Όλοι οι πρόεδροι, ειδικά των μεγάλων ομάδων, έχουν δυο ευθύνες. Η πρώτη είναι τα πεπραγμένα κατά την περίοδο της διοίκησης τους και η δεύτερη ευθύνη, εξίσου σημαντική με την πρώτη, είναι το ποιόν θα επιλέξεις για να δώσεις τις μετοχές της ομάδας που διοικείς, έτσι ώστε είτε να συνεχίσει τον δρόμο των επιτυχιών ή αν δεν υπήρχαν επιτυχίες στο πρόσφατο παρελθόν, να φέρει την ομάδα σε αυτό το δρόμο.
Αυτό ακριβώς έγινε στον Ολυμπιακό. Ο Κόκκαλης ο οποίος έκανε πράγματα που ευχαριστούσαν τον κόσμο της ομάδας, δηλαδή είχε πάρει όλο τον έλεγχο της ελληνικής διαιτησίας και επειδή κάποιες φορές δεν του έφτανε ούτε αυτό για να πάρει το πρωτάθλημα, “έστησε” και την Ριζούπολη, βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο για να συνεχίσει όλο αυτό.
Ο Μελισανίδης από την στιγμή που αποφάσισε να φύγει από την ΑΕΚ, έστω και λίγο ξαφνικά, αλλά όχι ανεξήγητα, βρήκε αμέσως έναν άνθρωπο, που μπορεί να κρατήσει ικανοποιημένους τους φίλους της ομάδας. Προς το παρόν κινείται σε διαφορετικό στυλ από τον προκάτοχο του. Δηλαδή δίνει πολύ μεγαλύτερο βάρος στις μεταγραφές και λιγότερο στα θέματα της διαιτησίας, αλλά και πάλι έχει τον τρόπο με τις κινήσεις του, να ικανοποιεί τους φίλους της ομάδας.
Ο μόνος ιδιοκτήτης ομάδας του λεγόμενου ΠΟΚ που αδιαφόρησε για το που θα καταλήξει η ομάδα του ήταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ο οποίος με αυτή την κίνηση δεν εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του, αλλά συνολικά όλη την οικογένεια. Δηλαδή δεν πετάχτηκε ο Γιώργος ο Βαρδινογιάννης ή ο Βαρδής ή κάποιο άλλο μέλος πριν από 12 χρόνια, να πει ότι π.χ. ο Αλαφούζος μπορεί να είναι ένας καλός επιχειρηματίας, αλλά η ομάδα θα πρέπει να δοθεί σε κάποιον που οικονομικά θα είναι στο ίδιο ή και μεγαλύτερο οικονομικό επίπεδο από εμάς. Αντίθετα η μόνη ένσταση που είχε η οικογένεια Βαρδινογιάννη, είναι να πει ότι δεν μπορεί να παραχωρήσει στον Παναθηναϊκό δωρεάν την Παιανία, χωρίς να πληρώνει ενοίκιο.
Οπότε στην καλύτερη περίπτωση θα πούμε ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν ασχολήθηκε που θα δώσει τον Παναθηναϊκό και με ποιες συνθήκες θα δώσει τον Παναθηναϊκό. Γιατί στην χειρότερη περίπτωση θα πούμε ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη, ασχολήθηκε και πάρα πολύ μάλιστα για το που θα δεν θα δώσει τον Παναθηναϊκό και όταν έρθει η στιγμή να δώσει τον Παναθηναϊκό, με ποιες συνθήκες θα τον δώσει.
Δηλαδή όταν ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε το τελευταίο του Double, οι δηλώσεις του Ανδρέα Βγενόπουλου, ότι κάποιοι εντός της ομάδας, στεναχωρήθηκαν πολύ για αυτή την κατάκτηση, ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Γιατί τότε, ο Παναθηναϊκός δεν πανηγύριζε απλά ένα Πρωτάθλημα και ένα κύπελλο. Πανηγύριζε το γκρέμισμα όσων είχε φτιάξει ο Σωκράτης Κόκκαλης στο παρασκήνιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε που η εφημερίδα «Πράσινη» ήταν κανονικά σε κυκλοφορία, βγήκε με τίτλο «Ποτέ ξανά Πρωτάθλημα στον Πειραιά» και το έλεγε γιατί πραγματικά, αυτή ήταν η ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου.
Όμως, αντί να επικρατήσει το «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», ξαφνικά σε μια νύχτα άλλαξαν όλα. Και αυτοί που έλεγχαν την διαιτησία που ευνοούσε τον Ολυμπιακό, που η πολυμετοχικότητα τους έδιωξε από την πόρτα, μόλις ανέλαβε ξανά μόνη της τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Βαρδινογιάννη, βρήκαν τον χώρο ελεύθερο για να μπουν ξανά από το παράθυρο.
Συνήθως σε ένα διαζύγιο έχουν όλοι μερίδιο ευθύνης, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση και από την στιγμή που η πλειοψηφία των μετοχών εξακολουθούσε να ανήκει στην Οικογένεια Βαρδινογιάννη, αυτή δεν έκανε τίποτα για να κρατήσει τα άτομα που επανάφεραν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή μετά από τόσα χρόνια.
Οπότε πλέον ο Παναθηναϊκός έφτασε να μην έχει δικό του γήπεδο (έπαιζε με πολύ υψηλότερο ενοίκιο στο ΟΑΚΑ από αυτό που θα έπρεπε να καταλάβει η ΠΑΕ ΑΕΚ όταν αγωνιζόταν επίσης στο ίδιο γήπεδο), έφτασε να μην έχει δικά του γραφεία, έφτασε να μην έχει δικό του προπονητικό κέντρο, έφτασε στο σημείο η ΠΑΕ να εμφανίζει σημαντικά χρέη και έφτασε να έχει δέκα φορές χειρότερη διαιτησία από αυτήν που είχε επί της παράγκας του Κόκκαλη.
Και τότε αυτήν την ομάδα με αυτά τα δεδομένα, αποφάσισε η οικογένεια Βαρδινογιάννη να την βγάλει προς πώληση. Μια ομάδα που όποιος και να έμπαινε μέσα θα ήθελε λεφτά για παίκτες, λεφτά για αγορά προπονητικού κέντρου, λεφτά για αγορά εξοπλισμού, λεφτά για αγορά γραφείων, έξτρα λεφτά για να ξεχρεώσει τα χρέη τα οποία ήδη υπήρχαν από τον τελευταίο χρόνο διοίκησης της οικογένειας Βαρδινογιάννη, λεφτά για ενοικίαση του ΟΑΚΑ ή λεφτά για να αγοράσει νέο χλοοτάπητα στην Λεωφόρο και για να ανακαινίσει το γήπεδο και λεφτά για να πάρει ο Παναθηναϊκός τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον γλυτώσουν από τους κάθε λογής “Καλόπουλους” και “Τρύφωνες”, που είχε να αντιμετωπίσει σε κάθε αγωνιστική.
Μια ομάδα, που ήθελε γκρέμισμα και χτίσιμο από το μηδέν και με ένα σωρό χρέη, η οικογένεια Βαρδινογιάννη μας έλεγε ότι την πουλάει μόνο με ένα ευρώ, αλλιώς θα την άφηνε να καταλήξει σε διοίκηση πρωτοδικείου… Και εγώ λέω ότι μόνο ένας άσχετος και με πλήρη άγνοια από ποδόσφαιρο θα πήγαινε να πάρει μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια του.
Δηλαδή κατά την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη, όχι μόνο δεν έψαξε να βρει επενδυτή που θα μπορούσε να φέρει τον Παναθηναϊκό ξανά στο δρόμο των επιτυχιών όπως ακριβώς έκανε ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, αλλά αντίθετα κατά την έξοδο της, υπήρξαν όλες οι απαραίτητες συνθήκες, για να μην καταφέρει να ορθοποδήσει ο Παναθηναϊκός ούτε για τα επόμενα 20 χρόνια.
Εν ολίγοις όποιος και να έμπαινε στον Παναθηναϊκό, έπρεπε με το καλημέρα να βάλει στην ομάδα πολλά περισσότερα από 100 εκατομμύρια για να πάρει το πρωτάθλημα από την πρώτη χρονιά.
Ο παράτολμος για να αναλάβει την ομάδα τελικά βρέθηκε και ακούει στο όνομα Γιάννης Αλαφούζος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως από την στιγμή που ο Αλαφούζος κάλυψε όλα τα χρέη της ομάδας, έστω και με τον δικό του ρυθμό, έστω και με το τράβηγμα της πρίζας, έστω και με τις πρωτοφανείς και εξοντωτικές ποινές όπως αυτή της απαγόρευσης του Παναθηναϊκού από την έξοδο στην Ευρώπη, η ευθύνη που ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να αγνοεί το πρωτάθλημα, είναι απόλυτα δική του. Γιατί εκτός από την δημιουργία ομάδας, ξέρει και το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνει για να πάρει ο Παναθηναϊκός συνεχόμενα πρωταθλήματα όπως παλιά, αλλά αρνείται εμμονικά. Για όλα τα προηγούμενα χρόνια όμως και ήτανε πολλά, η αντικειμενική ευθύνη που ο Παναθηναϊκός έμεινε χωρίς πρωτάθλημα, ανήκει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
