Η αμηχανία των νοσταλγών

Η απόφαση για την εισαγωγή του VAR δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτή με αμηχανία από κανέναν.

Ούτε καν από τα θλιβερά επιβιώματα του αμαρτωλού παρελθόντος, που ακόμα ψυχορραγούν ή σε μια πιο δυστοπική εκδοχή ζουν και αναπνέουν για την αποτυχία της επιχείρησης ανάσυρσης του αθλήματος από τον βούρκο στον οποίο έπλεε επί των ημερών τους.

Οι υποστηρικτές και απολογητές του «συστήματος 2012 – 2016» έχουν να αναμετρηθούν και να υπερασπιστούν τη φιλοσοφία και το έργο τους. Θα κρίνονται με βάση όσα έπραξαν και οι ίδιοι και όσοι τους στήριζαν με τη ψήφο τους και τους νομιμοποιούσαν.

Και στο κομμάτι που αφορά τις διαιτητικές καινοτομίες για την αναβάθμιση της διαιτησίας και την αύξηση του βαθμού δυσκολίας του διαιτητικού λάθους, στα χρόνια της ερεβώδους κυριαρχίας τους δεν έπραξαν απολύτως τίποτα.

Η όποια συζήτηση για τη βελτίωση του πιο νευραλγικού κομματιού του αθλήματος αν και αναγκαία ήταν a priori απαγορευμένη από το «σύστημα», αφού δεν υπήρχε βούληση ν’ αλλάξει τίποτα. Τα πάντα δούλευαν ρολόι. Tα πάντα δούλευαν βάσει σχεδίου.

Η αποτελεσματικότητα του VAR είναι ασφαλώς μείζον θέμα και είναι ακόμα υπό συζήτηση σε διεθνές επίπεδο.

Όμως, εξίσου σημαντικό είναι ότι η σημερινή διοίκηση αποφασίζει να εισάγει ένα μέτρο που στοχεύει στον περιορισμό των διαιτητικών λαθών προς όλους και στη μεγιστοποίηση της – επιθυμητής από όλους;- διαφάνειας.

Αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση – για να μην ξεχνιόμαστε – με το «απόλυτο τίποτα» του πρόσφατου παρελθόντος.