Ο Γιώργος Δημητριάδης δεν είναι μια καθόλου τυχαία περίπτωση μουσικού. Το αντίθετο…Είναι στη δισκογραφία από την δεκαετία του ’80. Είναι αυτός που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Παύλο Σιδηρόπουλο στους Απροσάρμοστους Eίναι αυτός που ερμήνευσε αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια όπως το “Όσα μου’ χεις χαρίσει” και το “Φύγαν οι ρεμπέτες”, αυτός που λειτουργώνας συνειδητά ως “αντιστάρ” επέλεξε όταν το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» και το παιζόταν σε κάθε μαγαζί, σπίτι, ραδιόφωνο, να κλείσει την πόρτα και να μην εξαργυρώσει όπως θα μπορούσε την επιτυχία του.
Ήταν ανάμεσα στου καλλιτέχνες που συμμετείχαν στη γιορτή για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Παναθηναϊκού ενώ πρόσφατα εν μέσω καραντίνας, κυκλοφόρησε καινούριο τραγούδι «Μου λείπεις τόσο» (“stay home sessions”) με το κασκόλ του Παναθηναϊκού background.
Ο “Έλληνας mod” μίλησε στο Soccerplus για τη γνωριμία του με τον Τζίγκερ, τη γιορτή για τα 100 χρόνια, το Δώνη, τη σχέση με τον Παναθηναϊκό που είναι “rock’n’roll ομάδα” και για πολλά ακόμα…
Πώς περνάς αυτές τις μέρες με την καραντίνα; Δημιουργικά;
Προσπαθώ να περνάω δημιουργικά. Βέβαια έμενα σπίτι αρκετές ώρες και στη νορμάλ περίοδο, όμως είμαστε κοινωνικά όντα και επηρεαζόμαστε από αυτό. Ακόμα και όταν βγαίνεις έξω δεν είναι πολύ ευχάριστο να έχεις αυτό που συμβαίνει στην άκρη του μυαλού σου. Οπότε η λύση είναι να κάνεις πράγματα για όσο διάστημα υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Έτσι, τέλος του μήνα θα κυκλοφορήσω και άλλο σινγκλ.
Το καινούριο σου τραγούδι «Μου λείπεις τόσο» δείχνει ότι εξακολουθείς να είσαι σε καλλιτεχνική φόρμα. Δυο λόγια γι’ αυτό;
Το έχω βιντεοσκοπήσει σπίτι αυτό το τραγούδι με μια κιθάρα unplugged.
Το «Σα να μην πέρασε μια μέρα» και το «Όσα Μου’ Χεις Χαρίσει» είναι δύο από τα πιο δημοφιλή σου τραγούδια και ξεχωριστά διαμάντια του ελληνικού ροκ. Δεν είναι αμαρτία να μην έχουν βγει ακόμα σε βινύλιο;
Θα ήταν πολύ ωραίο αυτό. Όμως στη μουσική του σήμερα οι παραγωγές γίνονται με δικά μου έξοδα και το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος προκειμένου να το αναλάβω προσωπικά θα ήταν μεγάλο. Είχε γίνει μια σχετική κουβέντα με την εταιρία που είμαι τώρα, το “Όγδοο music group” πριν κάποιους μήνες όμως η σκέψη ήταν πιο πολύ στο να έβγαινε ένα best of με την μορφή live. Αυτό το θέμα προς το παρόν έχει μείνει εκεί. Το θέμα είναι ότι ακόμα και τώρα, μέσα από μη ευνοϊκές συνθήκες, καταφέρνω ακόμα και βγάζω μουσική.
Το 2015 έβγαλες το «best of – 20 χρόνια δισκογραφίας». Έχεις 18 τραγούδια και είναι αυτό που λέμε ένα και ένα. Ιδιαίτερα τραγούδια με μια μοναδικότητα. Πώς και δεν έβαλες το τραγούδι «Φύγαν οι Ρεμπέτες»; Είναι ένα τραγούδι μέσα από το οποίο συστήθηκες στο πιο ευρύ κοινό καθώς η τηλεόραση το έπαιζε αδιάκοπα και όχι άδικα. Εσύ δεν το κατατάσσεις ανάμεσα στα best of σου;
Αυτό ήταν ένα τραγούδι για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Άνηκε στον Βασίλη Πετρίδη από τους Απροσάρμοστους, ο οποίος πλέον δεν ζει, και όταν είχα πάει στο συγκρότημα στην θέση του Παύλου, ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που τραγουδήσαμε σαν δικά μας. Στο best of ήθελα κυρίως λόγω πνευματικών δικαιωμάτων να υπάρχουν τραγούδια που υπογράφω τη μουσική και τους στίχους εγώ. Αυτό δεν ήταν ένα από αυτά. Όμως στο επόμενο best of θα φροντίσω να υπάρχει.
Έχω διαβάσει σε διάφορες συνεντεύξεις σου ότι καυτηριάζεις τον όρο έντεχνο. Με αφορμή το ότι έχω περάσει από το δυναμικό του Μελωδία, το «ναό του έντεχνου», ήθελα να σε ρωτήσω τι δεν σου αρέσει πάνω σε αυτό και το αναφέρεις στις συνεντεύξεις σου;
Δεν μου αρέσει η προσέγγιση, όχι οι καλλιτέχνες που το κάνουν, καθώς όλη η μουσική έχει κάποια τέχνη. Όταν όμως ονομάζεις κάτι έντεχνο, υπονοείς ότι κάτι άλλο δεν είναι.
Ποια είναι η γνώμη σου για το ροκ το παλιό και αυτό του σήμερα; Συνεχίζεται επάξια;
Από τα μέσα της δεκαετίας 80 προς τα τέλη, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ένα είδος σκηνής που υπήρξαν σόλο καλλιτέχνες, καθώς και εγώ με την μπάντα μου, τους Μικρούς Ήρωες, το οποίο γνώρισε μια αποδοχή στο ευρύ κοινό. Αυτό όμως σταμάτησε. Δεν υπάρχει κάποια διάδοχη κατάσταση.
Είσαι «mod», από τους ελάχιστους καλλιτέχνες του σήμερα. Είναι στάση ζωής αυτό;
Είμαι μοντάς, είναι κάτι που μου ταιριάζει. Αυτό έχει να κάνει με την εκλεκτικότητα στις επιλογές, στο στυλ που ντύνεσαι, στα μουσικά σου ακούσματα. Είναι θέμα ατομικότητας και διαφορετικότητας καθώς δεν σημαίνει ότι με έναν άλλο «μοντά» έχεις τις ίδιες επιλογές και τα ίδια γούστα.
Παρά το γεγονός ότι μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη, είσαι Παναθηναϊκός. Ποια ήταν τα ερεθίσματα να αγαπήσεις την ομάδα;
Μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη από την ηλικία των 6 χρόνων, αλλά γεννήθηκα στην Αθήνα. Στην ηλικία των τεσσάρων χρονών είχα πάει με τον πατέρα μου στο γήπεδο να δω τον Παναθηναϊκό και από τότε ήμουν σίγουρος για το τι ομάδα είμαι.
Τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε εκείνη τη μέρα στο γήπεδο και έγινες Παναθηναϊκός;
Το έμβλημα, το τριφύλλι.
Για τον εορτασμό των 100 χρόνων του Παναθηναϊκού και υπήρξαν φήμες ότι θα έρθει ένας καλλιτέχνης ή συγκρότημα που δεν έχει ξανάρθει ποτέ στην Ελλάδα. Ακούγονταν οι Red Hot Chili Peppers που μέχρι τότε δεν είχαν έρθει και οι συγχωρεμένοι David Bowie (που είχε έρθει μόλις μια φορά) και Prince. Αυτό τουλάχιστον σαν φήμη ίσχυε; Το είχες ακούσει και εσύ;
Ναι, το είχα ακούσει και εγώ, όμως δεν ξέρω περισσότερα πράγματα πάνω σε αυτό. Απλά ξέρω ότι την ημέρα της εκδήλωσης την διοργάνωση την είχε αναλάβει ο Θοδωρής Μανίκας, ο οποίος είναι πάρα πολύ καλό παιδί και βέβαια Παναθηναϊκός.
Παναθηναϊκός, λοιπόν, από τεσσάρων χρονών και όταν μεγάλωσες η ομάδα σε χρειάστηκε. Σου ζητήθηκε να τραγουδήσεις για τα 100 χρόνια του συλλόγου. Πώς έγινε η πρόταση;
Παίζαμε στο ΟΑΚΑ ένα φιλικό με μια ισπανική ομάδα και ένας φίλος μου άκουσε από τα μεγάφωνα το τραγούδι το «Όσα μου χεις χαρίσει». Μου το είπε και χάρηκα. Περνάει αυτό και μετά από καιρό χτυπάει το τηλέφωνο και μια κυρία μου ζητάει να πάω να μιλήσω με τον κύριο Παρθενόπουλο, ο οποίος ήθελε να συζητήσουμε για ένα τραγούδι. Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι πρόκειται περί πλάκας. Στην συνέχεια πείστηκα και μίλησα με τον Βασίλη, τον λέω έτσι γιατί γνωριστήκαμε προσωπικά και υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια με τον άνθρωπο.
Όταν ανέβηκες στην σκηνή έκανες κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα ξένο συγκρότημα ή ξένος καλλιτέχνης. Έκανες διασκευή σε ένα προσωπικό σου διαμάντι, το «Για όσα μου’ χεις χαρίσει» και στο ρεφρέν λες Παναθηναϊκέ μου πόσο σ’αγαπώ… Θα ήθελα να μας μιλήσεις για αυτό…
Κανόνιστηκε συνάντηση με τον κύριο Βαρδινογιάννη. Ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού τότε. Πήγα στο γραφείο του στο Μαρούσι, μου είπε ακριβώς τι ήθελε και με χαρά δέχτηκα να γίνει η διασκευή αυτού του τραγουδιού. Τελικά πραγματοποιήθηκε το τραγούδι, το παρέδωσα στην ομάδα, στον κύριο Βαρδινογιάννη, η συνεργασία μας πήγε εξαιρετικά ώσπου έφτασε η χρονιά που ήταν τα 100 χρόνια της αγαπημένης μας ομάδας.
Εκείνη η ημέρα ενώ ήταν τόσο σημαντική, ενώ θα πρέπει να την γνωρίζουν οι επόμενες γενιές, ειδικά των φίλων του συλλόγου. Όμως στο μυαλό του κόσμου αλλά και το δικό μας, αντί να είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, είναι σα να μην έγινε ποτέ. Γιατί έτσι;
Ήταν απογοήτευση το ότι το γήπεδο δεν ήταν γεμάτο. Έστω ας ήταν γεμάτα τα 2/3 του γηπέδου, αλλά ούτε αυτό. Ήταν λυπηρό. Νομίζω ότι σε αυτή τη συναυλία φάνηκε η παρακμή στην οποία είχε περιέλθει η ομάδα.
Ήταν λυπηρό αλλά όχι απρόσμενο. Το ποδοσφαιρικό τμήμα που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο είχε τον κόσμο παγωμένο. Αλλά ακόμα και αν υπήρχε θέληση να γεμίσει ο κόσμος το γήπεδο, η προπώληση είχε ξεκινήσει μόλις μια βδομάδα πριν το event και για το γεγονός επιλέχθηκε η μέρα Δευτέρα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, προκειμένου να γεμίσει τον μεγαλύτερο κλειστό χώρο για συναυλία στην Ελλάδα.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Τις επόμενες μέρες διάβασα σε μια Παναθηναϊκή εφημερίδα, στην τελευταία της σελίδα, ένα κείμενο που έριχνε τις ευθύνες σε εμάς. Ότι δηλαδή θα μπορούσαν να έχουν επιλεχθεί πιο μεγάλα ονόματα (βλέπε Red Hot Chili Peppers) και όχι ο τάδε και ο τάδε χωρίς να θέλουμε να προσβάλουμε τους καλλιτέχνες, δηλαδή άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Αυτό δεν ήταν καθόλου ευχάριστο και στεναχωρέθηκα πάρα πολύ γιατί ήταν άσχημο αυτό που γράφτηκε. Ήταν σαν να έφταιγαν οι καλλιτέχνες και όχι ένα σωρό άλλα πράγματα τα οποία έκαναν τον κόσμο του Παναθηναϊκού να μην θεωρήσει απαραίτητο να πάει για τα 100 χρόνια. Εμείς πήγαμε όμως, παίξαμε. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εμένα, εγώ πήγα.
Μετά από εκείνο το περιστατικό μίλησες με τα άλλα συγκροτήματα π.χ. Matisse, C: Real να πεις ότι στην τάδε εφημερίδα γράφτηκε αυτό;
Όχι γιατί με τα παιδιά δεν γνωριζόμαστε προσωπικά. Το συζήτησα απλά με τους συνεργάτες μου.
Αυτοί πώς το εξέλαβαν;
Ήταν άσχημο αυτό που έγινε και στεναχωρήθηκαν και αυτοί πάρα πολύ για λογαριασμό μου γιατί αφορούσε εμένα. Δεν ήταν κάποια προσωπική επίθεση αυτό, όμως σαν καλλιτέχνης είναι πολύ άσχημο να το ακούς αυτό το πράγμα, του στυλ «τι ήταν αυτοί που φωνάξαμε». Την ίδια στιγμή που και από αυτή την εφημερίδα και από άλλους διάφορους, γενικώς υπήρχε ένα «Μποϊκοτάζ» στην όλη εορταστική εκδήλωση αυτή.
Μποϊκοτάζ από ποιόν;
Δεν κλήθηκε ο κόσμος να πάει, είχε πρόβλημα με τον Τζίγγερ, υπήρχε μεγάλη κόντρα. Δεν ξέρω από ποιους έγινε αυτό ή αν έγινε από την συγκεκριμένη εφημερίδα την αθλητική. Όμως σίγουρα υπήρχε «μποϊκοτάζ». Ούτε οι οργανωμένοι είχαν έρθει, ούτε τίποτα δεν είχε έρθει.
Σου είπε κανένας μετά τη συναυλία, ότι μπράβο ρε Γιώργο η διασκευή αυτή που έκανες ήταν άψογη;
Από κάποιους φίλους Παναθηναϊκούς φυσικά και στο youtube όπου έχει ανέβει το κομμάτι, τα σχόλια από κάτω που έχω διαβάσει είναι πολύ όμορφα. Αλλά εκείνη ειδικά την εμφάνιση και την παρουσία μου εκεί, ήταν ένα πράγμα που εγώ προσπάθησα να το ξεχάσω γρήγορα και για το ότι δεν είχε κόσμο αλλά και μετά με αυτό που διάβασα το οποίο με είχε στεναχωρήσει πάρα πολύ. Σα να φταίγαμε εμείς που δεν ήρθε ο κόσμος…
Μίλησες με τον Τζίγγερ, ποια είναι η γνώμη που έχεις σχηματίσει γιατί είναι μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη. Κάποιοι λένε ότι ενώ μπορούσε να βοηθήσει ήταν αδιάφορος, κάποιοι λένε ότι η ομάδα είχε μια αξιοπρέπεια σε θέματα όπως τα οικονομικά…
Κάθε επιχειρηματίας, άνθρωπος που αναλαμβάνει μια ομάδα έχει μια συγκεκριμένη πολιτική απέναντι σε αυτήν την ομάδα και έχουμε να κάνουμε με Οικονομία, έχουμε να κάνουμε με κεφάλαια, χρήματα. Εγώ δεν μπορώ να μπω στο κεφάλι του καθενός. Ξέρω ότι την ίδια στιγμή βέβαια, εύκολα βγάζουμε όλοι μας συμπεράσματα όπως και εγώ κατά καιρούς είχα βγάλει εύκολα συμπεράσματα, γιατί το ένα, γιατί το άλλο ή γιατί δεν κάνει εκείνο. Βέβαια εντάξει, εμάς τους οπαδούς και τους φιλάθλους μιας ομάδας που την αγαπάμε και ο καθένας από μας δίνει το δικό του μέρισμα για να δει την ομάδα, επειδή αγαπάμε την ομάδα μας, είναι δύσκολο να πας από την άλλη πλευρά. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή η ομάδα δεν είναι αυτό που λέμε επιχείρηση. Οι ομάδες ανήκουν στους φιλάθλους τους συναισθηματικά. Αυτό είναι οι ομάδες. Αν δεν υπήρχαν φίλαθλοι δεν θα υπήρχαν οι ομάδες. Από το λίγο που γνώρισα τον άνθρωπο, από την διαπροσωπική επαφή που είχαμε, μια χαρά τα πήγαμε. Και ενδιαφέρθηκε να κάνει διασκευή το κομμάτι, έδειξε πολύ ενδιαφέρον για το τραγούδι μου, ότι μόλις το άκουσε ήθελε να γίνει για τον Παναθηναϊκό, πράγματα τα οποία εγώ τα εκτίμησα ιδιαίτερα. Πέραν τούτου, τον άνθρωπο δεν τον γνώρισα αρκετά καλά.Πάντως η ομάδα προσπαθούσε. Είδαμε τι έγινε και με την πολυμετοχικότητα…
Όμως χάρη στην πολυμετοχικότητα πήρε ξανά νταμπλ ο Παναθηναϊκός. Από τότε δεν έχει ξαναπάρει νταμπλ ο Σύλλογος και παραμένει άγνωστό, πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν για να βρεθούν ξανά ικανοί άνθρωποι, όπως τότε, που θα οδηγήσουν τον σύλλογο ξανά σε μια τέτοια επιτυχία…
Όμως περιμέναμε να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να ξημερώσει. Ίσως έπρεπε να κάνουμε υπομονή, δεν κάναμε υπομονή…
Εκείνη η περίοδος ήταν και λίγο δύσκολη, η υπομονή δεν μπορούσε να ήταν αιώνια…
Ναι ήταν όντως δύσκολη, ήταν πολύ δύσκολη, είναι αλήθεια αυτό…
Εσύ με τον Τζίγγερ μετά το πέρας της συναυλίας, ξαναμίλησες έστω και μια φορά;
Όχι. Είχαμε εκείνο το ραντεβού, πήγα και έκανα το κομμάτι. Ξαναμίλησα με τον άνθρωπο, βασικά και με τον Βασίλη τον Παρθενόπουλο που είχα πιο πολύ επαφή μαζί του και εκεί τελείωσε η ιστορία. Απλά είχα πολύ καλή εντύπωση από εκείνη την επαφή με τον κύριο Βαρδινογιάννη.
Εσύ έχεις κρατήσει υλικό από αυτή την εκτέλεση αν π.χ. σου ζητηθεί να το βγάλεις σε κάποιο cd κάποιο 7ιντσο;
Το έχω, όμως αυτό το πράγμα ανήκει στον Παναθηναϊκό. Σαν σύνθεση δικιά μου είναι, σαν ηχογράφημα όμως, ανήκει στον Παναθηναϊκό.
Άνηκε στην ΠΑΕ, στην ΚΑΕ, στον Ερασιτέχνη;
Βασίλη, δεν έχω ιδέα, με πιάνεις αδιάβαστο. Δεν ξέρω.
Ρωτάω γιατί είναι ένα τραγούδι που έχει φτιαχτεί για τον Παναθηναϊκό και θα μπορούσε να παίζει στο γήπεδο…
Ναι, μάλιστα εκείνη την εποχή δεν ηχογραφήθηκε μόνο το κομμάτι και το δώσαμε στην ομάδα, κάναμε και βίντεο κλιπ. Πήγα με την μπάντα στο γήπεδο πριν ξεκινήσει ο αγώνας πρωταθλήματος Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ. Γυρίσαμε το βίντεο κλιπ μαζί με τον σκηνοθέτη Τζιράκη, νέο παιδί ο οποίος έφυγε από καρδιά, κάναμε λοιπόν το βίντεοκλιπ το οποίο δεν ξέρω πού είναι. Πρέπει όμως να ήταν πάρα πολύ ωραίο… Καλό θα είναι αν τα βρει η ομάδα ξανά, η σημερινή διοίκηση, θα ήταν πολύ ωραίο να χρησιμοποιηθούν.
Υπήρχε μια περίοδος που έπαιζαν όλοι οι θρύλοι του ξένου rock στη Λεωφόρο, Rolling Stones, Black Sabbath και πολλοί άλλοι. Εσύ έπαιξες στα 100 χρόνια του συλλόγου, ο Στέλιος ο Σαλβαδόρ από τα Μωρά στην Φωτιά έπαιξε στα 50 χρόνια της Θύρας 13, το «Κάτω στην πόλη» (50 χρόνια περιμέναμε γι’ αυτή τη γιορτή). Πιστεύεις ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια rock ομάδα;
Ναι πάρα πολύ. Βέβαια. Φαίνεται και από τις μουσικές που βάζουν στο γήπεδο, ειδικά την περίοδο που παίζαμε στην Λεωφόρο. Ειδικά πριν αρχίσει το παιχνίδι στην Λεωφόρο, ακούγαμε Doors, Stones διάφορα. Είναι μια Rock n Roll ομάδα και στην κουλτούρα των οπαδών της… Δε θα ακούσεις σκυλάδικα στο ημίχρονο του Παναθηναϊκού, θα αδειάσει το γήπεδο, θα φύγουν όλοι!
Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στο αγωνιστικό κομμάτι του Παναθηναϊκού; Στο μπάσκετ, το ποδόσφαιρο…
Εγώ είμαι πιο πολύ ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Όλα τα τμήματα της ομάδας τα αγαπάω αλλά είμαι κυρίως της μπάλας, είμαι μανιακός με την μπαλίτσα. Και μπάσκετ βέβαια, χαίρομαι με τις επιτυχίες της ομάδος, αλλά είμαι προσκολλημένος στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Καταρχάς στο μπάσκετ η ομάδα θα πάει καλύτερα, αλλά σε ό,τι αφορά τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, γίνεται ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει, τηρουμένων των αναλογιών, με τον Δώνη στο τιμόνι της ομάδας. Και βέβαια με το μπάτζετ της ομάδας και με αυτά που έχει υποστεί η ομάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Οι ποινές, οι αφαιρέσεις βαθμών. Υπό αυτές τις συνθήκες είμαι ικανοποιημένος με την ομάδα. Πιστεύω ότι στα play off, θα κάναμε πολλές λαχτάρες. Θα λαχταρούσαμε κόσμο, γιατί η ομάδα θα έπαιζε ακόμα καλύτερα εκεί.
Υπάρχει μικρή πιθανότητα να γίνει…
Πότε να γίνει; Υπάρχει πιθανότητα να γίνει αυτό το πράγμα;
Αν γίνει θα ξεκινήσουν μέσα στον Ιούνιο…
Είναι και παιδιά εκεί, πρέπει να αισθανθούν με αυτό που συμβαίνει με τον κορωνοϊό, ασφαλείς οι άνθρωποι…
Θα σου κάνω μια ερώτηση που δεν ξέρω αν είναι αλήθεια και αν είναι αν πρέπει ή όχι να την ρωτήσω… Υπάρχει ένας αστικός μύθος. Το είχα ακούσει πριν από πολλά χρόνια, μου έκανε εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα. Περνούσες από ένα μαγαζί και έπαιζε στην διαπασόν το τραγούδι σου «Σα να μην πέρασε μια μέρα». Εσύ μόλις το ακούς, πας να μπεις και έχεις ένα περιστατικό στην είσοδο. Καταρχάς ισχύει αυτό;
Ισχύει.
Σε παρεμπόδισε κάποιος; Τι ακριβώς συνέβη;
Μετά από μια πρόβα που είχα, βρέθηκα σε μια πολύ αγαπημένη μου περιοχή, πίσω από το Hilton, που ήταν κάποια μαγαζιά στα οποία εγώ πήγαινα, όπως το Memphis και το Sui Generis. Περνάω λοιπόν έξω από ένα μαγαζί παρόμοιου τύπου και ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι. Α, λέω, ωραία. Μόνος μου ήμουν, πάω να μπω και στην πόρτα κάποιος με σταματάει. «Πού πάτε κύριε;», ρωτάει. Να μπω, να πιω ένα ποτό, απαντάω. «Όχι» μου λέει «γιατί είστε μόνος». Ανοίξαμε μια κουβέντα, ήρεμα βέβαια και του λέω για κακή σου τύχη συμβαίνει ότι αυτή τη στιγμή θέλω να έρθω μέσα γιατί το μαγαζί για το οποίο δουλεύεις και κάνεις την πόρτα παίζει το τραγούδι μου. Αυτός κέρωσε. Σου λέει, με δουλεύει ή όντως είναι αλήθεια; Κοκκάλωσε και φώναξε το αφεντικό, βγήκε έξω, εξήγησα την κατάσταση, μου ζήτησε χίλια συγγνώμη ο άνθρωπος, αλλά λέω ρε παιδιά τι είναι αυτά; Παρ’ όλα αυτά ξέρετε κάτι; Ε, δεν θα μπω μέσα τώρα, εντάξει δεν πειράζει άλλη φορά.
Λογικό… Το θυμάμαι γιατί είχα αγανακτήσει με την κατάσταση σε κάποια μαγαζιά και το face control και όλα αυτά με το μνημόνιο κατέρρευσαν…
Καλύτερα, γιατί το στυλάκι αυτό είχε παραγίνει, είχαν ξεφύγει οι άνθρωποι και να πεις ότι πάει να μπει κάπου ένας εντελώς μεθυσμένος να πεις εντάξει. Ήταν η περίοδος ‘98 με ‘99, εκεί έγινε αυτό.
Γιώργο Δημητριάδη σε ευχαριστώ για αυτήν την τόσο αυθόρμητη συνέντευξή σου και την όμορφη κουβέντα μας αλλά ακόμα περισσότερο για την διασκευή από καρδιάς που έκανες σε αυτό το μοναδικό τραγούδι σου για τον διαχρονικά μεγαλύτερο σύλλογο στην Ελλάδα. Εύχομαι να ανακάμψει σύντομα ο σύλλογος, να ξαναγίνει μια γιορτή αντάξια της ιστορίας του και να είσαι πάλι εκεί να τραγουδήσεις για τον αγαπημένο σου σύλλογο.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
