Μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Θράκας κι άρχισε να μου διηγείται ένα παραμύθι του Hans Christian Andersen που έχει τον τίτλο «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Τον άκουγα με προσοχή. Όταν στο τέλος του παραμυθιού αποκαλύφθηκε ότι ο “ο βασιλιάς είναι γυμνός”, λόγω των τσαρλατάνων που ο ίδιος επέλεξε για να τον ντύσουν, μου ανέλυσε το ηθικό δίδαγμα του παραμυθιού: πολλές φορές οι βασιλιάδες τυφλωμένοι από την ισχύ της εξουσίας αρνούνται να αντιληφθούν την πραγματικότητα, θεωρώντας πως συμβαίνει αυτό που επιθυμούν εκείνοι να συμβεί και βλέπουν αυτό που τους λένε οι άλλοι (οι τσαρλατάνοι που επέλεξαν) ότι πρέπει να δουν.
Η αναφορά του φίλου μου στο συγκεκριμένο παραμύθι δεν ήταν τυχαία. Τη χρησιμοποίησε ως εισαγωγή για να σχολιάσει το αποτέλεσμα των εκλογών της Σούπερ Λίγκας.
Η ζωή, μου λέει, απεχθάνεται τα κενά. Και η δράση γεννά αντίδραση. Δυστυχώς αυτοί που ανέλαβαν τα ηνία τους τελευταίους 15 μήνες αποδείχθηκαν ολετήρες, μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους όλο το πακέτο.
Το πάθος τους για εξουσία, η λογική του “ότι φάμε κι ότι πιούμε”, η έλλειψη σεβασμού και αναγνώρισης σε πρόσωπα και καταστάσεις, η αλαζονεία και η ασυδοσία, έφεραν το αποτέλεσμα των εκλογών. Και το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από τη δημιουργία θεσμικού αντίβαρου.
Νομίζουν ότι το 2022 το άθλημα μπορεί να διοικηθεί με όρους 1997. Δηλαδή με εξωθεσμικό πρόσωπο, που να παίζει το ρόλο του εντολέα, με θεσμικό αλεξιπτωτιστή αριβίστα στο ρόλο της “επαφής” και γύρω κάτι ζόμπι να παριστάνουν τους παράγοντες,
Οι λαθρεπιβάτες της ιστορίας, ήταν τόσο ξένοι με το πραγματικό νόημα όσων οδήγησαν στην αλλαγή του status quo το 2016, που όταν απέκτησαν την εξουσία θέλησαν να κάνουν τα ίδια με αυτούς που κατηγορούσαν, λειτουργώντας ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Πώς να καταλάβουν oι νοσταλγοί και θιασώτες της “παράγκας” του 1997, ότι η μεγαλύτερη τιμωρία των ηττημένων του 2016 είναι η διασφάλιση ίσων όρων στο παιχνίδι, η παραγωγή δικαίου, ο διαρκής εκσυγχρονισμός και η θεσμική θωράκιση;
To αποτέλεσμα των εκλογών είναι η κερκόπορτα που άνοιξαν οι ίδιοι.
Σπέρνουν ανέμους, θερίζουν θύελλες.
Σε επίπεδο επαγγελματικού ποδοσφαίρου έμειναν μόνοι τους, χωρίς ούτε μια ομάδα να τους ακολουθεί.
Πλέον το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν θα είναι δεδομένο, ούτε θα ταυτίζεται στις όποιες διεκδικήσεις απέναντι στην πολιτεία. Θα λειτουργεί αυτόνομα. Και αυτό αποτελεί ουσιαστική και καίρια αποδυνάμωση για πρώτη φορά μετά το 2016.
“Και ξέρεις σε πιο σημείο φτάσαμε;” καταλήγει ο φίλος μου: “Φτάσαμε στο σημείο να ικανοποιηθούν με το αποτέλεσμα αρκετοί και μέσα στο πάρκο και στην εκτελεστική και στις ενώσεις.”
“Να σου πω τι λένε όλοι αυτοί στις μεταξύ τους συζητήσεις από το απόγευμα της Παρασκευής; Προκειμένου να πάψει αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους 15 μήνες, καλύτερα Μαρινάκης”.
“Δεν το πιστεύω” του απαντώ, “θα ρωτήσω τον Καρδινάλιο. που ξέρει τι θα πει nemesis”…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
