Ο Κύρος Βασσάρας παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο “ScoalaDeArbitri” και αναφέρθηκε στις καλές, στις κακές και στις δύσκολες στιγμές της καριέρας του. Ο κορυφαίος Ελληνας διαιτητής όλων των εποχών αναφέρθηκε ασφαλώς και στο έργο του ως αρχιδιαιτητής στη ρουμανική ομοσπονδία, τονίζοντας πως επόμενος στόχος είναι η Ρουμανία να στείλει διαιτητή και στο Παγκόσμιο Κύπελλο!
Υπενθυμίζεται, ότι ενώ η Ελλάδα δεν έχει ούτε έναν εκπρόσωπο στο Euro, που ξεκινάει σε έξι ημέρες, η Ρουμανία υπό την καθοδήγηση του Κύρου Βασσάρα έστειλε τον Οβίντιου Αλιν Χατεγκάν.
Αποσπάσματα της συνέντευξης σε απόδοση Soccerplus
Για την πιο αστεία στιγμή στην καριέρα του: “Θυμάμαι ένα φιλικό ματς ανάμεσα στην Αγγλία και την Ισπανία στο Μπέρμιγχαμ. Ο βοηθός μου και ο τέταρτος διαιτητής φώναζαν στην ενδοεπικοινωνία: «Κύρο, σταμάτα το ματς!». Εγώ όμως ήμουν στο άλλο μισό του γηπέδου, όπου εξελισσόταν μία υποσχόμενη επίθεση. Δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να σταματήσω και έτσι συνέχισα, όπως το έκαναν και οι παίκτες μπροστά μου. Τελικά, η μπάλα βγήκε εκτός αγωνιστικού χώρου και τότε είδα τέσσερις άνδρες της ασφάλειας του γηπέδου να κυνηγούν με μία κουβέρτα μία γυμνή γυναίκα, που προσπαθούσε να αγκαλιάσει τον Μπέκαμ. Ολο το γήπεδο γελούσε με την επιχείρηση που στήθηκε. Η γυναίκα πάντως ήταν πολύ γρήγορη»!
Για την πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του: “Μετά από πολλές επιτυχημένες σεζόν κλήθηκα να συμμετάσχω στο σεμινάριο της FIFA, στη Φρανκφούρτη, για τους υποψήφιους διαιτητές για του Μουντιάλ του 2006. Πέρασα με επιτυχία τα τεστ και μία εβδομάδα αργότερα επιλέχθηκα από την Επιτροπή Διαιτησίας της UEFA ανάμεσα στους δέκα Ευρωπαίους διαιτητές που θα συμμετείχαν στην τελική φάση του Μουντιάλ, το 2008. Υπήρχε μόνο μία προϋπόθεση: Δύο από τους τρεις Ελληνες βοηθούς να περάσουν το τεστ φυσικής κατάστασης.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δύο από αυτούς θα αποτύγχαναν στα σπριντ. Το όριο ήταν 6 δεύτερα και αμφότεροι έκαναν 6,01! Για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου έχασα το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας μου. Εχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν ο βοηθός μου, Μποζατζίδης, που πέρασε με επιτυχία τα τεστ, με κάλεσε μετά τα τεστ και κλαίγοντας μου είπε τι είχε συμβεί. Αν και υπήρχε χρόνος να δώσουμε ευκαιρία σε κάποιον άλλον Ελληνα βοηθό, τελικά η απόφαση λήφθηκε. Εχασα το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έναν χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 2007, έχασα και τον πατέρα μου, που έφυγε από τη ζωή παλεύοντας πέντε μήνες με τον καρκίνο. Ηταν το πιο δυνατό σοκ της ζωής μου».
Για τις κορυφαίες του στιγμές: “Είμαι πολύ ικανοποιημένος με το ταξίδι μου στη διαιτησία και έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις. Η πρώτη μου ήταν όταν επιλέχθηκα στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου U17 στη Νέα Ζηλανδία, το 1999. Τότε είχα διευθύνει και τον τελικό ανάμεσα στη Βραζιλία και την Αυστραλία. Σε εκείνο το τουρνουά είχαν συμμετάσχει πολλοί παίκτες που αργότερα έγιναν μεγάλα αστέρια, όπως οι Λεονάρντο, Αντριάνο, Κακά, Αλεξ, Ντόνοβαν, Μπίσλεϊ, Πέπε Ρέινα.
Μετά η πρώτη μου συμμετοχή σε τελικά Μουντιάλ, το 2002 στην Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα. Ηταν η πρώτη συμμετοχή Ελληνα διαιτητή σε Μουντιάλ, ως επικεφαλής διαιτητικής ομάδας. Το όνειρό μου είχε γίνει πραγματικότητα και η υπόσχεσή μου στον πατέρα μου βγήκε αληθινή.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμμετοχή μου στο Euro 2008, πρώτη φορά που μία ελληνική διαιτητική τριάδα έπαιζε σε τελική φάση Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ηταν μία περίοδος ενθουσιασμού, με εξαιρετικό ομαδικό πνεύμα και πολλές καλές εμφανίσεις με τους βοηθούς μου καθ’ όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Τέλος, ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004, ανάμεσα στην Αργεντινή και την Παραγουάη. Ηταν μοναδικό να είμαι μέρος σε αυτό το παγκόσμιο αθλητικό γεγονός”.
Για τα καλύτερα παιχνίδια που έπαιξε: «Ένα από τα καλύτερά μου παιχνίδια ήταν ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, που είχα παίξει ανάμεσα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Μίλαν το 2007. Πέντε γκολ και γρήγορο ματς.
Θυμάμαι επίσης το ματς Σερβία – Βοσνία 1-0 για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2006, μπροστά σε 100.000 οπαδούς στο Μαρακανά του Βελιγραδίου, μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ωραία αισθάνθηκα στο τέλος του ματς. Οι παίκτες ήταν από την αρχή προετοιμασμένοι για μάχη, από την είσοδό τους στο γήπεδο. Μετά το τελευταίο μου σφύριγμα όμως ήταν όλοι αγκαλιασμένοι. Ηταν τρομερό. Εκείνο το ματς ήταν το «εισιτήριο» μου για το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας μου».
Για το τι διαιτητής ήταν: «Στην αρχή της καριέρας μου ήμουν αυστηρός και έδινα τις κάρτες πάντα σύμφωνα με το γράμμα του κανονισμού. Στη δεύτερη χρονιά μου είχα το ρεκόρ των κόκκινων καρτών στην τοπική διοργάνωση. Προϊόντος του χρόνου συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνείς περισσότερο με τους παίκτες, να διαβάζεις τις δεξιότητές τους και την ψυχή τους. Το κέρδος να κάνεις τους παίκτες να καταλαβαίνουν την απόφασή σου με μία έκφραση και λιγότερες λέξεις ήταν τεράστιο κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Θυμάμαι ότι σε πολλά παιχνίδια, ειδικά στα τελευταία έξι χρόνια, ότι οι παίκτες σέβονταν τις αποφάσεις μου, ακόμη κι αν είχαν αμφιβολίες, ακόμη και όταν έκανα λάθος ορισμένες φορές. Οι παίκτες θέλουν να αισθάνονται ότι ο διαιτητής είναι εκεί σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε παράβαση, ότι λειτουργεί για την προστασία και την ασφάλειά τους. Ποτέ δεν συγχωρούσα το «κλέψιμο», όπως τις εσκεμμένες καθυστερήσεις, το θέατρο, ή την προσποίηση τραυματισμού. Θέλω να βλέπω καλή ροή στο ποδόσφαιρο με τον κανονισμό του πλεονεκτήματος όπου είναι απαραίτητο».
Ποιο ήταν το πιο σοβαρό λάθος που είχε κάνει: «Θυμάμαι ένα λάθος μου στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων στο ματς Ντεπορτίβο – Μάντσεστερ Γ. για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμη θυμάμαι τον θρυλικό διαιτητή Πάολο Μπέργκαμο, που είχε ήρθε στα αποδυτήρια μετά το ματς και μου είπε ότι ήταν ικανοποιημένος με την εμφάνισή μου για 90 λεπτά και πολύ απογοητευμένος μόνο με την απόφασή μου στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. «Γιατί δεν έμεινες στην αρχική σου απόφαση; Σε είδα ότι πήγες να δώσεις μία σωστή κόκκινη κάρτα», μου είχε πει και είχε απόλυτο δίκιο. Ένα λεπτό πριν το τέλος, ο Τριστάν της Ντεπορτίβο έκανε ένα δυνατό τάκλιν στο βρεγμένο αγωνιστικό χώρο πάνω στον Μπέκαμ. Πήγα κατευθείαν στη φάση και ήμουν έτοιμος να δώσω κόκκινη κάρτα. Μίλησα όμως στην ενδοεπικοινωνία με τον τέταρτο και τον βοηθό. Δεν πήρα καμία επιβεβαίωση, καμία λέξη. Πλησίασα στο περιστατικό και οι πληροφορίες ήταν περιορισμένες. Ρώτησα τον τέταρτο και τον βοηθό: «Η κόκκινη είναι εντάξει;» Το κόκκινο άρχισε να γίνεται πορτοκαλί και τελικά έδωσα κίτρινη. Εκανα λάθος, ευτυχώς όμως δεν τραυματίστηκε ο παίκτης».
Για το τι πρέπει να έχεις για να γίνεις κορυφαίος διαιτητής: «Είναι σημαντικό να αγαπάς το ποδόσφαιρο για να γίνεις διαιτητής. Να σου αρέσει να είσαι μέρος του παιχνιδιού και διασφαλίζεις ότι οι παίκτες θα σεβαστούν την ασφάλεια του αντιπάλου, σεβόμενοι τις αποφάσεις σου. Οι τοπ διαιτητές πρέπει να είναι τοπ μάνατζερς και ισχυρές προσωπικότητες. Να δίνουν και να παίρνουν σεβασμό από όλους τους συμμετέχοντες στο γήπεδο. Να είσαι πάντα σε εγρήγορση, όχι μόνο κατά τη διάρκεια του ματς, αλλά και πριν και μετά. Το να φτάσεις στην κορυφή γίνεται, το να μείνεις εκεί είναι το πιο δύσκολο και το πιο σημαντικό».
Τι του έδωσε η διαιτησία: «Η διαιτησία μου έδωσε την ευκαιρία να ζω ως αθλητής και πιο ποιοτικά. Με έκανε πιο δυνατή προσωπικότητα, μου έδειξε πώς να πετυχαίνω στόχους, να σκέφτομαι ήρεμα και να αποφασίζω υπό πίεση. Εκανα πολλά ταξίδια σε όλον τον κόσμο, συνάντησα κόσμο, έκανα φίλους σε κάθε χώρα και ήπειρο. Η διαιτησία με δίδαξε πώς να διαχειρίζεσαι τη νίκη, την ήττα και να μένεις μπροστά στο κοινό και να μοιράζεσαι απόψεις. Μου άλλαξε τη ζωή».
Τι δεν του αρέσει: «Δεν μου αρέσουν οι νευρικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν λένε ευχαριστώ και συγγνώμη. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που θέλουν να κερδίσουν φήμη χωρίς να κάνουν τίποτα και απλά εμφανίζονται σε μία επιτυχία. Ανθρωποι που σκέφτονται συνέχεια αρνητικά και άνθρωποι που κατηγορούν άλλους χωρίς να το σκεφτούν δύο φορές πρώτα. Δεν θέλω να αποτυγχάνω, αλλά όταν δεν πετυχαίνω έναν στόχο δεν τα παρατάω. Κοιτάζω μπροστά και αποδέχομαι ότι η ζωή δεν είναι μόνο καλές στιγμές».
Για τη δουλειά του στην ομοσπονδία της Ρουμανίας ως αρχιδιαιτητής: «Είμαι πολύ χαρούμενος που δουλεύω στη ρουμανική ομοσπονδία και νιώθω υπέροχα που έχω πολύ καλούς φίλους Ρουμάνους. Αναπτύξαμε με τους διαιτητές μία δυνατή σχέση και φτάσαμε σε στόχους που τα προηγούμενα χρόνια κανείςμ ούτε τους είχε ονειρευτεί. Ο επόμενος στόχος είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι πολύ σημαντικό η ρουμανική διαιτησία να έχει μέλλον, γιατί η νέα γενιά θα έχει κερδίσει εμπειρίες και θα είναι σε θέση να έχει επιτυχημένες εμφανίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμη και σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο είμαστε σε καθημερινή επαφή και ανταλλάζουμε απόψεις».
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
