Για πρώτη φορά από την πολυμετοχικότητα και μετά ο Παναθηναϊκός αντικαθιστά τους παίκτες που φεύγουν από άλλους (πολύ) καλύτερους.
Όμως το καλό δεν είναι μόνο αυτό, είναι στο ότι όσοι έρχονται, έρχονται στην πλειοψηφία τους με συμβόλαια τριών και τεσσάρων ετών (κάτι που δείχνει ότι θέλεις να χτίσεις ομάδα).
Ενώ ένα ακόμα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι η ηλικία τους, από 23 ετών (Τσέριν) έως 29 χρόνων το πολύ, όπως είναι η ηλικία του Μαγκούνσον. Δύσκολα θα έρθει παίκτης που έχει πατήσει τα 30.
Και εδώ είναι ο λόγος που δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιο του ελεύθερου Βιγιαφάνιες.
Ενώ ψιθυριστά ένας ακόμα λόγος ήταν το επεισόδιο στην αρχή της χρονιάς που είχε δημιουργήσει με τον Χατζηγιοβάνη.
Ο Γιοβάνοβιτς δεν θέλει καθόλου τέτοια σκηνικά στα αποδυτήρια και όποιος τα κάνει θα πρέπει να ξέρει ότι δύσκολα θα μακροημερεύσει.
Όμως οι φετινές διαφοροποιήσεις δεν σταματούν εδώ, ο Παναθηναϊκός δείχνει και στην πράξη ότι πλέον πουλάει και δεν ξεπουλάει.
Τα “Όχι” σε προτάσεις πώλησης του Αλεξανδροπούλου και του Κουρμπέλη, ήταν αρκετά ηχηρά για να πιστοποιήσουν και στην πράξη αυτή την αλλαγή.
Και μάλιστα μιλάμε για όχι που σε άλλες χρονιές οι ίδιες προτάσεις θα είχαν μετατραπεί σε “ναι” με συνοπτικές διαδικασίες.
Όμως μόνο έτσι ανεβαίνει η ποιότητα, μόνο έτσι δημιουργούνται βάσιμες προσδοκίες για κάτι καλύτερο.
Όσον αφορά τους επιθετικούς που έφυγαν είναι χαρακτηριστικό ότι σε 23 αγώνες πρωταθλήματος (ολόκληρο το δεύτερο γύρο του περσινού πρωταθλήματος καθώς και στα play off), ο Καρλίτος κατάφερε να πετύχει μόλις ένα γκολ και αυτό όχι σε κάποιο ντέρμπι αλλά σε αγώνα που που ο Παναθηναϊκός νίκησε με 4-0.
Ενώ ο Μακέντα, ο οποίος βέβαια είχε κάνει την χειρουργική επέμβαση, ακόμα και στο μικρό χρονικό διάστημα στο οποίο αγωνίστηκε δεν κατάφερε να πετύχει κανένα.
Βέβαια το θέμα δεν είναι μόνο ότι φεύγουν ποδοσφαιριστές με μέτρια απόδοση, αλλά ότι φεύγουν και παίκτες που ήταν οικονομικά βαρίδια για τον σύλλογο όπως ο Αγιούμπ που το τριφύλλι μετά από δύο χρόνια, κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με άλλη ομάδα για να συνεχίσει την καριέρα του, καθώς και τον Μπεκ του οποίου φέτος ολοκληρώθηκε το συμβόλαιο.
Στο θέμα του επιθετικού μπορεί να φεύγουν δύο επιθετικοί από τον Παναθηναϊκό (Καρλίτος, Μακέντα) και να έρχεται ένας (Σπόραρ), αλλά σίγουρα η επίθεση ενισχύθηκε καθώς η ποιότητα είναι πολύ πιο σημαντική από την ποσότητα.
Η δύσκολη αποστολή του Σπόραρ δεν είναι αν θα παίξει καλά και αν θα βάλει πολλά γκολ, αυτά είναι δεδομένα, αλλά αν θα δώσει ώθηση στους Ιωαννίδη – Καμπετσή να γίνουν κανονικοί επιθετικοί και όχι επιθετικοί έλλειψη άλλου, όπως είναι τώρα.
Όμως αν θέλεις να διεκδικήσεις στα αλήθεια το πρωτάθλημα η χρονιά δύσκολα θα βγει με μόλις ένα κανονικό επιθετικό.
Πρέπει να αποκτηθεί ένας ακόμα π.χ. ο Φαν Βερτ του Βόλου και πρώτος σκόρερ του περσινού πρωταθλήματος θα ήταν μια αρκετά καλή λύση καθώς έχει το finishing που λείπει από τον Καμπετσή και την δυεισδυτικότητα που λείπει από τον Ιωαννίδη.
Η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι η θέση του δεύτερου επιθετικού, αν και σημαντική, θα είναι η τελευταία θέση με την οποία θα ασχοληθεί ο Παναθηναϊκός στο φετινό μεταγραφικό παζάρι. Ωστόσο αν πραγματοποιηθεί μια τέτοια μεταγραφή ή θα πρόκειται για επιθετικό από το ελληνικό πρωτάθλημα, είτε για κάποιον ελεύθερο επιθετικό που θα έρθει στο 90′ των μεταγραφών.
Σε κάθε περίπτωση ο Παναθηναϊκός με αυτές τις κινήσεις δεν στοχεύει μόνο στο να γίνει ξανά ανταγωνιστικός για το πρωτάθλημα, αλλά και στο να καταφέρει το επόμενο Καλοκαίρι να βρει τον Παναθηναϊκό ως μια πλήρη ομάδα που θα είναι έτοιμη να αφήσει ξανά το αποτύπωμα της ξανά στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να μην είναι όπως φέτος που οι περισσότερες μεταγραφικές προσθήκες είτε έγιναν μετά τους αγώνες με την Σλάβια, είτε επί της ουσίας δεν πρόλαβαν τίποτα από την βασική προετοιμασία.
