Οι φυλές των διαιτητών: Οι “ηγέτες”, οι “μέτριοι” και τα “ρετάλια”!

Print Friendly, PDF & Email

Του Ι. Τσίγκα* – 

Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι που υπάρχουν και ζουν στη κοινωνία, δεν είναι όλοι ίδιοι. Μεταξύ τους οι άνθρωποι και δεν χωρά καμιά αμφιβολία, έχουν μεγάλες διαφορές και σε πολλά θέματα.

Οι ανθρώπινες προσωπικότητες διαφέρουν μεταξύ τους, γιατί η φύση είναι αυτή, που σε άλλους έχει δώσει προτερήματα και σε άλλους μειονεκτήματα. Επίσης σπουδαίο ρόλο παίζει και η προσωπικότητα του ατόμου, που σε μερικούς είναι θετική για την ζωή τους και σε άλλους είναι αρνητική για τον εαυτό τους.

Πολλές από τις δυνατότητες των ανθρώπων εξαρτώνται από πολλές παράμετρους της κοινωνίας, όπου ζει και αναπνέει το κάθε άτομο. Στη κοινωνία που ζούμε, όλοι γνωρίζουμε, ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευφυείς, έξυπνοι, κουτοί, ανόητοι, βλάκες, τρελοί, κουτοπόνηροι, κακοί, συμφεροντολόγοι και με πολλά άλλα τέτοια προσόντα.

Σπουδαίο ρόλο για τους ανθρώπους παίζει το περιβάλλον το οποίο διαμορφώνει σωστούς ή όχι χαρακτήρες, και ικανούς ή όχι ανθρώπους. Μέσα σ΄ αυτό το περιβάλλον υπάρχει και ο κλάδος των διαιτητών, οι οποίοι λίγο ή πολύ παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στα γήπεδα, κατά την τέλεση των αγώνων.

Έχει αποδειχθεί ότι οι διαιτητές είναι περίεργοι άνθρωποι και μάλιστα ζούνε και αναπνέουν σε ένα χώρο, που βλέπεις και ακούς διάφορα μεμπτά και πολλά αξιοπερίεργα. Παρά ταύτα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι υπάρχουν και άτομα διαιτητές με αρκετά προσόντα, τα οποία σε δεδομένη στιγμή τα αποκαλύπτουν με διάφορους τρόπους.

Αρκετοί λένε ότι υπάρχουν διαιτητές που είναι εύστροφοι, ταλαντούχοι, πολυμήχανοι, πρόθυμοι, εργατικοί, φιλόξενοι και εάν χρειαστεί να εξυπηρετήσουν και να βοηθήσουν τον διπλανό τους.

Προϋπόθεση όμως είναι να μη θίγονται τα συμφέροντα των διαιτητών, γιατί τότε υπάρχουν άλλες συμπεριφορές και πολλές  αδυναμίες εκ μέρους τους. Σε μια τέτοια περίπτωση γίνονται πονηροί, ζηλόφθονες και εκδικητικοί.

Σαν άτομα έχουν ελαττώματα, τα οποία ποικίλουν μεταξύ των διαιτητών. Άλλοι έχουν προσόντα και ικανότητες και μπορούν να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες και τους καθιερώνουν ως ηγέτες.

Άλλοι είναι φελλοί και ανίκανοι να δείξουν κατανόηση, και τους βαφτίζουν δίκαια ή άδικα ανόητους, βλάκες και ρετάλια. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι διαιτητές (και αυτό είναι λάθος), παρουσιάζουν τις αδυναμίες τους, ενώ έπρεπε να αποκαλύπτουν τις καλές και σωστές συμπεριφορές και τις αγαθές προθέσεις τους.

Συνήθως γίνονται εγωιστές, συμφεροντολόγοι και αμετακίνητοι. Παρουσιάζουν μια άνευ προηγουμένου δυστροπία, σε τόση έκταση και βάθος, που αν την πασπαλίσεις και με λίγη κακία και μπόλικο κόμπλεξ, αγγίζει τα όρια της ανθρωποφαγίας.

Δεν είναι αμελητέα ποσότητα και η ζήλια που τους πιάνει, όταν ένας συνάδελφός τους διαιτητής σφυρίζει σε μεγάλους αγώνες.  Ζηλεύουν, γιατί ο γείτονας έχει κατσίκα και παίρνει κάθε μέρα γάλα, και αυτοί το αγοράζουν. Γιατί ο συνάδελφος ανέβηκε κατηγορία και όχι αυτοί. Απλά αυτό έγινε γιατί ο διαιτητής, που άλλαξε κατηγορία, είχε τα προσόντα για άνοδο.

Ο ένας γίνεται σημαιοφόρος και ηγέτης στο έργο του και ο άλλος είναι ανίκανος και ρετάλι. Τότε αρχίζει ο δήθεν αδικημένος να λέει δεξιά και αριστερά, ότι αυτός που ανέβηκε “είχε μέσον”, ή «τον ευνόησαν από συμφέρον», ή “τα βρήκε όλα έτοιμα”, ή “είναι προσκείμενος στην επιτροπή αξιολόγησης”, και άλλα πολλά άλλα…

Δεν εξετάζεται καθόλου το ενδεχόμενο ότι αυτός που πήγε σε πιο πάνω κατηγορία ,είχε απλά την δυνατότητα να είναι περισσότερο ικανός και άξιος να προχωρήσει μπροστά, και το έχει αποδείξει με την απόδοσή του στους αγώνες.

Και βεβαίως υπάρχει ένας που είναι καλύτερος από άλλον. Απορώ με ορισμένους, που ενώ ως Λαός είμαστε τόσο πλούσιοι σε παροιμίες και σοφία δεν μαθαίνουμε από αυτήν την κουλτούρα μας.

Δεν μας γίνεται μάθημα, ούτε το παράδειγμα για το σπίτι του γείτονα, το οποίο έπιασε φωτιά και εμείς αδιαφορούμε, δεν μας αγχώνει, δεν δίνουμε τσακιστεί δεκάρα γι’  αυτό, που έπαθε, επειδή ζηλεύουμε.

Μας ενδιαφέρει αποκλειστικά ο εαυτός μας, η προσωπική άνοδος και η δική μας προβολή, είτε το αξίζουμε είτε όχι και κυρίως χωρίς να έχει αποδειχθεί ότι είμαστε ικανοί να σφυρίζουμε και δικαιωματικά πρέπει να ανέβουμε κατηγορία, λόγω των προσόντων.

Με την λανθασμένη αντίληψη της μη αυτοκριτικής, γίνονται τραγικά λάθη και δείχνει ότι κάποιοι διαιτητές δεν έχουν σωστή νοοτροπία και είναι ανεπαρκείς. Το φαινόμενο αυτό, συνήθως παρουσιάζεται σε διαιτητές, που χρόνια πολλά, ενώ ήταν ανίκανοι, “έγλειφαν” και παρακαλούσαν να πάρουν μια ευκαιρία για να αποδείξουν  ότι ήταν κορυφαίες σφυρίχτρες.

Οταν υποδουλώθηκε η διαιτησία  όλα τα ισοπέδωσαν. Κατέστρεψαν αγώνες και πρωταθλήματα και στο τέλος τους έφταιγαν παίκτες, προπονητές  και εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι.

Ήταν το άλλοθι που είχαν για την αποτυχία τους. Μέσα τους όμως γνώριζαν, ότι αυτό που έφταιγε ήταν ότι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων και ήρθε γρήγορα το τέλος της εποχής τους. Βέβαια η παραπάνω αναφορά δεν αφορά όλους τους διαιτητές.

Σίγουρα πάντως υπάρχουν και διαιτητές που διαθέτουν πολλά προσόντα και είναι άξιοι να ανέβουν κατηγορία και μπορούν επάξια να ανταποκριθούν στις πολλές και δύσκολες απαιτήσεις του λειτουργήματος της Ελληνικής Διαιτησίας.

Έτσι έχουμε διαιτητές με ηγετικό προφίλ και άλλους μέτριας μορφής, που είναι απλά ρετάλια.

*Μη εν ενεργεία διαιτητής  Σ. Δ. Π. Αργολίδας.   

Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News

Καμία δημοσίευση για προβολή