Τα συνολικά αποτελέσματα του Αλόνσο σε 9 επίσημους αγώνες (6 για την Ευρώπη και 3 για το πρωτάθλημα), είναι 5 νίκες, 1 ισοπαλία και 3 ήττες. Ανεξάρτητα από την δυναμικότητα των ομάδων και με δεδομένες τις εκτεταμένες αλλαγές στο ρόστερ που παρέλαβε ο Αλόνσο, το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε για πανηγυρισμούς, αλλά ούτε για αφορισμούς.
Απλά στην Ελλάδα, η «ανθρωποφαγία» είναι ένα από τα αγαπημένα χόμπι. Οι ήττες στην Ευρώπη από ολόκληρο Ajax και ολόκληρη Λανς με μισό γκολ διαφορά (0-1 και 2-1 αντίστοιχα), είναι αποτελέσματα που είναι λογικά και μπορεί να έρθουν ανεξαρτήτως προπονητή και ρόστερ.
Όμως το διπλό στον Ajax και η πρόκριση επί της Lens για να έρθουν, πρέπει να έχεις και ρόστερ και προπονητή, αλλιώς δεν έρχονται.
Τα πιο ανησυχητικά αποτελέσματα ήρθαν στην Ελλάδα. Εκεί που ο Παναθηναϊκός μετράει μια αγχωτική νίκη στο 90 φεύγα.
Μια ισοπαλία που είναι σαν ήττα. Και μια …κανονική ήττα.
Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν με απασχολεί αν ο Παναθηναϊκός, ειδικά σε αυτή την φάση, βλέπεται ποδοσφαιρικά ή όχι.
Με νοιάζουν αυστηρά οι βαθμοί που μπαίνουν στο σακούλι. Γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρει αν τον Λεβαδειακό τον κέρδισε εύκολα, αν τον κέρδισε δύσκολα, αν το γκολ μπήκε στο πρώτο ή στο τελευταίο λεπτό του αγώνα. Το κοντέρ έγραψε τρίποντο και πάμε παρακάτω.
Πάμε στην ήττα που έχει κάνει για το πρωτάθλημα κι είναι σοβαρή απώλεια. Εδώ δεν μπορώ να χρεώσω τον Αλόνσο απόλυτα, όταν η ομάδα του έχει μείνει με 10 παίκτες επειδή ο Σιδηρόπουλος δεν είδε το κοντρόλ της μπάλας με το χέρι του Κρεσπί, για να κερδίσει πλεονέκτημα από τον Ζέκα, ούτε μπορώ να χρεώσω τον Αλόνσο επειδή ο Σιδηρόπουλος δεν ήξερε τον κανονισμό για το τείχος και ότι έπρεπε να ακυρώσει το μοναδικό γκολ του Αστέρα. Όταν ακούτε Elite διαιτητής που δεν ξέρει κανονισμό στο ποδόσφαιρο, καταλαβαίνετε…
Αυτήν την ήττα λοιπόν την χρεώνω αποκλειστικά στον Σιδηρόπουλο και στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός που επιμένει επί 12 χρόνια να αφήνει απροστάτευτη την ομάδα. Δεν την χρεώνω στον Αλόνσο.
Αυτό που χρεώνω στον Αλόνσο είναι το τραγικό 2-2 με την Καλλιθέα. Και δεν είναι μόνο η απώλεια βαθμών, δεν είναι ότι η άμυνα έμπαζε και υπήρξε κίνδυνος, το κοντέρ να έγραφε 3-4 γκολ μόνο από το ημίχρονο.
Είναι και το ότι κατά την διάρκεια της ανάπαυλας, δεν κατάφερε σχεδόν καθόλου να αλλάξει την τρομακτικά κακή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου.
Ούτε κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου οι αλλαγές του βοήθησαν, ούτε τίποτα. Αυτή η γκέλα και μάλιστα στην Λεωφόρο, φέρει 100% την υπογραφή του προπονητή. Θα μπορούσα να πω πολλά και για τον Κατσικογιάννη, τον διαιτητή του αγώνα, αλλά αυτή την φορά η διαιτησία δεν καλύπτει τις δικές του ευθύνες.
Πάμε τώρα στους παίκτες για την γκέλα με την Καλλιθέα και πιο συγκεκριμένα στον Ιωαννίδη.
Γράφεται ότι είναι απολαυστικό να βλέπεις τον Ιωαννίδη να ανεβάζει τις μετοχές του, ενώ ξέρεις ότι τουλάχιστον για φέτος, δεν πρόκειται να φύγει.
Εγώ προσωπικά δεν απολαμβάνω τον Ιωαννίδη. Θα τον απολαύσω όταν βγει έστω για μια φορά πρώτος σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Γιατί μπορεί με την Εθνική να έβγαλε μάτια και ο Μπακασέτας να έδειξε ότι δεν ξέχασε ξαφνικά την μπάλα που ξέρει, αλλά στο ελληνικό πρωτάθλημα η επίδοση του είναι δυσανάλογη.
Το τελευταίο μισάωρο που ο Παναθηναϊκός πίεζε τον Αστέρα Τρίπολης για να ισοφαρίσει, όσο και στον αγώνα κόντρα στην Καλλιθέα, δεν κατάφερε να χαρίσει στον Παναθηναϊκό, αυτό που απλόχερα δίνει στην Εθνική. Το γκολ.
Αναγνωρίζω ότι έτσι όπως είναι το ελληνικό Πρωτάθλημα, ο Ιωαννίδης είναι πιο εύκολο να πάει στο Wembley και να βάλει γκολ παρά κόντρα στην Καλλιθέα μέσα στην Λεωφόρο. Και αυτό γιατί στην Ευρώπη, έχουν κανονικούς διαιτητές και όχι Κατσικογιάννηδες.
Ο Κατσικογιάννης λοιπόν, άφηνε τους παίκτες της Καλλιθέας να παίζουν «καράτε» αντί για ποδόσφαιρο, όποτε έφευγε ο Ιωαννίδης μπροστά. Οπότε θέλω να δω και τον Ιωαννίδη την Κυριακή στην Τούμπα πως θα παίξει με κανονικό διαιτητή αυτή την φορά.
Και αν για τον Μπακασέτα έχει ακουστεί ότι τον χρησιμοποιεί σε θέση που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει το ίδιο καλά, συγκριτικά με τον ρόλο που έχει στην Εθνική, ο Ιωαννίδης παίζει ακριβώς στην ίδια θέση.
Ο Αλόνσο έχει αποδειχθεί και έχει παραδεχτεί on camera (ειδικά στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα κόντρα στον Λεβαδειακό), ότι διαλέγει παιχνίδια. Και πολύ καλά κάνει. Για να κάνεις πορεία και να πάρεις αποτελέσματα στην Ευρώπη ή πρέπει στην Ελλάδα να έχεις budget γαλλικού πρωταθλήματος ή να διαλέξεις παιχνίδια. Εξάλλου το -5 από την κορυφή μπορεί να διορθωθεί, σε αντίθεση με έναν αποκλεισμό από την Λανς.
Και αφού είδαμε τι έκανε τόσο στους κρίσιμους αγώνες, όσο και στους λιγότερο κρίσιμους, στον αγώνα κόντρα στον ΠΑΟΚ που είναι από την φύση του κρίσιμος, περιμένω να δω έναν πολύ καλύτερο Παναθηναϊκό. Και αν αναλογιστούμε ότι στην πρώτη φάση του Conference League, μπορείς να διαλέξεις πάλι παιχνίδια (του Ελληνικού πρωταθλήματος αυτή τη φορά και όχι της Ευρώπης), ο Παναθηναϊκός, μπορεί να καλύψει το χαμένο έδαφος, την ώρα που οι άλλοι δυο θα παίζουν πιο αμφίρροπους αγώνες. Γι’ αυτό αξίζει να δώσουμε στον Αλόνσο, αυτό που από την αρχή δεν θέλαμε να δώσουμε στον Τερίμ. Χρόνο.
Γιατί όταν φέρνεις Τετέ, Πελίστρι και Ουναΐ, δεν θα πάρεις τον συμπαθητικό και δουλευταρά Μπάμπη Τενέ της Ουρουγουάης, αλλά θα πας να πάρεις κάτι ανάλογο σε προπονητική αξία. Δώστε χρόνο λοιπόν στο Ντιέγκο, ότι και να γράψει το τελικό σκορ στην Τούμπα.
Και στην πρώτη διακοπή που σε λιγότερο από ένα μήνα θα γίνει ξανά για την Εθνική ομάδα, θα μπορούμε να εκφράζουμε απόψεις με πιο σοβαρό υπόβαθρο και με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Αλλά μέχρι τότε πρέπει να κάνουμε αυτό που για κάποιους είναι απίστευτα δύσκολο. Να τον στηρίξουμε…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
