Του Ηλία Μπαντούνα*
Μια μικρογραφία του ελληνικού κράτους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Παναθηναϊκός. Το υπερκαταναλωτικό πρότυπο και η κακοδιαχείριση των δημοσίων ταμείων έφτασαν την χώρα το 2010 ένα βήμα πριν την πτώχευση. Οι κυβερνώντες είχαν την ευκαιρία με τους κατάλληλους χειρισμούς να εκμεταλλευτούν τις ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την περίοδο 1996-2009 που χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως «περίοδος σύγκλισης», αφού τα δημοσιονομικά μεγέθη βελτιώθηκαν κατά πολύ και πλησίασαν τον κοινοτικό μέσο όρο.
Ωστόσο τα ακατάλληλα άτομα που στελέχωναν το πολιτικό προσωπικό σε συνδυασμό με την νεοπλουτίστικη νοοτροπία των πολιτών οδήγησαν το κράτος στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και στην υιοθέτησε μνημονιακών πολιτικών οι οποίες θα ακολουθούν και τις επόμενες γενιές, υποθηκεύοντας το μέλλον τους.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στο πράσινο στρατόπεδο όπου η περίοδος της πολυμετοχικότητας και των παραφουσκωμένων πορτοφολιών, εξαργυρώθηκε μόλις με ένα νταμπλ, ενώ άφησε πίσω της μια καταχρεωμένη ΠΑΕ και έναν ακόμη εντονότερο διχασμό στους κόλπους της παναθηναϊκής οικογένειας.
Και αν η Ελλάδα κατάφερε να παραμένει ζωντανή έστω μέσω της… μηχανικής υποστήριξης από μέρους των ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ, στην περίπτωση του ΠΑΟ τα πράγματα δείχνουν ως μη αναστρέψιμα. Το 2012 ο Γ. Αλαφούζος αναλαμβάνει τα διοικητικά ηνία προκειμένου να ακολουθήσει μια μνημονιακή πολιτική ανάλογη με εκείνη που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στην χώρα.
Στόχος η πλήρης εξυγίανση του συλλόγου ώστε να μπορέσει εν συνεχεία να σταθεί στα πόδια του και να καταφέρει παράλληλα να γίνει περισσότερο ελκυστικός στα μάτια ενός υποψήφιου επενδυτή. Σχεδόν 6 χρόνια αργότερα η ομάδα βρίσκεται στην ίδια θέση με τότε ή και ακόμη χειρότερη, παγιδευμένη στην δικιά της φαυλοκυκλική κατάσταση.
Όσοι κάνουν λόγο για ρεαλιστικές πιθανότητες εμφάνισης ενός από μηχανής χρηματοδότη ο οποίος θα τα «σπρώξει» χοντρά προκειμένου να καλύψει τις τρύπες που δημιούργησε μια λανθασμένη οικονομική διαχείριση επί σειρά ετών, πρέπει να τους διακατέχουν παρόμοιες παραισθήσεις με εκείνους που βλέπουν την ανάπτυξη να πλησιάζει έπειτα από σχεδόν μια οκταετία σκληρής λιτότητας που το μόνο που κατάφερε ήταν να συρρικνώσει τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης και να επιδεινώσει την κατάσταση των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων.
Είναι ευκόλως εννοούμενο πως ένα κράτος βουτηγμένο στην διαπλοκή, παγιδευμένο στα πλοκάμια της γραφειοκρατίας και βασιζόμενο σε ένα θεσμικό πλαίσιο που δεν διευκολύνει στο ελάχιστο την δραστηριοποίηση ξένων επιχειρηματιών, πολύ δύσκολα θα καταστεί πόλος έλξης επενδύσεων στο άμεσο μέλλον.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Τριφυλλιού. Είναι κοινά αποδεκτό πως ο εκάστοτε επιχειρηματίας όση και αν είναι η αγάπη που τρέφει για το ποδόσφαιρο και την ομάδα, πρωταρχικό του μέλημα είναι η επίτευξη κέρδους. Κάθε επενδυτής που σέβεται τον εαυτό του είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναλάβει τα ηνία μιας ομάδας και παράλληλα την αποπληρωμή ενός μεγάλου χρέους που δεν δημιούργησε ο ίδιος ούτε έχει καμία υποχρέωση να το αποπληρώσει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός που δείχνει περισσότερο ζημιωμένος με την παρούσα κατάσταση είναι αυτός που ευθύνεται λιγότερο για αυτήν. Ο πολίτης της χώρας καλείται να καταβάλει δυσανάλογους φόρους ενώ πλέον δεν έχει την απαιτούμενη φοροδοτική ικανότητα ένεκα των συνεχών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Όσον αφορά την κατάσταση στον ΠΑΟ, ο αγνός φίλαθλος της ομάδας που ποτέ δεν είχε λόγο στα διοικητικά δρώμενα ακόμη και όταν ιδρύθηκε η Παναθηναϊκή Συμμαχία, καλείται τώρα από επιφανή μέλη της παναθηναϊκής οικογένειας να βάλει «πλάτη», προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση που δημιουργήθηκε από την κακοδιοίκηση των τελευταίων χρόνων.
Η ανάληψη των ευθυνών των πραγματικών υπαίτιων αυτής της κατάστασης μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την διόρθωση αυτής. Το… παρκάρισμα των μετοχών και η μετάθεση των ευθυνών σε τρίτους δεν πρόκειται να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση σε καμία περίπτωση. Παράλληλα ο διχασμός που αποτελεί εγγενές στοιχείο της πράσινης οικογένειας αλλά και του ελληνικού λαού γενικότερα, δεν έχει θέση στην παρούσα φάση. Μοναχά αν καθίσουν όλοι στο ίδιο τραπέζι, εκπρόσωποι της τωρινής διοίκησης, των προηγούμενων αλλά και των οπαδών οργανωμένων και μη, μπορούν να εξαντληθούν οι όποιες πιθανότητες να βγει κάτι καλό από το πράσινο brainstorming.
Σε διαφορετική περίπτωση θα φτάσουμε στο σημείο να αναπολούμε τις ένδοξες ημέρες του παρελθόντος παρακολουθώντας την ομάδα να αγωνίζεται στις τοπικές κατηγορίες, κάτι που ούτε οι αντίπαλοί της δεν θα επιθυμούσαν ως σενάριο.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
