Η απόφαση του Περέιρα, με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΕΠΟ, για ορισμό αλλοδαπών διαιτητών στον τελικό του Κυπέλλου προκάλεσε ως επί των πλείστων αρνητικά σχόλια, τα οποία συνοδεύτηκαν από κροκοδείλια δάκρυα και έντονα σημάδια ποδοσφαιροπαραγοντικού καιροσκοπισμού.
Για μία ακόμη φορά επικράτησαν τα εύκολα συμπεράσματα και η συνθηματολογία για τη δημιουργία εντυπώσεων, σε βάρος της ψύχραιμης προσέγγισης και της τοποθέτησης της συγκεκριμένης απόφασης στη “μεγάλη εικόνα” που έχει δημιουργηθεί.
Με άλλα λόγια, ο ορισμός αλλοδαπών διαιτητών στον τελικό Κυπέλλου δεν είναι τίποτα παραπάνω από το κερασάκι στην τούρτα.
Από τον Οκτώβριο του 2016 το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται υπό καθεστώς διεθνούς επιτροπείας. Αν είναι απαξιωτικός ο ορισμός αλλοδαπών διαιτητών στον τελικό κυπέλλου, απαξιωτικός ήταν και ο διορισμός των μελών της ΠΔΕ από τη FIFA, που διοίκησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο για δέκα μήνες, απαξιωτικός είναι και ο διορισμός της “Επιτροπής Παρακολούθησης” της διοίκησης της ΕΠΟ, από τις FIFA και UEFA, απαξιωτικός είναι και ο διορισμός του Πορτογάλου Περέιρα ως επικεφαλής της ΚΕΔ, απαξιωτική είναι και η προσθήκη του Ισπανού Μαρίν στην ΚΕΔ έξι, αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα.
Όσοι λοιπόν δέχονται τα παραπάνω και αντιδρούν μόνο στον… Μπορμπαλάν κάνουν σίγουρα μία αποσπασματική εκτίμηση των γεγονότων. Βλέπουν το δένδρο, αλλά όχι το δάσος. Άλλως, εθελοτυφλούν.
Η επιλογή των αλλοδαπών διαιτητών στον συγκεκριμένο αγώνα, όποια απόδοση κι αν έχουν, διασφαλίζει τα εξής:
* Πρώτον ότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο διαιτητής του τελικού πρόσκεινται στον έναν ή στον άλλον φιναλίστ, όχι μόνο από τις δύο ΠΑΕ αλλά και από τους φιλάθλους και τα ΜΜΕ.
* Δεύτερον ότι κανένας δεν μπορεί να κάνει μπούλινγκ στους διαιτητές ή να προσπαθήσει να τους επηρεάσει.
* Τρίτον και κυριότερο, όσοι θα πάνε το Σάββατο (12/5) στο ΟΑΚΑ να παρακολουθήσουν τον πιο κρίσιμο και τον πιο υψηλού ρίσκου αγώνα της φετινής τραυματικής περιόδου, δεν θα είναι προκατειλημμένοι και καχύποπτοι ότι η διαιτησία θα λειτουργήσει με δόλο σε βάρος της ομάδας τους.
Το αίτημα για ξένους διαιτητές είναι τόσο παλιό όσο οι μεροληπτικές διαιτησίες στα χρόνια της 20ετούς κυριαρχίας ενός συλλόγου έναντι των υπολοίπων, που ζήσαμε την περίοδο της μονοκρατορίας 1997 – 2016.
Μέχρι λοιπόν να διορθωθούν οι παθογένειες και οι αδυναμίες, τις οποίες κατά τα άλλα όλοι αναγνωρίζουν, ίσως είναι καλύτερο να λαμβάνονται πρωτοβουλίες και αποφάσεις που τουλάχιστον θα διασφαλίζουν ότι οι αγώνες, που εν πολλοίς κρίνουν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν θα τινάζονται στον αέρα με την ανακοίνωση του Έλληνα διαιτητή και ο ορισμός διαιτητών δεν θα αποτελεί πεδίο και μέσο “επίδειξης ισχύος” κανενός…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
