Ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, από το 2008 ως το 2010, Νικόλας Πατέρας, παραχώρησε συνέντευξη στον Βασίλη Βέργη για την ειδική εκπομπή του sdna για τα 50 χρόνια από το έπος του Γούμπλεϊ και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε για το πρότζεκτ του Βοτανικού, τη διοίκηση Αλαφούζου αλλά και στο ενδεχόμενο να επιστρέψει κάποια στιγμή στα διοικητικά των “πράσινων”.
Για το αν του λείπει η ενασχόληση με τον Παναθηναϊκό: “Στα διοικητικά όχι. Τα παιχνίδια και την πορεία της ομάδας την παρακολουθώ. Παρά τα λάθη που μπορεί να κάνει ο κάθε διοικητικός παράγοντας, ο Γιάννης Αλαφούζος έχει κάνει εξαιρετική προσπάθεια και έχει βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για να σώσει την ομάδα σε πολύ δύσκολα χρόνια και νομίζω αυτό είναι κάτι που οφείλουμε όλοι οι Παναθηναϊκοί να του το δώσουμε. Νομίζω το ελληνικό ποδόσφαιρο περνάει γενικά τα γνωστά προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι πρόεδροι επενδύουν παραπάνω από κάποιους άλλους, υπάρχει πάντα μία καχυποψία για τη διαφθορά. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει ο διοικητικός πονοκέφαλος. Μου λείπει να πηγαίνω στο γήπεδο, μου λείπει να βλέπω καλή μπάλα”.
Για το αν έχει κατηγορηματικά αποφασίσει να μην ασχοληθεί ξανά διοικητικά με τον Παναθηναϊκό: “Ποτέ δεν μπορείς να πεις ποτέ για κάτι. Τώρα όμως αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν είναι κάτι που θα με ενδιέφερε”.
Για το πρότζεκτ του Βοτανικού: “Κάθε μεγάλη ή μικρή ομάδα είναι σημαντικό να έχει το γήπεδό της. Ο Ολυμπιακός έφτιαξε το δικό του γήπεδο, η ΑΕΚ φτιάχνει το δικό της, πρέπει και ο Παναθηναϊκός να το κάνει. Αυτό δίνει σε κάθε ομάδα μία σιγουριά και μία ταυτότητα. Αν ο Βοτανικός είναι βιώσιμος ή όχι δεν το ξέρω. Επί εποχής μου όταν ο Τσίγκερ είχε αναλάβει το πρότζεκτ φαινόταν ότι θα δώσει μεγάλη ώθηση στην ομάδα. Από τότε με τους κορμοράνους έχουν περάσει 12 χρόνια. Ηταν μία επένδυση τότε που αν είχε γίνει ίσως είχε κρατήσει μία συνοχή στην πολυμετοχικότητα, διότι υπήρχε μία τριβή μεταξύ των μετόχων. Δεν ξέρω αν έχει ξεμπλοκάρει οριστικά το σχέδιο, εγώ είμαι υπέρ του γηπέδου στο Βοτανικό και να ολοκληρωθεί πρώτα ο Θεός αυτό το έργο”.
Για το τι θυμάται από την εποχή του Γουέμπλεϊ όταν ήταν παιδάκι 8 ετών και τον πατέρα του, τον Διαμαντή Πατέρα, που ήταν γενικός αρχηγός της ομάδας τότε: “Ημουν τυχερός. Αυτό που θυμάμαι είναι την αγωνία του πατέρα μου να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να προκριθεί και όπως όλου του φίλαθλου κόσμου. Όπως γνωρίζετε τότε τα σωματεία ήταν ερασιτεχνικά. Ο πατέρας μου είχε πωρωθεί με την προσπάθεια να προκριθεί ο Παναθηναϊκός. Ο πατέρας μου είχε πολύ καλή συνεργασία με τον πρόεδρο Κίτσιο και όλο το ΔΣ. Θυμάμαι ο Πούσκας ερχόταν στο σπίτι μας για φαγητό. Ημουν η μασκότ του στα πόδια του προπονητή μας.
Πώς ενεπλάκη ο Διαμαντής Πατέρας στα διοικητικά του Παναθηναϊκού: Ο θείος μου ο Γιάννης έκανε παρέα με τον Μουρούζη, που ήταν στο μπάσκετ και είχε πει στον πατέρα μου να βοηθήσει το ποδόσφαιρο και τον έπεισε να στηρίξει οικονομικά το ποδοσφαιρικό τμήμα”.
Για τη σχέση των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού με τον Διαμαντή Πατέρα: “Εμαθα κατόπιν από τους πρωταγωνιστές του Γουέμπλεϊ, τον Δομάζο, τον Αντωνιάδη, τον Φυλακούρη, τον Οικονομόπουλο, τον Καψή, ότι είχαν μία ιδιαίτερη σχέση, μία πατρική σχέση με τον πατέρα μου. Συζητούσαν μαζί του και τους βοηθούσε. Ηθελαν κάποιον κοντά τους σαν αδερφό, σαν πατέρα”.
Για τις δικές του σχέσεις με τους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας: “Διατήρησα την καλή σχέση που είχε ο πατέρας μου. Οταν ήμουν εγώ ο πρόεδρο, ο μεν Αντωνιάδης ήταν αντιπρόεδρος, ο δε Δομάζος, παρότι αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διοίκηση, είχε ρόλο συμβούλου, ρωτούσα πάντα την άποψή του”.
Για το αν υπήρχε γκρίνια από τον κόσμο όταν δεν πήγαινε καλά η ομάδα: “Θυμάμαι ένα δύο παιχνίδια, σε τοπικό επίπεδο, που δεν είχε πάει καλά ο Παναθηναϊκός και μία μερίδα φιλάθλων είχε στραφεί εναντίον του προπονητή και χρειάστηκε η παρέμβαση του προέδρου και του πατέρα μου για να ηρεμήσουν τα πνεύματα”.
Για το αν πήγαινε στα παιχνίδια: “Στη Λεωφόρο ναι. Εκτός έδρας σε 2-3 παιχνίδια με πήρε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου όμως είχε αντίρρηση γιατί αργούσαμε να γυρίσουμε και είχα την επόμενη ημέρα σχολείο. Στο Γουέμπλεϊ βέβαια δεν μπορούσε να μου στερήσει εκείνο το ταξίδι. Θυμάμαι το παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα. Θυμάμαι παιχνίδια που συγκρατούσα περισσότερο το θόρυβο και τη… βαβούρα και λιγότερο το παιχνίδι αυτό καθαυτό. Στο Λονδίνο που κάθισα μία εβδομάδα, είδα τον πατέρα μου εκεί σύνολο έξι ώρες. Δεν μπορούσες να πλησιάσεις την ομάδα. Στο γήπεδο υπήρχε ενθουσιασμός. Ηταν συγκινητικό να βλέπεις όλους τους Ελληνες χωρίς εισιτήριο να περιμένουν έξω από το γήπεδο μήπως βρουν ένα μαγικό χαρτάκι. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο Κρόιφ όποτε έπιανε την μπάλα, αλλά και ο τερματοφύλακας του Αγιαξ. Εμοιαζε τεράστιος στα μάτια μου και δεν άφηνε τίποτα να περάσει. Μπορώ να πω ότι ξεπέρασε και ίνδαλμά μου τον Τάκη Οικονομόπουλο”
Ποιος ήταν ο αγαπημένος του παίκτης: “Ολοι ήταν αγαπημένοι παίκτες. Θαύμαζα όμως τον Οικονομόπουλο. Σαν παιδί θεωρούσα ότι ήταν ο πιο σημαντικός γιατί κρατούσε τις πύλες. Είχα μία μεγαλύτερη αδυναμία”.
Οι μνήμες του από τον Πούσκας: “Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχε έρθει στο σπίτι μας, ήταν σαν να γνωρίζω έναν γίγαντα, έναν τανκ. Σε φόβιζε αλλά σε γέμιζε και εμπιστοσύνη. Καθόταν δίπλα μου και μου μιλούσε σαν να είμαι ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας. Βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος που ενέπνεε το σεβασμό και κάπου το φόβο”.
Για το τι σήμαινε η επιτυχία του Παναθηναϊκού για την ελληνική κοινωνία τότε: “Για μία μικρή χώρα που περνούσε πολλά προβλήματα οικονομικά και πολιτικά μας έκανε να φαινόμαστε γίγαντες στην Ευρώπη. Όπως συνέβη και το 2004. Περίπου το ίδιο έγινε και με το Γουέμπλεϊ. Από ελληνόπουλα που ήταν κακοπληρωμένα, που πίστευαν αυτό που λέμε τώρα παίξε για τη φανέλα”.
Για το αν βοηθούσε οικονομικά ο πατέρας του τον Παναθηναϊκό: “Οποιος αναλάμβανε τότε το τμήμα έπρεπε να χρηματοδοτεί αναγκαστικά. Χωρίς επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν υπήρχαν χορηγοί και διαφημίσεις, έπρεπε να βάζεις το χέρι στο τσέπη”.
Για την ενέργεια που είχε κάνει το 2015, όταν τίμησε όλους τους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας: “Το 2014 είχα περάσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το 2015 μου λέει ο γιος μου να κάνουμε το τραπέζι με όλους τους ποδοσφαιριστές και να θυμηθούμε τα παλιά”.
Γιατί δεν πηγαίνει στο γήπεδο πλέον: “Σταμάτησα να πηγαίνω όταν ο Γιάννης και ο γιος μου έφτιαξαν τη Λεωφόρο. Όταν υπάρξει μία πιο σωστή υποδομή, δεν εννοώ σώνει και ντε ένα καινούριο γήπεδο, αλλά μία πιο ανθρώπινη κατάσταση θα ξαναπάω. Το ΟΑΚΑ είναι τεράστιο, δεν νιώθεις ποδόσφαιρο”.
Για τη συμβουλή του πατέρα του όταν αποφάσισε να εμπλακεί διοικητικά στον Παναθηναϊκό: “Η συμβουλή του ήταν να μην ασχοληθώ λόγω της γενικότερης κατάστασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Του είπα ότι και λόγω της φιλίας μου με τον κ. Βαρδινογιάννη και λόγω της κατάστασης που ήταν ο Παναθηναϊκός, που είχε βρεθεί σε ένα τέλμα με τον εσωτερικό πόλεμο, ήταν υποχρέωσή μου να βοηθήσω. Μου ζήτησε όμως να του υποσχεθώ, όταν ήταν στον Ευαγγελισμό, ότι όταν πάρω το νταμπλ θα φύγω, κάτι που έκανα. Από τη στιγμή που είδε ότι ήμουν αποφασισμένος να βοηθήσω, η γνώμη του ήταν να το κάνω αλλά όσο πιο γρήγορα να αποσυνδεθώ. Όχι γιατί είχε κάτι με τον Παναθηναϊκό, τον οποίο υπεραγαπούσε. Θεωρούσε όμως ότι ο χρόνος μου στα διοικητικά του Παναθηναϊκού με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα ήταν μεγάλη φθορά για μένα”.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
