Από πιτσιρικάς και εγώ άκουγα τον Γεωργίου στον Sprint FM και αμέσως μετά το Νίκο Πολυδωρόπουλο τον γυναικολόγο να παρουσιάζει την εκπομπή «Στην εξέδρα μείναμε μόνοι μας».
Ο Γεωργίου με έκανε να περιμένω με προσμονή τις εκπομπές του για να ακούσω μια διαφορετική ματιά, από όλες όσες είχαν οι οπαδοί, οι εφημερίδες και όλα αυτά.
Όμως δεν με κρατούσε μόνο αυτό, αλλά και η αγάπη του για την μουσική. Ισάξια με το ποδόσφαιρο.
Δεν έχανε την ευκαιρία όποτε δεν υπήρχε έντονο αθλητικό ενδιαφέρον ή όταν πλησίαζαν Χριστούγεννα, να ροκάρει στα ερτζιανά.
Σε μπαράκια ως dj και σε άλλα μαγαζιά. Μάλιστα επειδή ήταν γνωστός της μητέρας μου, δεν έχασα την ευκαιρία και της ζήτησα να πάω στην εκπομπή του στον Sprint FM.
Εκείνη δεν μου χάλασε χατίρι και λίγο πριν ξεκινήσω για τα στούντιο στο Κολωνάκι, γεμίζω μια τσάντα με cd των Motley Crue και του λέω ‘Γιώργο έχω πράγμα που σαλεύει. Ποιο τραγούδι θα βάλουμε να παίξει;”
Η απάντηση για τον Γεωργίου ήταν εύκολη αφού επιλέγει το ομώνυμο τραγούδι από το δίσκο Girls, Girls, Girls.
Όμως η μεγάλη του καψούρα ήταν άλλη, ήταν οι Rolling Stones, που όπως χαρακτηριστικά είχε πει, δεν έχουν σε όλη την δισκογραφία τους ούτε ένα άσχημο τραγούδι.
Η αγάπη του Γιώργου για αυτό το συγκρότημα, με έκανε μιας και δεν τους είχα δει όταν είχαν έρθει παλιά στην Ελλάδα, να πάω να τους δω στο Hyde Park με αφορμή τα 60 χρόνια που συμπλήρωσαν σαν συγκρότημα.
Ωστόσο ο Γιώργος ήταν προσιτός προς όλους τους φιλάθλους. Τόσο μέσω της στήλης του “το καφενείο των φιλάθλων” στην ιστορική εφημερίδα «Φίλαθλος» όπου μπορούσες να έχεις μαζί του τηλεφωνική επικοινωνία, όσο και στα καφενεία που πήγαινε της Κυριακές για να κάνει από εκεί εκπομπή.
Αργότερα, όταν άρχισαν να γίνονται περίεργα τα πράγματα στην Ελλαδα και αφού είχε φτάσει σε σημείο για να κάνει την αγάπη του, να κινδυνεύσει η σωματική του ακεραιότητα, καταργήθηκαν τα “καφενεία” και η επικοινωνία γινόταν για κάποια περίοδο μέσω της τηλεόρασης και αργότερα μέσω τον εκπομπών του στο ραδιόφωνο, κάτι που έκανε μέχρι και λίγες μέρες πριν αποβιώσει και αν ζούσε θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα.
Η αγάπη του Γιώργου για καλό ποδόσφαιρο και καλές ροκιές ήταν πιο μεγάλη ακόμα και από το μαρτύριο του καρκίνου που είχε και έκρυβε επιμελώς.
Οπότε, κύριε Γιώργο, Pleased to Meet You… Hope To Guess My Name…
