Ο Ανδρέας Οικονόμου είναι από τους δημιουργούς της “Belle Epoque” και συγγραφέας βιβλίων βασισμένα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Μέσα στον Δεκέμβρη πρόσθεσε δυο νέες κυκλοφορίες στις ήδη υπάρχουσες δουλειές του. Η πρώτη εκ των δυο φέρει τον τίτλο «Εβάλαμε Οκτώ» και πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο αναφέρεται στον ιστορικό αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού ο οποίος διεξήχθη την 1η Ιουνίου 1930 και έληξε 8-2.Η δεύτερη κυκλοφορία αφορά το νέο τόμο, από την εικονογραφημένη σειρά «1908». Ο νέος αυτός τόμος είναι ο πέμπτος του «1908» και είναι αφιερωμένος στην συμπλήρωση 100 χρόνων από την πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε επίσημα με το τριφύλλι στο στήθος. Για ακόμα περισσότερα, δίνουμε τον λόγο στον ίδιο τον Ανδρέα Οικονόμου να μας μιλήσει για τις εκδόσεις του αλλά και να σχολιάσει την Παναθηναϊκή επικαιρότητα.
Νέο βιβλίο τόσο για σένα Ανδρέα, όσο και για τους φίλους του Παναθηναϊκού. Πως δημιουργήθηκε η ιδέα να προτιμήσεις να γράψεις για το 8-2 και όχι για κάποιο άλλο από τα επιτεύγματα του Συλλόγου (Αήττητο double, Wembley κα);
Πάντα με συγκινούσε όχι τόσο το ίδιο το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα, όσο η εποχή στην οποία διαδραματίστηκε. Θεωρώ ότι είναι μία κομβική περίοδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι τότε διαμορφώθηκαν οι ισορροπίες μεταξύ των μεγάλων σωματείων, τότε κορυφώθηκε η αντιπαλότητα και συν τοις άλλοις, τότε μεγαλούργησε ο Άγγελος Μεσσάρης – μία μυθική φυσιογνωμία του Συλλόγου. Είναι τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός σφυρηλατήθηκε με τη νοοτροπία του άτρωτου, με τη φιλοσοφία ότι μπορεί να πετύχει κάθε του στόχο. Συνεπώς, μιλάμε για την εποχή κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις, ώστε να επιτευχθούν μετέπειτα όλοι οι υπόλοιποι θρίαμβοι που μου ανέφερες.
Παρατηρώ ότι το «8-2», σχεδόν ποτέ δεν το διαβάζουμε στην προϊστορία των δυο ομάδων. Αντί να μνημονεύεται, προσπερνιέται. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Ρωτάω γιατί η δικαιολογία ότι τότε δεν ήταν επαγγελματικό το ποδόσφαιρο φαντάζει ως φθηνή.
Αν παραμερίσουμε τους προφανείς λόγους (δηλαδή τις σχέσεις εξάρτησης κάποιων media με ομάδες που δεν θέλουν να τις στενοχωρούν), υπάρχει και ένας ακόμη λόγος: οι μέχρι στιγμής πληροφορίες γύρω από το παιχνίδι ήταν συγκεκριμένες, περιορισμένες και χιλιοπαιγμένες. Τώρα, όμως πιστεύω πως αυτό θα αλλάξει, αφού με την έκδοση του βιβλίου έρχονται στην επιφάνεια εκατοντάδες άγνωστα και άκρως ξεσηκωτικά περιστατικά για τον ιστορικό αγώνα. Και θέλω να πιστεύω ότι τα επόμενα χρόνια θα ακούμε όλο και πιο συχνά για το «8-2». Με στόχο φυσικά όχι απλώς να αναπολούμε το ένδοξο παρελθόν, αλλά να θυμόμαστε (όσοι το ξεχνούν) ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του Παναθηναϊκού.
Για να συγκεντρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για εκείνο τον ιστορικό αγώνα, ανέτρεξες ακόμα και στον ουγγρικό τύπο της εποχής, καθώς ο τότε προπονητής του Παναθηναϊκού ήταν Ούγγρος. Θέλεις να μου πεις δυο λόγια σχετικά με αυτή την αναζήτηση;
Η αναζήτηση έγινε αξιοποιώντας γνωριμίες μου με Ούγγρους ιστοριοδίφες. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους είχαμε πρόσβαση σε όλες τις προπολεμικές εφημερίδες της χώρας του Γιούζεφ Κιούνσλερ. Οι εφημερίδες αυτές αποτέλεσαν σημαντική πηγή για τη συγγραφή του βιβλίου.
Εκείνο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ποιότητα και το ποδοσφαιρικό επίπεδο των ουγγρικών εφημερίδων της δεκαετίας του ’20. Όταν οι αντίστοιχες δικές μας εφημερίδες αγνοούσαν βασικές έννοιες του αθλήματος εκείνα τα χρόνια, τα ουγγρικά μέσα έκαναν αναλύσεις που θα μπορούσαν να «σταθούν» ακόμα και στη σημερινή εποχή.
Έχεις γράψει σε κάποια ανάρτησή σου σχετικά με το βιβλίο, ότι το σκορ αυτό, είναι υπαίτιο σε ένα βαθμό για το μέγεθος της διαχρονικής κόντρας μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού αλλά και για τα σημερινά αποτελέσματα που βιώνει ο σύλλογος. Γιατί το πιστεύεις αυτό;
Δεν είναι τόσο το σκορ που γέννησε την κόντρα μεταξύ των δύο «αιωνίων» όσο μία σειρά από γεγονότα, τα οποία περιγράφονται και αναλύονται στο βιβλίο. Τα γεγονότα αυτά εκτίναξαν τον φανατισμό, έδωσαν στο ντέρμπι έναν άκρως τοπικιστικό χαρακτήρα, δηλαδή Αθήνα εναντίον Πειραιά, και σχημάτισαν στη συνείδηση των φιλάθλων την εικόνα ότι στο ματς εκείνο θα παιζόταν «κορώνα-γράμματα» η τιμή των δύο πόλεων. Το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, κατά συνέπεια, γέννησε τόσο έντονα συναισθήματα τα οποία χαράχθηκαν στις καρδιές των θεατών και μετακύλησαν στον χρόνο.
Υπάρχει κάποια άγνωστη ιστορία για το βιβλίο μέχρι να γραφτεί που θα ήθελες να την μοιραστείς με τους αναγνώστες;
Νομίζω ότι η πιο συγκινητική στιγμή κατά τη συγγραφή του βιβλίου ήταν η συνέντευξη που πήραμε από τον τελευταίο (κατά πάσα πιθανότητα) εν ζωή θεατή του «8-2». Ονομαζόταν Γιάννης Αδαμόπουλος και ήταν θείος του φίλου μας και επί σειρά πολλών ετών στελέχους του Παναθηναϊκού Σταύρου Παναγιωτόπουλου. Ο άνθρωπος αυτός ήταν 97 ετών όταν μας μίλησε και θυμόταν απίστευτες λεπτομέρειες από την όμορφη εκείνη εποχή του ’30. Πέθανε λίγους μήνες μετά τη συνέντευξη. Ήταν λες και «περίμενε» να αφηγηθεί την ιστορία του, προτού κλείσει τα μάτια…
Σε λίγες μέρες βγαίνει και ο πέμπτος τόμος από τη σειρά «1908», ο οποίος θα είναι αφιερωμένος στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε με το τριφύλλι. Μάλιστα τα 100 πρώτα τεύχη θα είναι ιδιαίτερα συλλεκτικά καθώς θα περιέχουν ένα card postal με την πρώτη ομαδική φωτογραφία του Παναθηναϊκού με το τριφύλλι και μια ρεπλίκα φανέλα εκείνης της εποχής. Πως προέκυψε αυτή η ειδική έκδοση;
Η πρώτη εμφάνιση του τριφυλλιού είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Βαθύ πράσινο-κυπαρισσί και ένα τεράστιο ραμμένο τριφύλλι που πιάνει όλο το στήθος. Ήταν λες και οι Γιώργος Καλαφάτης και Απόστολος Νικολαΐδης είπαν: «Πρέπει η φανέλα αυτή να δώσει το στίγμα μας. Να μιλάει από μόνη της. Το νέο έμβλημα ήρθε για να κατακτήσει την Αθήνα. Την Ελλάδα. Όλο τον φίλαθλο κόσμο».
Πάντα είχα την επιθυμία να αποκτήσω μία παρόμοια εμφάνιση, καθώς –όσο όμορφες και να είναι οι σύγχρονες φανέλες– οι χορηγοί και οι εταιρείες ένδυσης αφαιρούν μέρος της μαγείας.
Οπότε τώρα που συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από την παρθενική εμφάνιση του εμβλήματος, θεωρήσαμε πως είναι το κατάλληλο τάιμινγκ για να κυκλοφορήσουμε μία μακρυμάνικη φανέλα που θα φωνάζει «Τριφυλλάρα». Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, καθότι, αφενός μας παραχώρησαν την άδεια κυκλοφορίας της φανέλας, και αφετέρου, ενέκριναν την πώληση της εμφάνισης ως επίσημο προϊόν του Συλλόγου.
Όπως αποδείχτηκε τα 100 κομμάτια που τέθηκαν στην κυκλοφορία ήταν πραγματικά ελάχιστα. Εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Περίμενα ότι η ζήτηση θα είναι μεγάλη, όμως σε καμία περίπτωση δεν περίμενα όλο αυτόν τον χαμό. Λυπάμαι που πολλοί φίλοι, που ήθελαν να την αποκτήσουν, δεν πρόλαβαν. Ελπίζω να αποζημιωθούν από τις επόμενες δουλειές που ετοιμάζουμε ως εκδοτική στο προσεχές μέλλον.
Ένας φίλος του Παναθηναϊκού πού μπορεί να αγοράσει το «Εβάλαμε Οκτώ» ή τον πέμπτο τόμο του «1908»;
Τα βιβλία μας βρίσκονται στο www.vivliapao.gr Εκεί πωλούνται, μαζί και με άλλες πολλές παναθηναϊκές εκδόσεις. Φυσικά τα βιβλία μας είναι διαθέσιμα και σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
Το «Εβάλαμε Οκτώ» και η σειρά «1908» δεν είναι οι μόνες σου δουλειές. Υπάρχει και το «Λεωφόρος Ηρώων», αλλά και οι ομαδικές όπως το «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160» και το «Και Χιλιάδες Τίτλοι». Βιβλία βασισμένα στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Πως και δεν έχει γίνει κάποια επαφή για να υπάρχουν διαθέσιμα είτε από τα επίσημα καταστήματα του Παναθηναϊκού, είτε από κάποιο paobc shop;
Το σύνολο του Παναθηναϊκού έχει στηρίξει το εγχείρημά μας. Πολλά από τα βιβλία μας έχουν κυκλοφορήσει υπό την αιγίδα του Ερασιτέχνη, ενώ όλα πωλούνταν μέχρι πρότινος στην μπουτίκ που λειτουργούσε παλιότερα στο καφέ του Τάφου του Ινδού. Επιπλέον, η ΚΑΕ έχει σταθεί πολλάκις στο πλευρό μας, παραχωρώντας μας την άδεια να δίνουμε τα βιβλία μας κατά τη διάρκεια μεγάλων αγώνων στο ΟΑΚΑ. Επίσης, η ΠΑΕ είχε τα βιβλία μας κατά καιρούς σε μπουτίκ της, ενώ πλέον είμαστε σε συζητήσεις, ώστε να τοποθετηθεί το κόμικ στα επίσημα καταστήματά της. Είναι πολύ ευχάριστο και σημαντικό για εμάς να γνωρίζουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια που κάνουμε έχουμε πλάι μας τον Παναθηναϊκό.
Τα βιβλία σου είναι και στην βιβλιοθήκη Παναθηναϊκός ΑμέΑ. Είναι μια ξεχωριστή τιμή για σένα αυτό;
Όσοι βρίσκονται κοντά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό έχουν ως μότο ζωής το εξής: «αγαπάμε όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού το ίδιο». Όμως νομίζω ότι το συγκεκριμένο τμήμα αποτελεί την εξαίρεση. Η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων, το μήνυμα που διαχέουν σε όλη την κοινωνία και ειδικότερα στους νέους ανθρώπους, είναι τόσο ηχηρό, τόσο σπουδαίο, που μας κάνει να βλέπουμε με τελείως διαφορετική ματιά τη ζωή και τις όποιες δυσκολίες συναντούμε. Προσωπικά αισθάνομαι περήφανος ως Παναθηναϊκός που ο Σύλλογος προωθεί και αγκαλιάζει τον αθλητισμό των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Και εξίσου περήφανος ως εκδότης που βοηθήσαμε να δημιουργεί η παναθηναϊκή βιβλιοθήκη του εν λόγω τμήματος.
Όσο σημαντικό και αν είναι το θέμα των δυο αυτών εκδόσεων, σαν φίλος της ομάδας, θα σε ρωτήσω και πως βλέπεις τα πράγματα. Έχουν πέσει οι υπογραφές για το νέο γήπεδο της ομάδας. Θα σε ρωτήσω απλοϊκά, πιστεύεις ότι όντως θα γίνει στο προβλεπόμενο διάστημα ή ότι θα ξανακολλήσει στην περιβόητη φωτογραφία με την μπουλντόζα;
Ευχαρίστως να απαντήσω σε θέματα που αφορούν την επικαιρότητα, όμως αυτό θα το κάνω με την ιδιότητα του οπαδού και όχι με αυτή του ιστορικού ερευνητή. Συνεπώς δεν θεωρώ –σε καμία περίπτωση– βαρύνουσας σημασίας την όποια άποψή μου.
Ως προς το γηπεδικό, δυστυχώς φοβάμαι ότι κάποιοι άνθρωποι επιχειρούν για πολλοστή φορά να κοροϊδέψουν τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Όσο και να ελπίζει κάποιος ότι θα βρεθεί σωστή και δίκαιη λύση για το γηπεδικό πρόβλημα, τα μέχρι τώρα δεδομένα, αλλά και η προϊστορία στο συγκεκριμένο ζήτημα, μας κάνουν να είμαστε όχι απλώς απαισιόδοξοι, αλλά και καχύποπτοι απέναντι σε όσους (αναφέρομαι στην πολιτεία και τον δήμο) ξαφνικά θυμήθηκαν το πρόβλημα στέγασης του Παναθηναϊκού.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: με ευθύνη παλαιότερων δημοτικών αρχών, πετάχτηκε κυριολεκτικά στα σκουπίδια το μνήμα του τάφου του Ιδρυτή του Παναθηναϊκού Γιώργου Καλαφάτη, στο Α΄ Νεκροταφείο. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Κατά καιρούς ακούμε δεσμεύσεις από διάφορα στελέχη του δήμου ότι η «βεβήλωση» θα αποκατασταθεί. Όμως συνεχώς, οι δεσμεύσεις μένουν στα λόγια. Άρα προβληματίζομαι: όταν ο δήμος Αθηναίων δεν έχει κατορθώσει να πράξει αυτό το ελάχιστο για τον Παναθηναϊκό και για την ιστορία του, θα ενδιαφερθεί για το μέλλον του Τριφυλλιού μέσα από σύγχρονες, πανάκριβες εγκαταστάσεις;
Σε περίπτωση που ολοκληρωθεί το έργο της «διπλής ανάπλασης» ο Παναθηναϊκός θα αφήσει για πάντα την έδρα την οποία δημιουργήθηκε αυτό που λέμε σήμερα Παναθηναϊκός. Πιστεύεις ότι θα είναι για καλό αυτή η μετακόμιση;
Το ιδανικό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να κατασκεύαζε μεγάλο γήπεδο στη Λεωφόρο. Θεωρώ ότι πρόκειται για κάτι απολύτως εφικτό, όπως αποδεικνύεται και από τη σχετική μελέτη του Θανάση Γιαννακόπουλου. Ωστόσο, δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν παράγοντες με την πυγμή και τη θέληση ενός Θανάση ή ενός Παύλου Γιαννακόπουλου, οπότε μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστούμε με εναλλακτικές λύσεις. Προσωπικά πιστεύω πως όπου και να πάει ο Παναθηναϊκός, είτε Βοτανικό, είτε ΟΑΚΑ, είτε οπουδήποτε αλλού, πρέπει να πάει με όρους που θα θέσει ο ίδιος ο Σύλλογος και όχι με συμβιβασμούς και συνεχείς παραχωρήσεις.
Το «Εβάλαμε Οκτώ» είναι εμπνευσμένο από ένα τραγούδι του Παναθηναϊκού. Η συνέχεια του τραγουδιού, λέει «και άλλα τέσσερα στον Άρη…». Εσένα ποια σκέψη σου ήρθε στο μυαλό όταν μετά την εντός έδρας ήττα από τον Άρη, διάβασες ότι ο τότε προπονητής (Πογιάτος), φέρεται να είπε στους παίκτες, ότι δεν πειράζει γιατί χάσαμε από την πρώτη ομάδα του Πρωταθλήματος…
Είναι κάτι που, όπως κάθε παναθηναϊκό, έτσι και εμένα με ενόχλησε. Και ξέρεις κάτι; Θα με ενοχλούσε ακόμα και αν στη θέση του Άρη ήταν ο Ολυμπιακός ή ο ΠΑΟΚ. Σε όλη την ιστορία του (με εξαίρεση τα τελευταία χρόνια), ο Παναθηναϊκός ήταν σωματείο πρωταθλητισμού. Η δεύτερη θέση ισοδυναμεί στα μάτια μου με την πέμπτη θέση και με την τελευταία.
Νομίζω ότι ακόμα και όταν, λόγω των οικονομικών συνθηκών (ή και άλλων παραγόντων), δεν μπορούμε να διεκδικούμε το πρωτάθλημα, οφείλουμε όλοι –συμπεριλαμβανομένου του προπονητή– να είμαστε μετρημένοι και πολύ προσεκτικοί στις εκφράσεις μας. Πιστεύω πως οι προπονητές οφείλουν να αντιμετωπίζουν τον Παναθηναϊκό ως ένα τεράστιο σωματείο που διανύει μία πρόσκαιρη κρίση. Και αυτό διότι ορισμένες δηλώσεις φτάνουν σε όλο, τον τόσο πικραμένο, κόσμο και ειδικότερα στη νεολαία. Στα μικρά παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τον μεγάλο Παναθηναϊκό του παρελθόντος. Αυτά τα παιδιά πρέπει να τα προστατεύσουμε με κάθε τρόπο, καθώς αυτοί είναι ο Παναθηναϊκός του μέλλοντος.
Πιστεύεις ότι με τον Μπόλονι στο τιμόνι, μπορούν να έρθουν καλύτερες μέρες για τον Παναθηναϊκό;
Η άποψή μου είναι σταθερή πάντα: για να αποδείξει ένας προπονητής το έργο του, πρέπει να στηρίζεται και να του δίνεται μεγάλη πίστωση χρόνου. Έχω στο μυαλό μου δεκάδες περιπτώσεις τεχνικών, τόσο επί διοικήσεων Βαρδινογιάννη, όσο και επί πολυμετοχικότητας, αλλά και επί Αλαφούζου, που –πάντα κατά τη γνώμη μου– δεν στηρίχθηκαν όσο θα έπρεπε.
Η πίεση του πρωταθλητισμού δεν αφήνει περιθώρια στις διοικήσεις, να δώσουν επαρκή χρόνο στους προπονητές. Όμως, τώρα που ο Παναθηναϊκός δεν κουβαλάει αυτό το βάρος (δηλαδή την πάση θυσία διεκδίκηση τίτλου), είναι η ευκαιρία να στηριχθεί ο Μπόλονι, ή ο οποιοσδήποτε άλλος ικανός προπονητής.
Φυσικά, για να απαντηθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια το ερώτημά σου, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τι εννοούμε «καλές μέρες» στον Παναθηναϊκό. Όπως είπα και παραπάνω, καλές μέρες θα έπρεπε να θεωρούνται αυτές κατά τις οποίες διεκδικούμε το πρωτάθλημα. Οπότε, ναι, μπορεί με τον Μπόλονι να ζήσουμε «καλύτερες μέρες». Όμως για να μεταπηδήσουμε από το «καλύτερες» στο «καλές» θα χρειαστεί να συμβούν πολλά άλλα πράγματα, που ξεπερνούν τις όποιες δικαιοδοσίες του προπονητή.
Ο Ολυμπιακός, τόσο φέτος όσο και πέρυσι, συνέχισε ως τρίτος στην Ευρώπη κάνοντας μόνο μια νίκη σε έξι αγώνες και τις δυο φόρες εντός έδρας, στα τελευταία λεπτά του αγώνα και με την πιο αδύναμη ομάδα του γκρουπ. Εσύ σαν Παναθηναϊκός, που έχεις δει την ομάδα σου να περνάει ως πρώτη από διπλούς ομίλους του Champions League, θα πανηγύριζες αν η αγαπημένη σου ομάδα έπαιρνε μια τέτοια πρόκριση;
Νομίζω πως εμάς τους Παναθηναϊκούς θα έπρεπε να μας αφήνει αδιάφορους το τι κάνει στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός. Αντιθέτως, οφείλουμε να επικεντρωθούμε στο τι πρέπει να συμβεί, ώστε ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει Μεγάλος και Τρανός στα ευρωπαϊκά κύπελλα, όπως επιτάσσει η ιστορία του Συλλόγου.
Για να απαντήσω πάντως στην ερώτησή σου: αν ο Παναθηναϊκός –στις καλές του εποχές– πετύχαινε πρόκριση με πέντε ήττες, μπορεί να μην πανηγύριζα, όμως θα αισιοδοξούσα. Γιατί τότε ο Σύλλογος, ακόμα και ύστερα από τα χειρότερα ξεκινήματά του, είχε την ικανότητα να… γυρίζει τον διακόπτη, έστω και στο παρά πέντε.
Να θυμίσω πως σε μία χρονιά που έδειχνε χαμένη στην Ευρώπη για το Τριφύλλι, πριν καλά-καλά ξεκινήσει, τότε με την αποκαρδιωτική εμφάνιση κόντρα στη Λίτεξ Λόβετς, η πρόκριση μας κράτησε ζωντανούς και στη συνέχεια δείξαμε τελείως διαφορετικό πρόσωπο, πραγματοποιώντας μία ονειρώδη πορεία.
Στο μπάσκετ ο Παναθηναϊκός πάει για το double, ενώ στην Euroleague θέλει να παλέψει για την είσοδο στην οκτάδα, αν είναι δυνατόν, μέχρι και τον τελευταίο αγώνα που θα δώσει. Σε περίπτωση που ο Παναθηναϊκός πετύχει, ο κόσμος του Παναθηναϊκού που θα πρέπει να δώσει τα εύσημα; Στην τριάδα «Διαμαντίδης, Αλβέρτης, Τριαντόπουλος» ή στον ιδιοκτήτη της ομάδας;
Σε όλους μαζί. Η ομάδα μπάσκετ έχει προσφέρει τόσο πολλές και τόσο μεγάλες χαρές σε όλους τους παναθηναϊκούς, έχει κρατήσει ψηλά το φρόνημα σε περιόδους πολύ δύσκολες, που δικαιούται να έχει μία, δύο, τρεις ή και περισσότερες κακές χρονιές. «Στις χαρές και στις λύπες μαζί» λέει ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και προσωπικά με εκφράζει όσο τίποτα άλλο για το συγκεκριμένο τμήμα. Όταν κάποιος σου προσφέρει τα πάντα για πολλά χρόνια, οφείλεις να είσαι στήριγμά του στις δύσκολες στιγμές.
Συνηθίζεται στο τέλος να διαβάζουμε ευχαριστίες, αφιερώσεις και διάφορα άλλα. Θα ήθελες να ευχαριστήσεις κάποιον ή κάποιους για αυτό την νέο «1908» και για το «Εβάλαμε Οκτώ», πέρα από τους φυσικούς ήρωες που βάλανε τα οκτώ γκολ;
Καταρχάς να ευχαριστήσω εσένα, Βασίλη, και το Soccer Plus για τη συνέντευξη και για όλη τη στήριξη στο εγχείρημά μας.
Κατά τ’ άλλα, αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός, τόσο ως συγγραφέας όσο και ως εκδότης, για τους συνεργάτες-φίλους που με περιστοιχίζουν σε αυτή την προσπάθεια. Είναι όλοι τους, ο καθένας στη δουλειά του, κορυφαίοι στον τομέα τους (από την έρευνα και τη συγγραφή, έως τη σελιδοποίηση, την επιμέλεια και την εκτύπωση) και όλοι μαζί έχουμε γίνει μία δυνατή και στιβαρή παρέα, κάτι που πιστεύω ότι μπορεί να το αντιληφθούν οι αναγνώστες των βιβλίων μας. Οπότε θέλω για άλλη μία φορά να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες της Belle Époque Εκδοτικής.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
