Όπως ανηφόριζα για την Λεωφόρο, αυτό που σκεφτόμουν ήταν τα δυο γκολ από δικά μας λάθη. Αυτό του Ολυμπιακού που προήλθε από …αυτοδοκάρι του Νιάς και το γκολ της ΑΕΚ που δημιουργήθηκε από ασίστ του Χουανκάρ. Και σκέφτομαι πως το μόνο που δεν έχει συμβεί ακόμα, είναι να βάλουμε αυτογκόλ, αλλά αν είναι έτσι η άμυνα, κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό.
Μετά από το 2-1 από τον ΠΑΣ στο Αγρίνιο, το 1-0 από τον Παναιτωλικό και την αποτυχία του 1-1 με την ΑΕΚ περίμενα να δω μια ομάδα με το μαχαίρι στα δόντια.
Εκτιμούσα ότι ο Παναθηναϊκός, μόνο με καθαρό σκορ μπορεί να προκριθεί καθώς η επίθεση του δεν είναι για πολλά πολλά, καθώς ούτε και γω ξέρω πότε ήταν η τελευταία φορά που το Τριφύλλι έριξε τεσσάρα.
Το 0-1 του Παντελάκη δεν με ανησύχησε (πάρα) πολύ. Έτσι ακριβώς είχε γίνει και πέρυσι στο ΟΑΚΑ (με Δώνη βέβαια στον πάγκο) και μάλιστα με κανονικό γκολ στο πρώτο ημίχρονο που μας ακυρώθηκε.
Στην επόμενη φάση ο Παναθηναϊκός κερδίζει ένα κόρνερ και ένας παίκτης του ΠΑΣ κλωτσάει διακριτικά την μπάλα προς την σέντρα του γηπέδου, με σκοπό να κερδίσει 5-10 δευτερόλεπτα. Αυτό που σκέφτομαι αμέσως δεν είναι ότι δεν είδε κίτρινη κάρτα για την ενέργεια του, είναι ότι είμαστε ακόμα στο πέμπτο λεπτό και αντί να παίξουν μπάλα και να προσπαθήσουν για ένα δεύτερο γκολ, ξεκίνησαν τις καθυστερήσεις.
Όμως αυτό το δεύτερο γκολ τους το πρόσφερε ο Παναθηναϊκός και από κει που ήθελε δυο γκολ για να το πάει τουλάχιστον στην παράταση, ξαφνικά χρειαζόταν τέσσερα και από κει που ο ΠΑΣ άρχισε να ροκανίζει το χρόνο, ακόμα και στα κόρνερ, έπαιξε μπάλα και πήρε το πιο εύκολο διπλό της ιστορίας του κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Σου λέει αυτοί σε 180 λεπτά αγώνα (μαζί με το 90λεπτο του πρωταθλήματος) μου είχαν βάλει τρια γκολ όλα κι’ όλα και εγώ έχω βάλει δυο. Τώρα στα υπόλοιπα 80 θα μου βάλουν τέσσερα και εγώ δεν θα βάλω κανένα;
Από κει και πέρα οι ίδιες ερωτήσεις παραμένουν. Πως αυτό το αγωνιστικό ερείπιο θα μπορέσει να κάνει τουλάχιστον δυο νίκες, το Σάββατο κόντρα στον – αδιάφορο βαθμολογικά – ΠΑΣ σαν μια εκδίκηση και την άλλη Κυριακή κόντρα στον ΠΑΟΚ; Δυο νίκες που σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά, δεν θα ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο να πραγματοποιηθούν.
Και ας πούμε ότι πάνε όλα καλά, “αυτοκτονούν” όλοι οι άλλοι (Άρης, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ) και μπαίνουμε τετράδα και βγαίνουμε Ευρώπη. Στην Ευρώπη τουλάχιστον οι πρώτοι αγώνες θα είναι διπλοί νοκ άουτ, όπως σήμερα.
Και αναρωτιέσαι πως γίνεται ο Παναθηναϊκός, όσο και να ενισχυθεί, με τον σημερινό προπονητή να προχωρήσει στην Ευρώπη, όταν από στο πρώτο του νοκ άουτ παιχνίδι με αυτή την ομάδα αποκλείεται με δυο ντροπιαστικές ήττες μέσα – έξω από τον ΠΑΣ Γιάννινα;
Νομίζω ότι ο Μπόλονι τελείωσε σήμερα για τον Παναθηναϊκό. Ίσως και να μπορέσει να βγάλει την ομάδα στην Ευρώπη, αλλά μέλλον με Μπόλονι στον πάγκο, δεν υπάρχει.
Και φυσικά περνάμε στο τεράστιο λάθος του Γιάννη Αλαφούζου, που περιμένει πρώτα να βγει η ομάδα Ευρώπη για να ρίξει λεφτά. Χωρίς να καταλαβαίνει ή να θέλει να καταλάβει, ότι με την σημερινή του τακτική, ούτε σε εκατό χρόνια δεν πρόκειται ο Παναθηναϊκός να ξαναπαίξει Ευρώπη.
Το θέμα είναι ότι το ποτήρι ξεχείλισε για όλους και πρέπει από τώρα να χτιστεί ο Παναθηναϊκός της νέας χρονιάς πάνω στα συντρίμμια αυτής. Και αν υπάρχει έστω μια ποδοσφαιρική ή Παναθηναϊκή λογική στην ομάδα, θα είναι πολύ προτιμότερο να έρθουν μόνο δυο – τρεις παίκτες που όμως θα μπορούν να κάνουν την διαφορά, παρά δέκα μέτριοι που θα παλεύουν για την θέση τους στην ενδεκάδα, όπως συμβαίνει σχεδόν όλα αυτά τα χρόνια.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
