Ο νέος Γενικός Γραμματέας αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς αρθρογραφεί στο Έθνος της Κυριακής τονίζοντας πως το σημερινό στοίχημα είναι η λειτουργία των αθλητικών εγκαταστάσεων που μαραζώνουν και ότι οι αθλητικές δαπάνες δεν θα πρέπει να λογίζονται ως έξοδο, αλλά ως επένδυση.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Γιώργου Μαυρωτά
«Το στοίχημα του αθλητισμού»
Είμαστε «αθλητική» χώρα; Πιστεύω ότι κριτήριο «αθλητικότητας» μιας χώρας δεν είναι τόσο ο πίνακας μεταλλίων των Ολυμπιακών Αγώνων, όσο το ποσοστό του πληθυσμού της που ασχολείται περισσότερο ή λιγότερο συστηματικά με τον αθλητισμό. Όμως αθλητισμός και πρωταθλητισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Η πυραμίδα του αθλητισμού χρειάζεται μια πλατιά βάση για να έχει ψηλή κορυφή. Αλλιώς είναι ασταθής και μπορεί εύκολα να καταρρεύσει. Για να δημιουργηθεί όμως η πλατιά βάση χρειάζεται η ψηλή κορυφή που θα προσελκύσει τα παιδιά και τους νέους στον αθλητισμό. Όπως «ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας και τα άλλα παιδιά» έκαναν τα παιδιά σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας να έχουν την πορτοκαλί μπάλα στο χέρι, έτσι σήμερα ο Αντετοκούνμπο, ο Τσιτσιπάς, ο Πετρούνιας, η Στεφανίδη, η Κορακάκη και τα άλλα παιδιά είναι οι «μαγνήτες» που θα προσελκύσουν τα νέα παιδιά στη βάση της πυραμίδας. Και αυτό είναι απαραίτητο ειδικά τη σημερινή εποχή, καθότι παλαιότερα «παιχνίδι» σήμαινε αλάνα, ενώ σήμερα «παιχνίδι» σημαίνει οθόνη και καναπές, με αποτέλεσμα η χώρα μας να παίρνει ένα ανεπιθύμητο μετάλλιο: αυτό της παιδικής παχυσαρκίας.
Όλα αυτά βέβαια θέλουν και κατάλληλους χώρους και υποδομές. Ενώ λοιπόν τη δεκαετία του ’80 και του ’90 το στοίχημα ήταν η δημιουργία νέων αθλητικών εγκαταστάσεων, σήμερα το στοίχημα είναι η λειτουργία των υπαρχουσών. Με την οικονομική στενότητα που υπάρχει στη χώρα και τον αντίκτυπό της στον αθλητισμό, θα πρέπει να υπάρξουν συνέργειες της πολιτείας με την τοπική αυτοδιοίκηση, την ιδιωτική πρωτοβουλία και κοινωφελή ιδρύματα ώστε να μεγιστοποιηθεί η διαθεσιμότητα αθλητικών χώρων προς όφελος των αθλουμένων.
Εξαιτίας ακριβώς της οικονομικής στενότητας, κάθε ευρώ που πηγαίνει στον αθλητισμό πρέπει να πιάνει τόπο. Αυτό δημιουργεί την ανάγκη μια συστημικής προσέγγισης καθότι για να βελτιώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το μετρήσεις.
Η πλήρης ψηφιοποίηση του αθλητικού χάρτη (σωματεία, αθλούμενοι, εγκαταστάσεις κ.λπ.) μπορεί να δώσει αξιόπιστα δεδομένα για τη λήψη αποφάσεων με αντικειμενικά, μετρήσιμα κριτήρια. Και βέβαια, η αναπτυξιακή διάσταση του αθλητισμού είναι ένα μεγάλο στοίχημα για τη χώρα μας, που έχει παγκόσμια αθλητικά ορόσημα όπως η Ολυμπία και ο Μαραθώνας καθώς και ιδανικό κλίμα και γεωμορφολογία για όλων των ειδών αθλητικό τουρισμό.
Κλείνοντας, νομίζω ότι οι αθλητικές δαπάνες δεν πρέπει να λογίζονται ως έξοδο, αλλά ως επένδυση. Για τους νέους είναι μια επένδυση που αποδίδει όχι μόνο στα χρόνια της άθλησης, αλλά δημιουργεί μια «προίκα» για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Είτε αυτό αφορά στο κτίσιμο χαρακτήρα, την αυτοπειθαρχία, τη στοχοθεσία, την αντοχή στις αντιξοότητες, τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας του κόπου. Για τους μεγαλύτερους είναι μια επένδυση που έχει να κάνει με τη σωματική, την ψυχική και την κοινωνική υγεία. Όπως μιλάμε για «διά βίου μάθηση», πρέπει να μιλάμε και για «διά βίου άθληση». Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν για την κοινωνία μας είναι να αυξήσουμε τον αθλητισμό που κάνουμε σε σχέση με αυτόν που «καταναλώνουμε».
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
