Ο Αριστείδης Καμάρας, έχει πετύχει μια ονειρική καριέρα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ο οποίος αγωνίστηκε από το 1961 έως το 1973. Βασικό μέλος της ομάδας του αήττητου double το 1964, αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Wembley, αγωνίστηκε στον τελικό του διηπειρωτικού, έχει κατακτήσει έξι πρωταθλήματα και δυο κύπελλα.
Ο Αριστείδης Καμάρας μιλάει στο SoccerPlus για μια από τις πιο ιστορικές φωτογραφίες που συνοδεύουν τον Παναθηναϊκό και πως είχε ζήσει εκείνη την ημέρα της κατάκτησης του αήττητου Πρωταθλήματος στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Επίσης σχολιάζει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό το Σάββατο (21/11) και για το που πρέπει να εστιάσει ο Παναθηναϊκός για να καλυτερεύσει την εικόνα του και τα αποτελέσματα του.
-Είμαστε στις 24 Μαΐου του 1964, ημέρα Κυριακή και ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα, καθώς έχει κατακτήσει ήδη 23 νίκες, ενώ έχει και έξι ισοπαλίες. Όμως δεν ξέρουμε αν θα γίνει ο Παναθηναϊκός η πρώτη ομάδα που κατακτά αήττητη το πρωτάθλημα καθώς απομένει ένας τελευταίος αγώνας, στην 30η και τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος και είναι κόντρα στον Ολυμπιακό και μάλιστα μέσα στην έδρα του. Τι λέτε μεταξύ σας οι παίκτες πριν από αυτό τον αγώνα;
Το κίνητρο καθώς είχε κριθεί ο τίτλος ήταν τόσο το να γίνουμε η πρώτη ομάδα στα Ελληνικά πρωταθλήματα που κατακτά αήττητο ένα πρωτάθλημα, όσο και ο γύρος του θριάμβου μέσα στο Καραϊσκάκης στην έδρα του Ολυμπιακού. Είχε πολλαπλή αξία το παιχνίδι για εμάς και πολλαπλή σημασία. Δηλαδή ήταν και το αήττητο και η νίκη μέσα στο Γ. Καραϊσκάκης. Όλα αυτά όμως, έχουν ακόμα μεγαλύτερη διάσταση, γιατί απλούστατα είχε κίνητρο και ο Ολυμπιακός πολύ μεγάλο. Ήταν η τελευταία του ευκαιρία να διακόψει το αήττητο έστω και την ύστατη ώρα και να γινόταν ο Ολυμπιακός που θα στερούσε το αήττητο από τον Παναθηναϊκό, τον αιώνιο αντίπαλο, την χαρά και την αίγλη του αήττητου πρωταθλήματος. Πέρα από την παραδοσιακή αντιπαλότητα των δυο ομάδων, που πάντα ένας τέτοιος αγώνας, ανεξάρτητα από την θέση και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δυο ομάδες, αποτελεί ένα γεγονός.
Οπότε ξεκινάει ο αγώνας, μπαίνει το γκολ του Πανάκη και ο Παναθηναϊκός προηγείται 0-1. Εκεί κόπηκαν τα πόδια των παικτών του Ολυμπιακού; Τι ακριβώς έγινε;
Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι έγινε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, με την παρουσία φιλάθλων και των δυο ομάδων, γιατί τότε μοιραζόντουσαν τα εισιτήρια και βέβαια τότε δεν υπήρχε απαγόρευση μετακινήσεων και όλα αυτά. Σε ένα Καραϊσκάκης το οποίο έβραζε κυριολεκτικά και από τους φιλάθλους των δυο ομάδων, χωρίς όμως να γίνουν επεισόδια, χωρίς να γίνει τίποτα. Παίχτηκε ποδόσφαιρο ποιότητας, ευτύχησε ο Παναθηναϊκός να κάνει το γκολ με τον Βαγγέλη τον Πανάκη και βέβαια αυτό που ακολούθησε περιγράφτηκε σε όλα τα φύλλα τις επόμενες μέρες και βδομάδες, γιατί παίρναμε το πρωτάθλημα αήττητο.
Και μιλάμε για αήττητο double. Γιατί αήττητο πρωτάθλημα έχει πάρει και ο ΠΑΟΚ, ωστόσο εκείνη την χρονιά δεν παρέμεινε αήττητος και στον θεσμό του κυπέλλου…
Ήταν 24 νίκες και έξι ισοπαλίες και είχαμε περάσει όλα τα εμπόδια εντός και εκτός έδρας, με πολύ μεγάλες νίκες στην βόρειο Ελλάδα, τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Ηρακλή. Εκείνο που έχει σημασία ήταν αυτά που ακλούθησαν του αγώνα, καθώς κάναμε τον γύρο του θριάμβου μέσα στο Καραϊσκάκη, με επικεφαλής και σημαιοφόρο τον αείμνηστο και αξέχαστο φίλο, τον Ζαχαρία τον Πυτηχούτη, ο οποίος άρπαξε μια σημαία του Παναθηναϊκού με κοντάρι, είναι μια ιστορική φωτογραφία που δημοσιεύεται κατά καιρούς, με τον Ζαχαρία μπροστά και όλους να ακολουθούνε.
Την σημαία πως την βρήκε ο Ζαχαρίας;
Δεν το ξέρω γιατί εμείς προσπαθούσαμε να μαζευτούμε στο γήπεδο για να κάνουμε τον γύρο του θριάμβου, ενώ είχε μπει και κόσμος στο γήπεδο, αγκαλιές, φιλιά και μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται, βλέπουμε τον Ζαχαρία με την σημαία αναπεπταμένη με ένα ψηλό κοντάρι, δεν είναι ότι κρατούσε μια σημαία όπως την κρατούν οι Ολυμπιονίκες…
Άρα το πιο λογικό ενδεχόμενο είναι ότι την πήρε από έναν από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο του Καραϊσκάκη για να πανηγυρίσει…
Προφανώς… Κουνούσε το κοντάρι με την σημαία και αυτό ήταν μια ευκαιρία και για μας για να ξεφύγουμε από τον πολύ τον κόσμο και να κάνουμε τον γύρο του θριάμβου και ακολούθησε ένα τσούρμο κόσμου πίσω από μας, ξέρεις πως είναι αυτές οι στιγμές, δεν περιγράφονται…
Όντως και αυτό είναι το πιο δύσκολο σε αυτή τη συνέντευξη, να περιγράψουμε όσο καλύτερα γίνεται την ιστορική φωτογραφία του Ζαχαρία με την πράσινη σημαία μέσα στον Πειραιά και τα όσα υπήρξαν πριν και μετά από εκείνη την εικόνα. Υπάρχει κάποιος άλλος αθλητής του Παναθηναϊκού που να απεικονίζεται στην φωτογραφία;
Δίπλα του αριστερά είναι ο Γιάννης ο Κομιανίδης ο οποίος αγωνίστηκε εκείνη την ημέρα, ο οποίος είναι ο Έλληνας που τον είχαμε πάρει από την Ζαμάλεκ, από την Αίγυπτο και ακολουθούσαμε και εμείς αλλά μέσα σε εκείνο το χάος ανάμεσα μας υπήρξαν και φίλαθλοι. Αλλά ο Ζαχαρίας είχε ξεχωρίσει ήτανε μπροστάρης, είχε φύγει μπροστά… Κάναμε τον γύρο του θριάμβου μέσα στο Καραϊσκάκης, μείναμε αρκετή ώρα στο γήπεδο καθώς είχε αποχωρήσει ήδη ο Ολυμπιακός και μετά φύγαμε από την κάτω μεριά που ήταν τα αποδυτήρια και ακολούθησε αυτό που ακολούθησε…
Κατά την διάρκεια του γύρου του θριάμβου, την κράτησε και κάποιος άλλος παίκτης του Παναθηναϊκού την σημαία ή την είχε σε όλο τον γύρο του θριάμβου ο Πυτιχούτης;
Όχι, ο Ζαχαρίας την είχε συνέχεια!
Είπες ότι η αποστολή του Ολυμπιακού είχε φύγει, είχανε φύγει και οι φίλοι των ερυθρολεύκων από το Καραϊσκάκη;
Ναι, σιγά, σιγά είχαν αποχωρήσει οι Ολυμπιακοί γιατί είχαν έρθει με την προσδοκία να νικήσουν τον αιώνιο αντίπαλο και να του αφαιρέσουν τον τίτλο του αήττητου πρωταθλητή.
Άρα είχαμε φτάσει σε ένα σημείο, μέσα στο Καραϊσκάκη να είναι μόνο Παναθηναϊκοί;
Οι φανατικοί (σ.σ. Ολυμπιακοί) είχανε απογοητευτεί και είχαν φύγει, οι υπόλοιποι είχανε μείνει, απλά ήταν δύσκολο για τους Ολυμπιακούς να βλέπουν τους παίκτες του Παναθηναϊκού να κάνουν τον γύρο του θριάμβου μέσα στο Καραϊσκάκης. Δεν καταπίνεται εύκολα αυτό…
Μετά τα πανηγύρια στα αποδυτήρια, ο Ζαχαρίας πήρε την σημαία μαζί του στο πούλμαν; Σε ρωτάω γιατί όποιος έχει στην κατοχή του αυτή τη σημαία, έχει ένα κειμήλιο ανυπολόγιστης αξίας…
Ναι την είχε στο πούλμαν και το πιθανότερο είναι να την έχουν οι οικείοι του από τότε, αλλά δυστυχώς ο Ζάχος λείπει τώρα…
Θα πάμε και στο τώρα, ωστόσο θα σου κάνω μια τελευταία ερώτηση για να ολοκληρώσουμε το τότε. Μπαίνετε στο πούλμαν και ο Παναθηναϊκός είναι αήττητος πρωταθλητής. Τι ακολούθησε;
Υπήρξε μια αξέχαστη επιστροφή με πούλμαν στην Λεωφόρο. Ήταν μια επιστροφή, ένας δρόμος θριάμβου με τον κόσμο να ακολουθεί το πούλμαν, να το υποδέχεται στα πεζοδρόμια, παντού είχανε βγει φίλοι του Παναθηναϊκού, ακόμα και στα μπαλκόνια και όποιος δεν είχε σημαία του Παναθηναϊκού, κρεμούσε κάτι πράσινο, από σεντόνια μέχρι και τσόχες! Ήταν μια πορεία αργή θριαμβευτική, μέχρι το γήπεδο που πήγαμε και είχε μπει και ο κόσμος για να χαιρετήσει την ομάδα. Ήταν ένα κλείσιμο, η αυλαία του πρωταθλήματος που ήταν σημαντική για αυτούς τους δυο λόγους, και για το αήττητο πρωτάθλημα, αλλά κυρίως και γιατί το αήττητο διατηρήθηκε την τελευταία αγωνιστική επί του Ολυμπιακού μέσα στο Καραϊσκάκης, κάτι που προσέδιδε μια ιδιαίτερη αξία, ικανοποιούσε πολλαπλώς τόσο εμάς, όσο και τον κόσμο του συλλόγου, γιατί ήταν ένα διπλό δώρο, πέρα από τους άλλους τίτλους και τις επιτυχίες, είναι από τα πράγματα που μένουν στο ποδόσφαιρο, είναι μια πολύ σημαντική χρονιά.
Και πότε σταμάτησαν οι πανηγυρισμοί;
Δεν σταμάτησαν! Μεταφέρθηκαν σε συνοικίες, στους συνδέσμους, στα κέντρα, στα μαγαζιά…
Κάτι άλλο που θέλεις να αναφέρεις για το αήττητο double?
Αυτό που θα ήθελα να πω, είναι ότι χάρη στο αήττητο double του Παναθηναϊκού, αναγεννήθηκε και η Εθνική Ομάδα, καθώς υπήρξαν φορές που από τους έντεκα παίκτες της οι εννιά ήταν του Παναθηναϊκού και έπαιζαν και ο Σιδέρης και ο Βασιλείου ή ο Σκευοφύλακας από την ΑΕΚ. Εκεί χάρη στον Παναθηναϊκό άλλαξε επίπεδο η Εθνική ομάδα, σταμάτησαν οι εφτάρες και άρχισε πλέον η Εθνική να έχει υπόσταση. Είχαμε βάλει τέσσερα γκολ στην Πορτογαλία, την Τρίτη καλύτερη ομάδα του κόσμου, τέσσερα στην Ελβετία…
Επιστρέφοντας στο σήμερα, πως βλέπεις τον σημερινό αγώνα κόντρα στον Ολυμπιακό;
Οι δυο ομάδες βρίσκονται σε μια αντίθετη θέση. Ο Ολυμπιακός βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει, έχει πολλούς και καλούς παίκτες και βρίσκεται στον καλό του αστερισμό. Ο Παναθηναϊκός αντίθετα βρίσκεται στον κακό του αστερισμό και ίσως, όπως πιστεύουν πολλοί, διανύει την χειρότερη περίοδο που έχει περάσει ποτέ. Βέβαια σε αυτά τα παιχνίδια δεν χωρούν προβλέψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν ο Παναθηναϊκός είχε την υπεροχή, έναντι του Ολυμπιακού που προσπαθούσε να βρει τα πατήματα του και στην ρεβάνς του 1-1 για το κύπελλο, έχασε με 1-4, βάζοντας γκολ ακόμα και ο Λουτσιάνο από τα 30 μέτρα. Και όταν ο Παναθηναϊκός είχε μια νεανική ομάδα καινούρια επί Αναστασίου και ο Ολυμπιακός είχε ετοιμάσει φιέστα αήττητου Πρωταθλήματος, νίκησε 0-3 μέσα στο Καραϊσκάκη και μάλιστα άνετα.
Και άνετα και με αμφιλεγόμενο πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού…
Ασφαλώς και δεν ήταν πέναλτι αυτό, αλλά τέλος πάντων.
Μιας και μιλάμε για Ολυμπιακό και είσαι στον ερασιτέχνη Απόλλωνα, στον αγώνα Ολυμπιακός – Απόλλων, ήταν φάουλ το πρώτο γκολ του Χασάν, όταν έριξε κάτω τον Λισγάρα;
Ασφαλώς και ήταν φάουλ… Αφού έφαγε σπρώξιμο ο Λισγάρας και δεν τον άφησε να φτάσει στην μπάλα. Και να τον δυσκολέψεις τον αμυντικό λίγο, να τον τζαρτζάρεις είναι θεμιτό, αν όμως ο επιτιθέμενος βάλει τα χέρια στη μέση του αντιπάλου, ακόμα και να μην τον ρίξει κάτω, είναι επιθετικό φάουλ, δεν γίνεται αλλιώς. Δηλαδή μόνος του έπεσε κάτω ο Λισγάρας; Φύσηξε ο αέρας και τον έριξε. Κάποια τέτοια πράγματα, ειδικά όταν υπάρχει και VAR σε εξοργίζουν.
Γιατί τον είδα λίγο διστακτικό τον διαιτητή Παπαπέτρου για να το ακυρώσει…
Μόνο διστακτικός ήταν;
Για να γυρίσουμε στα του Παναθηναϊκού, στον τελευταίο αγώνα κόντρα στον Ατρόμητο, είδαμε πάλι λάθη στην άμυνα και στο τέλος να χάνονται οι όποιοι βαθμοί διεκδικούνται επί 90 λεπτά…
Ο Παναθηναϊκός τρώει στο τέλος γκολ από αφέλεια. Αφέλεια και έλλειψη συγκέντρωσης. Όσον αφορά την άμυνα είναι δεδομένο ότι θέλει πολύ δουλειά και στο positioning και στα reflex τους και στις αντιδράσεις τους. Πρέπει να γίνονται τσιμπούρια στους αντιπάλους, να νιώθουν την ανάσα τους στο σβέρκο τους. Αν τους αφήνεις αμαρκάριστους, και να βγαίνουν τετ α τετ με τον τερματοφύλακα, δεν είναι λογική αυτή η εξέλιξη; Και τα λέω αυτά γιατί είμαι ευαίσθητος στα θέματα της άμυνας, μιας και το έχω ζήσει και το έχω παλέψει. Οι ομάδες στήνονται και στηρίζονται από την Α-ΜΥ-ΝΑ. Χωρίς άμυνα πλήρης, δεν πας πουθενά. Οι άμυνες δίνουν τα πρωταθλήματα και τους βαθμούς και οι επιθετικοί δίνουν την ομορφιά στο ποδόσφαιρο.
Ένα άλλο που είδα στον αγώνα με τον Ατρόμητο ήταν πως οι Μακέντα και Καρλίτος, εξαφανίζονται σε κλειστές άμυνες. Το ίδιο έγινε και κόντρα στον Απόλλωνα. Πως αλλάζει αυτό;
Ισχύει αυτό. Ήταν μπλοκαρισμένοι και γι’ αυτό δεν κάνανε και πολλές ευκαιρίες. Η γνώμη μου πάνω σε αυτό, είναι πως όταν ο αντίπαλος έχει μια πολυπρόσωπη άμυνα, αυτή διασπάται από τα άκρα. Πρέπει να έχεις καλούς ακραίους και πιο παλιά, έχει κάνει σημαντικές επιτυχίες ο Παναθηναϊκός με αυτό τον τρόπο.
Γενικότερα πως βλέπεις τη νέα προσπάθεια, έστω και με σκαμπανεβάσματα που γίνεται επί Μπόλονι;
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Μπόλονι θέλει πίστωση χρόνου και για να φτιάξει μια ομάδα κοντά στα πρότυπα τα δικά του και για να αξιολογήσει σωστά όλο το υπάρχον υλικό.
Κλείνοντας, η Θύρα 13 προχθές συμπλήρωσε 55 χρόνια ζωής. Μιας και ξεκινήσαμε με μια επιστροφή στο παρελθόν, πως ήταν τότε οι σύνδεσμοι;
Ο Παναθηναϊκός τότε είχε τους περισσότερους συνδέσμους ανά την Ελλάδα. Εγώ ως νεαρός δικηγόρος τότε, είχα πάρει την άδεια το 1966, μου στέλνανε από όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις, σχέδια καταστατικών. Ενώ για τους συνδέσμους που ήταν στην Αθήνα έκανα εγώ όλη την δικαστική συμπαράσταση. Τότε δεν υπήρχε γκρουπ συνδέσμων, τότε ο κάθε σύνδεσμος είχε την αυτονομία του, όπως για παράδειγμα ο σύνδεσμος των Πατησίων και ένας εκ των συνδέσμων αυτών, ήταν ο σύνδεσμος της Θύρας 13.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
