Γράφει ο Ι. Τσίγκας* –
Είναι γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι σε διάφορες εργασίες και στόχους επιθυμούν να είναι νικητές. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο, διότι παίζουν μεγάλο ρόλο οι διάφοροι χαρακτήρες των ανθρώπων, οι γνωριμίες, η οικονομική και οικογενειακή κατάσταση του ατόμου, η χρονική συγκυρία, η εμπειρία και το είδος του γεγονότος, οι αντίπαλοι και οι εχθροί του ενδιαφερόμενου, καθώς και η τύχη και το συμφέρον των διαδίκων μερών, αλλά και η κάθε περίσταση ευκαιρίας.
Όταν κάποιος κερδίζει, σημαίνει ότι νικάει, τότε διατυμπανίζει και κομπάζει με καμάρι, ότι η νίκη οφείλεται σ΄ αυτόν και ισχυρίζεται ότι είναι ο αρχιτέκτονας και πατέρας του νικητήριου αποτελέσματος. Με αυτή την κυνική ομολογία όλοι (όταν κερδίζουν) λένε ότι είναι «οι πατεράδες της νίκης».
Όταν όμως χάνουν κανένας δεν λέει τίποτα ότι είναι ηττημένος, κρύβεται από ντροπή και κλαίει στα κρυφά, ενώ φανερά το μόνο που κάνει είναι να βρίζει την τύχη του, τα πάντα και τους πάντες για την ήττα του.
Τέτοιο περιστατικό υπήρξε σε πολιτιστικό σύλλογο ο οποίος είχε εκλογές για νέα διοίκηση.
Την διοίκηση την διεκδικούσαν 2 ομάδες (παρατάξεις). Ο αρχηγός της μιας ομάδας διατυμπάνιζε ότι η παράταξή του θα είναι η νικήτρια και άρχισε να κάνει διάφορες κουταμάρες και ανοησίες.
Ισχυριζότανε με πάθος και αλαζονεία, ότι αυτός μετά τις αρχαιρεσίες θα είναι ο νέος Πρόεδρος και πατέρας της νίκης.
Ο αρχηγός της άλλης ομάδας ήταν ήσυχος αθόρυβος και μεθοδικός χωρίς τυμπανοκρουσίες, έκανε καλά την δουλειά του, με πρόγραμμα και χωρίς άνοστες εξαγγελίες, και πίστευε ενδόμυχα ότι μπορεί να ήταν αυτός ο νικητής.
Ο πρώτος που έλεγε ότι θα είναι ο πατέρας της νίκης ήταν απρόσεκτος, έκανε άστοχες δημόσιες δηλώσεις και συγκεντρώσεις και πίστευε πεπλανημένα ότι είχε τα κουκιά στη τσέπη του για να εκλεγεί πλανητάρχης.
Ζητούσε από τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν δαγκωτά μόνο την δική του παράταξη και όχι την αντίπαλο ομάδα, γιατί αλλιώς θα πάθουν ζημιές, γεγονός που λειτούργησε εις βάρος του.
Με αυτά που έλεγε και τους κακούς χειρισμούς που έκανε, έσπειρε την διχόνοια και ανάγκασε τους περισσότερους εκλέκτορες να μετακομίσουν και να πάνε απέναντί του. Αποτέλεσμα ήταν να μην εκλεγούν οι συνεργάτες του και έχασε τις εκλογές.
Η αποδοκιμασία των εκλεκτόρων εναντίον του, (του δήθεν, «πατερούλη της νίκης»), ήταν τέτοια που οι δικοί του άνθρωποι ντρεπόντουσαν να πούνε, ότι χάσανε πανηγυρικά και μετά την ήττα τους έπιασε μελαγχολία, εξ αιτίας των κακών χειρισμών και της ξεφτίλας που φορτώθηκαν από τον λεγάμενο.
Τόσον αυτός όσο και οι δικοί του χαμένοι άνθρωποι δεν είπαν έστω για μια φορά ότι ηττήθηκαν. ΄Ελεγαν ότι φταίει η τύχη τους , και κάθε τόσο κλαίγανε για ότι έπαθαν, τα οποία τους φόρτωσε ο ποιητής. Κανένας δεν παραδέχεται την ήττα του.
Αντίθετα η άλλη παράταξη, σε χαμηλούς τόνους και πολλά χαμόγελα έλεγε ότι κέρδισε τις εκλογές χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να επικαλείται ότι αυτή η παράταξη είναι «οι πατεράδες της νίκης». Συγχαρητήρια και στις δύο ομάδες (παρατάξεις) για τις επιδόσεις τους.
*Το κείμενο επιμελήθηκε ο Ι. Τσίγκας, κάτοικος Ναυπλίου.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
