Κατέχει τη δεύτερη καλύτερη επίδοση απαραβίαστης εστίας στην Α Εθνική. Έχει κατακτήσει τρια πρωταθλήματα ελλάδας, τέσσερα κύπελλα, δύο σούπερ καπ με την φανέλα του «Τριφυλλιού», ενώ ήταν από τους πρωταγωνιστές σε ονειρικές πορείες του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Ο Γιόζεφ Βάντσικ, μιλάει στο SoccerPlus για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, την εκπληκτική πορεία του Πανθηναϊκού στο Champions League που κατέληξε στην μεγαλειώδη νίκη επί του Ajax στο Αμστερνταμ. Χαρακτηρίζει πολύ σημαντικό λάθος την διάλυση της πολυμετοχικότητας καθώς αν δεν είχε διαλυθεί, ο Παναθηναϊκός αυτήν τη στιγμή θα είχε πολλά περισσότερα πρωταθλήματα στην κατοχή του, ενώ θεωρεί πως ο φετινός Παναθηναϊκός θα είναι καλύτερος από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά χρειάζεται πίστωση χρόνου.
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές σου επεμβάσεις ήταν στον αγώνα ρεβάνς μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού το 1995, στο Καραϊσκάκης. Εκεί απόκρουσες ένα καθοριστικό πέναλτι στο τελευταίο λεπτό του αγώνα κάνοντας τον εκτελεστή του πέναλτι να κλαίει στο χορτάρι και πάρα πολλά μικρά παιδιά να γίνουν Παναθηναϊκοί. Πως το έζησες αυτό;
Αυτές ήταν καλές στιγμές, κυρίως επειδή ήταν στο τελευταίο λεπτό. Το έζησα με όλη την ομάδα καθώς αμέσως μετά μας αποθέωσαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, αφού το 2-1, το κάναμε 2-3 και πήραμε εμείς την πρόκριση για τα ημιτελικά. Αυτά τα παιχνίδια σου μένουν.
Η απόδοση σου ξεχώρισε και στο 0-1 στο Άμστερνταμ για τα ημιτελικά του Champions League, γιατί δεν είναι μόνο το γκολ του Βαζέχα, είναι και ότι ενέπνεες μια σιγουριά τόσο πριν το γκολ, όσο και στα τελευταία λεπτά μετά από αυτό, κι ο Παναθηναϊκός μπορεί να φύγει με αποτέλεσμα από εκεί…
Όχι! Για μένα το καλύτερο παιχνίδι ήταν το 0-1 στο Πόρτο, όταν η ομάδα έπαιζε με 10 παίκτες από τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου και κόντρα σε όλα, βάλαμε το γκολ και φύγαμε νικητές. Αυτό το παιχνίδι έδειξε το peak των δυνατοτήτων που είχαμε και έδειξε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε στον τελικό του Champions League.
Tι έφταιξε και ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να κάνει ένα νέο “Wembley”;
Η αλήθεια είναι ότι ο Ajax τότε είχε φοβερή ομάδα και μετά από εκείνο το παιχνίδι, οι μισοί παίκτες του Ajax πήραν μεταγραφή, είτε για την Μπαρτσελόνα, είτε για την Γιουβέντους. Hταν κάτοχος του Champions League που υπερασπιζόταν το τίτλο. Ίσως αν το πρώτο παιχνίδι ήταν εντός έδρας και ερχόταν μια ισοπαλία, στον επαναληπτικό δεν θα ήταν υποψιασμένοι για το τι μπορούμε να κάνουμε και σήμερα θα λέγαμε άλλα. Όμως για μένα ο πραγματικός λόγος δεν είναι ούτε το πρώτο παιχνίδι, ούτε το ότι ο Ajax ήταν καλύτερη ομάδα. Ο λόγος που αποκλειστήκαμε ήταν ότι στην ρεβάνς του 0-1, μας έλειπε λόγω καρτών η μισή μας άμυνα. Εκτός παιχνιδιού ο Ουζουνίδης, όπως και ο Γεωργιάδης του Σάββα, με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να αλλάξουμε ένα πετυχημένο σύστημα παιχνιδιού.
Δηλαδή αν και στο ποδόσφαιρο λέμε, «ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει», στην ρεβάνς με τον Ajax αναγκαστικά άλλαξε. Μπορούμε να πούμε ότι εκείνος ο αγώνας ήταν θέμα συγκυρίας και ότι εκείνο το βράδυ παρά το σκορ, στις λεπτομέρειες πέρασε στον τελικό του Champions League ο Ajax?
Ίσως, όμως όταν κάνεις μια κακή αρχή, το ένα φέρνει το άλλο. Δηλαδή γίνεται η κακή αρχή με τις απουσίες λόγω καρτών και με την αναγκαστική αλλαγή ενός πετυχημένου συστήματος. Αυτό μαζί με λίγη δόση τύχης, φέρνει ένα γρήγορο γκολ για τον Ajax και μετά ακολουθεί η κακή αντίδραση η δική μας.
Μετά το 1996 υπήρχε η αίσθηση ότι ενόχλησε πολλούς εκτός ομάδας, η πορεία του Παναθηναϊκού προς ένα ακόμα ευρωπαϊκό τελικό και από τότε ξεκίνησαν και πλέον καθιερώθηκαν διαιτησίες «τύπου Παπουτσέλη» ως καθημερινότητα. Εσύ τι θυμάσαι από εκείνο τον αγώνα;
Όλοι τότε είχαμε αντιδράσει. Όμως δεν ήταν μόνο ο διαιτητής ήταν και ο επόπτης που δεν το είδε (σ.σ. το πέναλτι που δόθηκε υπέρ του Ολυμπιακού εκτός περιοχής). Ή ήταν σκόπιμο ή ήταν λάθος και των δυο. Σίγουρα πάντως, σε καμία περίπτωση δεν ήταν πέναλτι.
Πέρα από την καλή ομάδα που είχατε, πιο ήταν το μυστικό εκείνης της πορείας και νικούσατε μέσα στην έδρα τους τόσες ευρωπαϊκές ομάδες;
Ήταν ότι ήμασταν ομάδα, ήμασταν ενωμένοι ο ένας με τον άλλο και υπήρχε φανταστικό κλίμα. Όλη μέρα ήμασταν μαζί, είχαμε προπόνηση στις 18:00 και εμείς ήμασταν εκεί από τις 14:00-15:00 το μεσημέρι στην Παιανία και κάναμε ότι κάνουν οι φίλοι. Πίναμε καφέ, βλέπαμε τηλεόραση, μπορεί να παίζαμε τάβλι. Ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας και όποτε κάτι δεν πήγαινε καλά, έλεγε ο ένας στον άλλον «πάμε, καλύτεροι είμαστε». Είχαμε ψυχολογία στα ύψη.
Υπάρχει κάποια ατάκα από εκείνη την περίοδο που την θυμάσαι ακόμα και τώρα;
Θυμάμαι κάποιες καλές ατάκες στα αποδυτήρια. Παίξαμε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι και ο Λούης ο Χριστοδούλου γυρνάει και λέει «τι δύσκολο παιχνίδι;», το έβλεπε σα φιλικό!
Τώρα που μιλάμε για ντέρμπι, δεν πρόκειται να ξεχάσω τον τελικό κυπέλλου κόντρα στον Ολυμπιακό το 1993, τότε που οι περισσότεροι παίκτες του είχαν μπει στο γήπεδο με ξυρισμένα κεφάλια.
Δεν ήταν οι περισσότεροι, ήταν όλοι! Λέγανε να ξυρίσουμε τα κεφάλια μας και κάπως έτσι να πάρουμε εμείς το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο.
Ήταν κάτι σαν όρκος νίκης για τον Ολυμπιακό αυτό το ξύρισμα;
Είχαν μια ιδέα, την έκαναν και αν τα κατάφερναν, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα λέγανε «τι μάγκες που είναι, ξυρίστηκαν και κέρδισαν το παιχνίδι»…
Αυτό σας πείσμωσε για να μπείτε μέσα και να πείτε «όχι δεν θα κερδίσετε εσείς, εμείς θα το πάρουμε»;
Εγώ σαν Γιόζεφ, όταν τους είδα στη φυσούνα δε πείσμωσα, ψιλογέλαγα…
Είχες την τύχη να δεις τρεις συμπαίκτες σου να γίνονται προπονητές στον Παναθηναϊκό. Ήταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης, ο Γιώργος ο Δώνης και φυσικά ο Νίκος ο Νιόπλιας. Άσχετα που δεν ήταν και για τους τρεις, ίδιες οι συνθήκες δουλειάς, ποιόν θεωρείς καλύτερο και ποιον θα ήθελες να ξαναδείς να κοουτσάρει τον Παναθηναϊκό…
Και οι τρεις ήταν πολύ καλοί, και οι τρεις αγαπούσαν την ομάδα και τους τρεις θα ήθελα να γυρίσουν κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό. Ο Νιόπλιας αξιοποίησε τις καλές συνθήκες. Ενώ οι Ουζουνίδης και Δώνης, έδωσαν φιλί ζωής στον Παναθηναϊκό, μέσα από τις δύσκολες συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν.
Εσύ στον Παναθηναϊκό ήσουν το «βουνό». Όνομα και πράγμα. Αλλά γενικά νομίζω πως όταν μια ομάδα έχει παίκτες με ψευδώνυμα, αυτά υπάρχουν επειδή κάτι κάνουν καλά. Ο Καλιτζάκης θα είναι για πάντα ο «νίντζα», ο Δώνης το «τραίνο»…
Ναι, ο Κολιτσιδάκης ήταν ο «Κόναν», ο Λούης ο Χριστοδούλου το «καγκουρό». Ήταν όπως στο σχολείο που είχες ένα παρατσούκλι.
Γιόζεφ, εσύ έχεις σηκώσει εννιά κούπες με την πράσινη φανέλα. Τρία Πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα, δυο Σούπερ Καπ και έχεις κάνει απίστευτες επιτυχίες στην Ευρώπη που δεν έχει ζήσει καμία άλλη ελληνική ομάδα. Όμως από τότε, μέχρι και σήμερα, ξεκίνησε η ανομβρία στους τίτλους, ενώ στην Ευρώπη ξεκίνησε μια φθίνουσα πορεία μέχρι να φτάσουμε στην σημερινή «αποχή» από Ευρωπαϊκούς αγώνες. Πέρα από τα περίεργα σφυρίγματα, τι φταίει για όλο αυτό;
Εγώ πιστεύω ότι αυτό που φταίει, είναι πως όταν πάει να γίνει κάτι καλό, δεν υπάρχει ηρεμία και στο τέλος χαλάει. Μην ξεχνάμε το νταμπλ που πήραμε επί πολυμετοχικότητας. Αν δεν είχε διαλυθεί η πολυμετοχικότητα ο Παναθηναϊκός με τέτοιο μπάτζετ θα έπαιρνε για πολλά χρόνια πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Όμως ο κακός προγραμματισμός, το ότι η πολυμετοχικότητα δεν ήταν στηριγμένη σε γερές βάσεις, αντί να κάνουν το νταμπλ εκείνο, ως την αρχή της αντεπίθεσης, το μετέτρεψαν σε φούσκα.
Άρα πιστεύεις ότι ήταν «έγκλημα» το ότι διαλύθηκε η πολυμετοχικότητα…
Άμα υπήρχε το μπάτζετ, ο Παναθηναϊκός δεν ήθελε κάτι άλλο, είχε το όνομα, τον γνωρίζουν σε όλο τον κόσμο, έχει τους φιλάθλους και μπορούσε. Όμως άλλαξαν πολύ γρήγορα όλα. Όποτε πάμε κάτι να κάνουνε μετά το χαλάμε. Δεν έχουμε σαν ομάδα υπομονή και μακροπρόθεσμο πλάνο.
Πως βλέπεις το σημερινό τερματοφύλακα της ομάδας, τον Σωκράτη Διούδη αλλά και τους άλλους;
Ο Παναθηναϊκός πάντα είχε καλούς τερματοφύλακες. Και ο Διούδης και οι υπόλοιποι είναι πολύ καλοί. Άξια τον κάλεσαν τον Διούδη στην Εθνική.
Όσο ήσουν στον Παναθηναϊκό είχες κάποια πρόταση από άλλη ομάδα;
Είχα πρόταση από την Έβερτον αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν με άφησαν. Πάντως θα μου ταίριαζε το Αγγλικό πρωτάθλημα γιατί ήμουν πολύ καλός στις εξόδους μου. Εγώ συμφώνησα μαζί τους αλλά ο Παναθηναϊκός όχι, έτσι συνέχισα στην ομάδα. Υπήρχε ενδιαφέρον και από τη Ντόρτμουντ, όμως δεν εξελίχθηκε σε συγκεκριμένη πρόταση, όπως έγινε με την Έβερτον.
Στη λίστα με τις καλύτερες επιδόσεις απαραβίαστης εστίας στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικης, η κορυφή της οποίας, παρεμπιπτόντως, είναι «πράσινη», κατέχεις τη δεύτερη καλύτερη επίδοση απαραβίαστης εστίας με 908 λεπτά χωρίς γκολ περνώντας για ένα αγωνιστικό λεπτό την επίδοση του Βασίλη Κωνσταντίνου. Επίσης κατέχεις και την τέταρτη καλύτερη επίδοση στην ιστορία της Α Εθνικής, με 872 λεπτά χωρίς γκολ. Ποιο ήταν το «μυστικό», πέρα από την ικανότητα, για αυτές τις σπουδαίες επίδοσεις;
Η δεύτερη καλύτερη επίδοση ήταν μόνο στο πρωτάθλημα. Όμως ανάμεσα ήταν και τέσσερις αγώνες για το κύπελλο, άρα κανονικά μιλάμε για πάνω από 1.000 αγωνιστικά λεπτά δίχως γκολ. Το μυστικό πίσω από αυτό το ρεκόρ ήταν ο Όσιμ. Όταν άρχισαν και γράφαν για μένα ότι δεν είμαι τόσο καλός και πήγαν να με επηρεάσουν, ο Όσιμ με φώναξε στο γραφείο του, μου είπε «Είσαι ο καλύτερος και εγώ εσένα εμπιστεύομαι» και μου ζήτησε να μην ασχολούμαι με τίποτα από αυτά που γράφονται και να συνεχίσω. Έτσι συνέχισα και πραγματοποίησα αυτό το ρεκόρ…
Μια ακόμα μεγάλη ατάκα από τον Όσιμ μετά το ιστορικό «Η μπάλα είναι πόρνη», σωστά;
Ήταν φοβερός, καθόμασταν στο ξενοδοχείο, βλέπαμε την Ιταλία και μας έλεγε τι σύστημα παίζανε. Ήταν πολύ καλός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Μετά είχε κάποια οικογενειακά προβλήματα και ίσως κάποιοι να μην τον σεβάστηκαν όσο έπρεπε. Μπορώ να πω με βεβαιότητα όμως, πως όταν έφυγε, ο Ρότσα κατάφερε να αναδείξει την καλή δουλειά που είχε κάνει.
Επιστροφή στο σήμερα. Πως βλέπεις αυτή την νέα προσπάθεια του Παναθηναϊκού με τον Πογιάτος;
Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει πολύ καλή ομάδα και αν θες να στο πω διαφορετικά, πολύ καλύτερη ομάδα απ’ ότι πέρυσι και από τις προηγούμενες χρονιές. Έχει ποιοτικούς και καλούς παίκτες, απλά πρέπει να δεθούν σαν ομάδα και γι΄ αυτό χρειάζεται χρόνος. Θα έχουμε αυτή τη φορά υπομονή ή θα ξαναρχίσουμε πάλι την γκρίνια από την αρχή;
Γιόζεφ, φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση… Ποια ήταν η καλύτερη σου στιγμή στον Παναθηναϊκό;
Όλα τα χρόνια στον Παναθηναϊκό ήταν ωραίες στιγμές. Εγώ κρατάω μόνο τα καλά, δεν κρατάω τίποτα αρνητικό. Εγώ κρατάω τις φωτεινές εικόνες που έβλεπα κάθε μέρα τον κόσμο του Παναθηναϊκού χαμογελαστό και χαρούμενο. Υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό;
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
