Είναι πολύ εύκολο τώρα να κάνουμε σκληρή κριτική στον Ολυμπιακό και να πούμε ότι το «σύστημα» του 10 δραχμές παίρνω και βάζω τρεις, δηλαδή ο τρόπος που μετέτρεψε τον Ολυμπιακό από ομάδα σε χρυσορυχείο, πέθανε. Δεν χρειάζεται να γράψω για άλλη μια φορά ότι ξεχάστε τον περσινό Ολυμπιακό, τα έχω γράψει και στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο ότι ο Άρης είναι με το 1,5 πόδι εκτός Ευρώπης. Εκεί όχι μόνο έγραφα αυτά, αλλά προέβλεπα μέχρι και δύσκολη πρόκριση επί της άγνωστης Νέφτσι Μπακού.
Αυτά τα έγραφα όσο ο Ολυμπιακός ήταν καβάλα στο άλογο. Τώρα που κατέβηκε από αυτό, θα σας πω κάτι άλλο που δεν το έχει γράψει κανείς. Με τη Νέφτσι Μπακού και την Λουντογκόρετς, έπαιξε μαζί με την παράταση και τις καθυστερήσεις, περισσότερα από 400 αγωνιστικά λεπτά. Και σας ρωτάω, πόσα γκολ έφαγε σε φυσική ροή αγώνα από την αντίπαλη ομάδα; ΜΗΔΕΝ. Δεν έφαγε γκολ ακόμα και όταν έμεινε για περισσότερο από μισή ώρα με παίκτη λιγότερο στην Βουλγαρία. Η Νέφτσι Μπακού χρειαζόταν όχι 90 αλλά 900 λεπτά για να βάλει γκολ, ενώ η Λουντογκόρετς το γκολ στο Καραϊσκάκη το έβαλε από εκτέλεση φάουλ και στην Βουλγαρία προηγήθηκε στο σκορ από εκτέλεση πέναλτι.
Όσο αφορά το πρώτο γκολ των Βούλγαρων το οποίο ήταν σε κανονική ροή αγώνα και με το οποίο έγινε το 1-1, δεν το έβαλε η Λουντογκόρετς αλλά ο ίδιος ο Ολυμπιακός. Τι κρύβει όμως αυτό το αυτογκόλ του Ολυμπιακού και πιο συγκεκριμένα του Σεμέδο που ψαχνόταν διακαώς να πουλήσει το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός αλλά του έμεινε, όσο και αν κατέβαινε βδομάδα με βδομάδα η αρχική τιμή αγοράς;
Από τότε που ήρθε ο Μαρτίνς και άρχισε να φτιάχνει όπως θέλει τον Ολυμπιακό, δηλαδή από το τέλος της πρώτης του θητείας (τότε που σκεφτόντουσαν στον Ολυμπιακό μετά το χαμένο νταμπλ από τον ΠΑΟΚ αν θα τον διώξουν ή αν θα τον κρατήσουν) μέχρι και το τέλος του περσινού πρωταθλήματος που πέρασε με 1-4 από την Λεωφόρο, ο Μαρτίνς έκανε το ακατόρθωτο!
Έφτιαξε μια ομάδα που επί δυο χρόνια δεν έκανε ούτε μια φορά την λεγόμενη αγωνιστική «κοιλιά». Ακόμα και με τον Βαλβέρδε, τον μετέπειτα προπονητή της Μπαρτσελόνα, μπορούμε να βρούμε ένα διάστημα που ο Ολυμπιακός είχε τρία ανεπιτυχή αποτελέσματα στην σειρά και κάποιες κακές εμφανίσεις που συνοδεύτηκαν από αγχώδη νίκη. Στον Ολυμπιακό του Μαρτίνς δεν μπορούσες να βρεις τίποτα τέτοιο. Άντε να βρεις ένα κακό παιχνίδι αλλά μεμονωμένο. Μάλιστα σε αυτά τα δυο χρόνια, σα να μην έφτανε η πρωτοφανής σταθερότητα των ερυθρολεύκων, είχαν και το κοκαλάκι της νυχτερίδας.
· Το κοκαλάκι αυτό τους επέτρεπε να βάζουν γκολ με την Μαρσέιγ στις καθυστερήσεις και μετά να κάνουν πέντε σερί ήττες και να προκρίνονται.
· Ήταν το κοκαλάκι της νυχτερίδας που κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα πήραν πέναλντι στα τελευταία λεπτά του αγώνα και προκρίθηκαν στο Europa League.
· Ήταν το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή το κόκαλο του ελέφαντα αν προτιμάτε που είχε ο Ολυμπιακός και έβαλε γκολ κόντρα στην Άρσεναλ μέσα στο Έμιρεϊτς στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, ενώ στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης είδε τον αρχηγό της Άρσεναλ τον Ομπαμπεγιάνκ να αστοχεί μόνος του σε κενή εστία και να στέλνει την μπάλα ελάχιστα άουτ και να του δίνει την πρόκριση.
· Ήταν το κοκαλάκι της νυχτερίδας που ο Ολυμπιακός έβαλε γκολ στο τέλος του αγώνα κόντρα στην Αϊντχόβεν μέσα στην Ολλανδία με τον Χασάν και πήρε αυτός την πρόκριση…
Γενικά όλο αυτό το διάστημα, πέρα από ένα καλοδουλεμένο σύνολο που διέπεται από την σκληρή δουλειά ποιοτικού προπονητή, ο Ολυμπιακός είχε και κάτι ακόμα, εν αφθονία. Ρέντα λέγεται. Αν ένα παιχνίδι κρινόταν στο τελευταίο λεπτό, ο Ολυμπιακός θα ήταν πάντα ο θύτης και όχι το θύμα.
Ξέρετε πότε «γύρισε το χαρτί»; Μπορείτε να μαντέψετε πότε τελείωσε αυτή η ρέντα; Όταν ο μέτριος έως τότε Κρίεμτσικ, έβαλε στο 90’ το νικητήριο γκολ του ΠΑΟΚ και έδωσε το κύπελλο στον δικέφαλο του Βορρά, ξεραίνοντας τους “ερυθρόλευκους”.
Εκεί προσωπικά κατάλαβα ότι όχι μόνο χάθηκε ένα κύπελλο, αλλά χάθηκε αυτό το μαγικό ραβδάκι που είχε ο Μαρτίνς και έπαιρνε σχεδόν πάντα τα αποτελέσματα που ήθελε.
Από εκεί και πέρα ο Ολυμπιακός από συνηθισμένος νικητής μετατράπηκε σε κοινός θνητός. Καθώς και καλύτερα να παίξει από την κάθε Λουντογκόρετς, ακόμα και να προηγηθεί στο σκορ, αρκεί ένα στιγμιαίο λάθος ενός ποδοσφαιριστή του για να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν οδυνηρό αποκλεισμό, όπως μπορεί να συμβεί σε κάθε κοινό θνητό.
Και όπου κοινός θνητός, οι ατυχίες είναι περισσότερες από τις τυχερές στιγμές. Έτσι όταν οι δύο ομάδες πήγαν στην διαδικασία των πέναλτι, το στρίψιμο του κερματος έδειξε πως βαράει πρώτη πέναλτι η Λουντογκόρετς. Σας έχω πει τι σημασία έχει αυτό. Η ομάδα που εκτελεί δεύτερη παίζει πάντα με μια θηλιά στο λαιμό, του πρέπει οπωσδήποτε να πετύχει. Είναι ψυχολογικό το μειονέκτημα. Χάνει πέναλτι η πρώτη ομάδα; Πρέπει οπωσδήποτε να το βάλεις για να περάσεις. Βάζει πέναλτι η πρώτη ομάδα; Πρέπει οπωσδήποτε να το βάλεις γιατί αλλιώς θα αποκλειστείς. Από αυτό έχασε η Αγγλία το τρόπαιο στα πέναλτι, καθώς εκτελούσε τα πέναλτι μετά την Ιταλία, από αυτό έχασε την πρόκριση η ΑΕΚ με τον Αραούχο να χάνει πέναλτι, αυτό ήταν η χαριστική βολή στον χθεσινό Ολυμπιακό, με τον σπεσιαλίστα Βαλμπουενά να στέλνει την μπάλα στα περιστέρια.
Αφήστε δε που το πρώτο πέναλτι του Σωτηρίου, που ενώ έπεσε σωστά ο Τζολάκης, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα από την τρύπα της βελόνας. Αυτό κι’ όλας ήταν σημείο κλειδί καθώς έριξε ψυχολογικά τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού, σε σημείο στο τρίτο πέναλτι να περνάει η μπάλα δίπλα του και να μην έχει καν την δύναμη να την διώξει κοιτώντας την αλματωδώς!
Και κάπου εκεί υπάρχει και ο Μαρτίνς. Ο σπουδαιότερος προπονητής του ελληνικού πρωταθλήματος κατ’ ομολογία όλων. Φίλων και εχθρών. Αν και έχει αρχίσει να χάνει συμπάθειες ανάμεσα στους «εχθρούς». Ο λόγος είναι ότι πολύ εύκολα θα διαμαρτυρηθεί για την διαιτησία (ακόμα και εν ώρα αγώνα) και για να γίνει αυτό, αρκεί έστω και μια φάση, στην οποία δεν πάρει το σφύριγμα που θα περίμενε. Ενώ πολλές φορές ενδέχεται να παρουσιάσει στους αγώνες για την Ευρώπη μια καλύτερη εικόνα από αυτή που πραγματικά υπάρχει πάνω στο χορτάρι. Πάντως κατά κοινή ομολογία, του πιστώνεται πως αν και «παλιός» στον πάγκο των πρωταθλητών Ελλάδας, δεν έχει αποκτήσει αλαζονικά χαρακτηριστικά, που ενδεχόμενος να έχουν (και όχι άδικα) αρκετοί φίλοι της Πειραϊκής ομάδας.
Όμως το θέμα με τον Μαρτίνς αυτή τη στιγμή δεν είναι στην αποδοχή των «εχθρών», αλλά στην αποδοχή των «φίλων» καθώς ένας νέος αποκλεισμός από την Σλόβαν Μπρατισλάβας είναι αρκετός για να αρχίσει και ο Μαρτίνς να κρίνεται σαν κοινός θνητός και να νιώσει λίγο …ρεύμα από την διαχρονικά ηλεκτρική καρέκλα που προσφέρει στους προπονητές του ο Ολυμπιακός. Αν χάσει μια ακόμα πρόκριση και από την Σλόβαν, το μέλλον του Μαρτίνς θα κριθεί ανάμεσα στην τέταρτη και την έβδομη αγωνιστική του πρωταθλήματος, εκεί που ο Ολυμπιακός θα φιλοξενήσει στο Καραϊσκάκη τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, ενώ παράλληλα θα δοκιμαστεί σε δυο από τις πιο δύσκολες έδρες της περιφέρειας, την Τρίπολη και τα Γιάννινα.
Και όπως σας έχω πει, ξεχάστε την περσινή χρονιά που πήγαινε στην Τρίπολη και περνούσε με 0-4. Όχι ότι δεν μπορεί να νικήσει ξανά. Το φαβορί εξάλλου είναι. Αλλά πλέον θα πάει για μια νίκη με ένα ή δυο γκολ το πολύ διαφορά, σαν κάθε …κοινός θνητός.
Υ.Γ. Ο ΠΑΟΚ παίζει την ζωή του στην διοργάνωση αύριο με αντίπαλο την Μποέμιανς και θα κοιτάξει να ανατρέψει το 2-1. Οι πιθανότητες και οι ευχές μας είναι με το μέρος του και η λογική λέει ότι θα τα καταφέρει. Αν όμως κάτι στραβώσει η στήλη θα επανέλθει άμεσα.
Γενικά θέλω να δω κάποιους αγώνες του Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ για να αποκτήσω μια πιο πλήρη άποψη. Σε πρώτη φάση η άποψη της στήλης είναι ότι ο ΠΑΟΚ καλά έκανε που λειτούργησε με την λογική του νταμπλούχου Λουτσέσκου και όχι με το συναίσθημα του Γκαρσία.
Αλλά ο πήχης έχει μπει απότομα πολύ ψηλά και απ’ όλες τις πλευρές. Αυτό δεν είναι κακό. Τουναντίον. Όμως σημαίνει ότι ένα στραβό αποτέλεσμα, μπορεί να φέρει πολύ μεγαλύτερους κλυδωνισμούς, ίσως και απογοήτευση, απ ‘ότι αν δινόταν στον Ρουμάνο προπονητή μια μικρή πίστωση χρόνου μέχρι να ξαναβρεί τους ρυθμούς του με την ομάδα…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
