Το ποδόσφαιρο λένε πολλοί πως είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και όχι άδικα. Το ίδιο συμβαίνει και στην ελληνική περίπτωση.
Γενιές και γενιές μεγαλώνουν με τη λογική της νίκης με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο ακόμη και αν αυτός ειναι κατά γενική ομολογία ο πλέον ανήθικος. Φυσικά όταν η έννοια της ηθικής έχει ποδοπατηθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, είναι τουλάχιστον αφελές να αναζητά κάποιος πρεσβευτές του ευ αγωνίζεσθαι στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Το λυπηρό είναι πως οι άνθρωποι που αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις μέσα σε αυτή τη δυστοπία, απογοητεύονται και τείνουν να θεωρήσουν πως δεν έχει νόημα να ασπάζεσαι το διαφορετικό αφού στο τέλος της μέρας δεν πρόκειται να επιβραβευτεί.
Σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα της γελοιοποίησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των παιχνιδιών άτυπης εξουσίας και των διαγωνισμών για τη μεγαλύτερη…μεζούρα, δύσκολα θα μπορούσε ποτέ να επιβραβευτεί ένας άνθρωπος σαν τον Γιοβάνοβιτς.
Και δεν θα το ήθελε κιόλας αν του ελεγαν πως θα έπρεπε να διακριθεί μετερχόμενος τα μέσα που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοί του. Την ηθική επιβράβευση πάντως στη συνείδηση των φίλων της ομάδας του, την έχει κερδίσει με το σπαθί του. Και αυτό θα πρέπει να είναι ένα τρόπαιο στον επίλογο της εφετινής σεζόν που του ανήκει δικαιωματικά…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
