Του Γιώργου Λυσαρίδη
Γράφω τις παρακάτω σκέψεις σε χρόνο ανύποπτο, δηλαδή ούτε πολύ κοντά ούτε (ελπίζω…) πολύ μακριά από τις εκλογές για ανάδειξη αιρετής διοίκησης στην ΕΠΟ, οπότε θα κλείσει (ελπίζω…) ο κύκλος της καθόλου τιμητικής επιτροπείας που επιβλήθηκε από τη FIFA στο ποδόσφαιρο της χώρας μας.
Το τοπίο είναι πλέον χαρτογραφημένο. Το «σύστημα» φαίνεται να αποδέχεται την επερχόμενη ήττα του και σήκωσε λευκή σημαία. Οι εκλέκτορες των Ποδοσφαιρικών Ενώσεων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν ταχθεί με την υποψηφιότητα του διαφαινόμενου νικητή των εκλογών Ευάγγελου Γραμμένου. Άλλοι εξ αυτών στρατεύθηκαν εξαρχής στην προσπάθεια να βγει το ποδόσφαιρο από το τέλμα της ανυποληψίας στο οποίο έχει βυθιστεί, άλλοι το έπραξαν εκ των υστέρων, «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι».
Το διακύβευμα, βέβαια, των εκλογών δεν είναι μόνο η αλλαγή «στα πρόσωπα», αλλά κυρίως η αλλαγή «στο πρόσωπο» του ποδοσφαίρου μας. Και το μείζον διακύβευμα είναι η διαχείριση της «επόμενης ημέρας», μετά τις εκλογές, έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί στην πράξη η προβολή του «ηθικού πλεονεκτήματος» της επερχόμενης νέας εξουσίας. Θα χρειαστούν ρήξεις με κατεστημένες νοοτροπίες, τόλμη και αποφασιστικότητα, αλλά και σύνεση και σωφροσύνη, ανεξαρτησία σκέψης και δράσης, ανυποχώρητη στάση απέναντι σε προσπάθειες κηδεμονίας από «αφεντικά», πνεύμα ενότητας χωρίς όμως «συγχωροχάρτια» και συμψηφισμούς, προκειμένου να επανέλθουν και να εμπεδωθούν στο ποδοσφαιρικό μας τοπίο η αξιοπιστία, η δικαιοσύνη, η ισονομία, η απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων και των κανονισμών προς κάθε κατεύθυνση.
Θα είναι ένας δύσκολος αγώνας, τουλάχιστο στην αφετηρία του. Αλλά αγώνας ωραίος. Και σ’ αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί να μείνει στο περιθώριο και αμέτοχη «η κοινωνία του ποδοσφαίρου», δηλαδή το σύνολο των ανθρώπων που, με οποιαδήποτε ιδιότητα (φίλαθλοι, οπαδοί, τύπος, διαιτητές, προπονητές κ.α.), συγκροτούν αυτό που αποτελεί την «κοινή γνώμη» στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Σε αυτήν την κοινωνία του ποδοσφαίρου θα πρέπει να απευθυνθούν από τώρα οι δυνάμεις που ευαγγελίζονται τη νέα εποχή στο ποδόσφαιρό μας. Να την ενημερώσουν, με δημόσια διακήρυξη αρχών-στόχων, ποιοί είναι, πώς και με ποιούς θα διοικήσουν και σε τι δεσμεύονται απέναντί της, να την πείσουν για τις προθέσεις τους και να της ζητήσουν να συστρατευθεί. Αυτή θα είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιό πολύτιμη και ασφαλής σύμπραξη. Τόσο πριν από την εκλογική αναμέτρηση, έστω και αν δεν διαθέτει ψήφους προς διαπραγμάτευση, κυρίως όμως μετά, γιατί αυτή θα αποτελέσει ασπίδα προστασίας, οδηγό και ελεγκτή πορείας, αυστηρό αλλά και δίκαιο κριτή, διαχρονικό σύμμαχο-καταλύτη στα δύσκολα.
Και κάτι ακόμη, πιστεύω σημαντικό. Οι φύλακες (πρέπει να) έχουν γνώση. Μπορεί να φαίνεται πως το παρασκήνιο που διαφέντευε το ποδόσφαιρό μας εδώ και 20 χρόνια έχει αποδιαρθρωθεί. Ίσως, αλλά προσωρινά, γιατί τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα. Και σε ποικίλα επίπεδα. Και εκείνοι που επενδύουν σε αυτά τα συμφέροντα, δεν τα εγκαταλείπουν αμαχητί, ούτε τα χαρίζουν σε άλλους. Φοβούμαι, λοιπόν, πως το «σύστημα» θα λουφάξει για λίγο καιρό, αλλά θα καραδοκεί, θα προετοιμάζεται για την αντεπίθεσή του (τα όπλα τα γνωρίζει πολύ καλά, όπως και τους πρόθυμους «δούρειους ίππους») και θα προσδοκά ότι η «αλλαγή» θα είναι μιά σύντομη παρένθεση. Αυτόν τον κίνδυνο επισημαίνω. Γι’ αυτό και υποστηρίζω ότι η ευρεία συμμαχία με την «κοινωνία του ποδοσφαίρου» μπορεί να κρατήσει αδιάσπαστο το μέτωπο όσων επιθυμούν την εξυγίανση του ποδοσφαίρου μας. Για να μην πάει χαμένη μιά μεγάλη ευκαιρία για την ανάταξη του ποδοσφαίρου μας, που όμοιά της δεν ξέρω αν και πότε θα υπάρξει στο μέλλον.
Τα παραπάνω, διαβεβαιώνω, δεν αποτελούν φθέγματα δοκησίσοφου, ούτε συστάσεις ή υποδείξεις προς οποιονδήποτε. Δεν είναι παρά επισημάνσεις ενός φιλάθλου που, όπως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων, ελπίζει να αλλάξει τροχιά το ποδόσφαιρό μας, να αποενοχοποιηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης και να ξαναπάρει τη θέση του στο θρόνο του βασιλιά των σπορ. Επισημάνσεις καλοπροαίρετες και, ίσως, χρήσιμες σε όσους θέλουν να τις λάβουν υπόψη τους.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
