Την μεταγραφή του Αλεξανδρόπουλου, την είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός. Και πιο συγκεκριμένα ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός. Όταν έχεις τερματίσει τρίτος στο πρωτάθλημα, όταν για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 30 χρόνια, οι στοιχηματικές εταιρίες σε βγάζουν αουτσάιντερ για τον τίτλο του πρωταθλητή, χρίζοντας ως πρώτο φαβορί την ΑΕΚ, όταν στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός προσφέρει στους φιλάθλους της ομάδας Final Four κάθε χρόνο και όχι ευρωπαϊκές βραδιές τύπου ήττα 1-4 από μια Μακάμπι Χάιφα, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, που όχι απλά αρρέσκεται, αλλά που απαιτεί να έχει τα ηνία στον “ερυθρόλευκο” κόσμο, ήταν σε δύσκολη θέση.
Η απόκτηση του Αλεξανδρόπουλου, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκμεταλλευτεί ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός την μοναδική γκέλα της ΚΑΕ Ολυμπιακός και να ξαναπάρει επικοινωνιακά τα ηνία.
Δεν είναι κακό το να συγκρίνει κάποιος μια ποδοσφαιρική μεταγραφή, με μια μπασκετική και ας είναι διαφορετικά τα μεγέθη. Βέβαια το να προσπαθεί κάποιος να ισοσκελίσει την μεταγραφή της δεκαετίας της “πράσινης” ΚΑΕ, με μια μετακίνηση σχεδόν… ρουτίνας, πρώην “πράσινου” ποδοσφαιριστή σε άμεσα ανταγωνιστικό club (πέρυσι π.χ. ήταν η ΑΕΚ με τον Γκατσίνοβιτς), είναι τουλάχιστον εξωπραγματικό.
Όχι μόνο γιατί ο ένας είναι άτιτλος και ο άλλος έχει φτάσει τρεις φορές στην κορυφή της Ευρώπης, όχι μόνο γιατί ο ένας πήγε απευθείας από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό, ενώ ο άλλος από την Σπόρτινγκ Λισαβόνας στον Ολυμπιακό, αλλά και γιατί στην μια περίπτωση έχουμε μεταγραφή και στην άλλη περίπτωση δανεισμό, με το ποσό που πήρε η Σπόρτινγκ Λισαβόνας να μην ξεπερνάει τα μηδέν ευρώ. Τσάμπα δηλαδή, όπως διαβάζουμε…
Εντάξει, μπορεί η απόκτηση του Αλεξανδρόπουλου στον Ολυμπιακό να μην να μην συγκρίνεται πουθενά με την μεταγραφή του Σλούκα στον Παναθηναϊκό, μπορεί όμως σε αξία, κάλλιστα να συγκριθεί με μια άλλη μεταγραφή πρώην “πράσινου” καλαθοσφαιριστή στον Ολυμπιακό, αυτή του Χαραλαμπόπουλου…
Ταλέντο ο ένας, ταλέντο και ο άλλος. Δηλαδή, τι Χαραλαμπόπουλος, τι Αλεξανδρόπουλος…
Αν όμως μείνουμε σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, η “ερυθρόλευκη” ΠΑΕ, δείχνει την υπεροχή της επί της “πράσινης”, η οποία έχει πολλές δεκαετίες να δει πρώην “ερυθρόλευκο” ποδοσφαιριστή να ντύνεται στα πράσινα.
Είναι χαρακτηριστικό, πως ακόμα και στα δύσκολα οικονομικά χρόνια του Παναθηναϊκού, οι ερυθρόλευκοι με τον τρόπο τους, δεν άφησαν ούτε τον Φετφατζίδη να πάει στον Παναθηναϊκό και ας είναι μικρότερης ποδοσφαιρικής αξίας.
Στον Παναθηναϊκό δεν γίνεται να είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να πάει καλά ο παίκτης έτσι ώστε να βάλουν στο deal ένα οικονομικό ποσό σε περίπτωση που ο παίκτης πουλιόταν πάνω από 4 εκ. ευρώ, αλλά να μην είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να μπει ρήτρα που να απαγορεύει την μεταγραφή ή τον δανεισμό του στις 2-3 άμεσα ανταγωνιστικές ομάδες του Παναθηναϊκού.
Γιατί το να μην θέλεις τον Αλεξανδρόπουλο στο ρόστερ σου είναι εύλογο και θεμιτό.
Το να επιτρέπεις να ενισχυθεί και ο βασικός σου αντίπαλος από πάνω, είναι απορίας άξιον…
Όμως μια τέτοια μεταγραφή έχει και την αντίθετη όψη. Ότι σπάει οριστικά πλέον το χρόνιο επιχείρημα των φίλων του Ολυμπιακού, πως είναι ζήτημα αν ένας παίκτης του Παναθηναϊκού, θα είχε θέση στην ομάδα τους.
Τελικά όπως βλέπουμε, έχει θέση, όχι μόνο ο βασικός ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού στην ομάδα των ερυθρολεύκων, αλλά ακόμα και ο αναπληρωματικός που δεν έχει πάρει ούτε ένα τίτλο με την ομάδα του.
Το οξύμωρο με τον Αλεξανδρόπουλο, είναι πως έδινε στο φίλαθλο ακριβώς αυτό που ήθελε να δει στον αγωνιστικό χώρο. Ένα παιδί με ταχύτητα και καλή τρίπλα, να προσπαθεί να περάσει μια ομάδα μόνος του και να σκοράρει. Όποτε μάλιστα αυτές οι επελάσεις του, συνδυάζονταν και με γκολ, τότε συνήθως μιλούσαμε και για το highlight της αγωνιστικής.
Όμως η ποδοσφαιρική αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Για να μπορείς να κάνεις αυτές τις επελάσεις δεν αρκεί να έχεις ένα ποσοστό γκολ, λιγότερο του 10%. Πρέπει αυτή η επέλαση συνήθως να καταλήγει είτε σε μια ασίστ, είτε σε γκολ. Τουλάχιστον, αν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό. Και ο Αλεξανδρόπουλος δεν είναι παίκτης για να κάνεις πρωταθλητισμό. Γι’ αυτό και δεν έπιασε στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας και γι’ αυτό δεν τον ήθελε και ο Γιοβάνοβιτς, ο οποίος όπως απέδειξε πέρυσι, ήθελε να κάνει πρωταθλητισμό.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
