Η φράση της ατομικής ευθύνης έχει γίνει της μόδας τελευταία, ιδιαίτερα μετά το πρόσφατο διάγγελμα του Πρωθυπουργού προς τον ελληνικό λαό. Στην ομιλία του, θέλησε να επιστήσει την προσοχή στον κάθε πολίτη ξεχωριστά αναφορικά με τις ευθύνες που κουβαλά κατά την δεύτερη φάση της πανδημίας, προκειμένου να προστατεύσει τον ίδιο και τους γύρω του.
Πράγματι σε ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα είναι ο λαός του που φέρει την ευθύνη για την πορεία της χώρας του. Ο λαός υπό την στενή έννοια του όρου (εκλογικό σώμα), είναι εκείνος που με την ψήφο «ανεβοκατεβάζει» κυβερνήσεις . Ο λαός με την ευρεία έννοια του όρου, αποτελεί κυρίαρχο όργανο του πολιτεύματος από το οποίο πηγάζουν όλες οι εξουσίες όπως αναφέρεται ρητά στο ελληνικό Σύνταγμα.
Με την λογική αυτή, είναι προφανές πως οι πολίτες στο σύνολό τους βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων και αυτό σημαίνει πως έχουν αυξημένη ευθύνη για τις τύχες των ίδιων και του τόπου τους. Άλλωστε, το αίσθημα ατομικής ευθύνης που οι περισσότεροι επέδειξαν, ήταν αυτό που συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να ξεπεραστεί με σχετική ομαλότητα η πρώτη φάση της εξάπλωσης του covid 19.
Πλέον βαδίζουμε στην σταδιακή επάνοδο στην κανονικότητα, την οποία κανείς δεν μπορεί ακριβώς να προσδιορίσει ως προς το νόημά της, καθώς είναι δεδομένο πως θα έχει μια εντελώς διαφορετική έννοια από αυτή που όλοι μας γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Και στο σημείο αυτό, έρχεται στο προσκήνιο η ευθύνη που έχουν συλλογικά τα μέλη της κυβέρνησης.
Ευθύνη που σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την εκπόνηση ενός αποτελεσματικού σχεδιασμού που θα συνοδεύσει την σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων. Ευθύνη που σχετίζεται με την καλλιέργεια ενός αισθήματος ασφάλειας για τον κάθε πολίτη ο οποίος καλείται να επιστρέψει σε μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος και αβεβαιότητα.
Το νομοσχέδιο του επιτελικού κράτους που πρόσφατα ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή, όπως μπορεί να κατανοήσει κανείς από τον τίτλο, υποτίθεται πως έρχεται για να ενισχύσει την επιτελική λειτουργία της κεντρικής διοίκησης προκειμένου αυτή να είναι σε θέση να ανταποκριθεί με αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα στον ρόλο της.
Η κατάσταση που βιώνουμε αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να δοκιμαστεί ο κρατικός μηχανισμός σχετικά με την δυνατότητα να ανταποκριθεί σε μια πρωτοφανή κρίση, εξασφαλίζοντας την ασφαλή επάνοδο στην καθημερινότητα, για τον υπάλληλο του γραφείου, για τον επιβάτη των ΜΜΜ, για τον ιδιοκτήτη μιας μικρομεσαίας επιχείρησης, για τον σπουδαστή.
Το επιτελικό κράτος συνεπάγεται ορθό σχεδιασμό δημόσιων πολιτικών από τα επιτελικά στελέχη και αποτελεσματική εφαρμογή των αποφάσεων από το υπαλληλικό προσωπικό του Δημοσίου σε κεντρικό, τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Και ένας ορθός σχεδιασμός, συνεπάγεται σταδιακή επαναφορά των δημόσιων υπηρεσιών σε λειτουργία, πάντοτε όμως με γνώμονα τις ιδιαιτερότητες του κάθε φορέα. Τα μέτρα ασφαλείας που θα παρθούν για την εξυπηρέτηση του κοινού από μια υπηρεσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σίγουρα χρίζουν διαφορετικής αντιμετώπισης σε σύγκριση με εκείνα που θα αφορούν την Υπηρεσία Ασύλου του Υπουργείου Μεταναστευτικής, λόγω τις ιδιαιτερότητας του αντικειμένου εργασίας που ισχύει στην δεύτερη περίπτωση.
Οι μαθητές του Δημοτικού και Γυμνασίου οφείλουν να αντιμετωπιστούν διαφορετικά σε σχέση με εκείνους της τρίτης τάξης του Λυκείου για ευνόητους λόγους. Στην επάνοδο των ΚΕΠ στην κανονικότητα, είναι προφανές πως υπάρχει ανάγκη ενός διαφορετικού σχεδιασμού σε σχέση με το τι θα ισχύσει σε άλλους φορείς, λαμβάνοντας υπόψη τον μεγάλο όγκο εξυπηρετούμενων ημεδαπών και αλλοδαπών σε καθημερινή βάση.
Η ατομική ευθύνη παραμένει βασικό προαπαιτούμενο και απαραίτητο συμπλήρωμα σε έναν αποτελεσματικό κυβερνητικό σχεδιασμό διαχείρισης κρίσεων. Άλλωστε η επιτυχία οποιουδήποτε σχεδίου συναρτάται άμεσα με την συναίνεση και την πειθαρχία του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Ωστόσο η συλλογική ευθύνη του πολιτικού προσωπικού είναι εξίσου σημαντική, αν όχι σημαντικότερη, στην παρούσα συγκυρία.
Η λογική που τεχνηέντως επιχειρείται από κάποιους να καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη πως «για ό,τι συμβεί στο εξής υπεύθυνοι πλέον θα είστε εσείς και μόνο», δημιουργεί σύγχυση και δεν συμβάλει στην δημιουργία ενός κλίματος συναίνεσης. Όπως σύγχυση δημιουργείται λόγω της διαρκούς αναθεώρησης των οδηγιών από τους ειδικούς αναφορικά με την αναγκαιότητα χρήσης της προστατευτικής μάσκας.
Όπως σύγχυση και ανασφάλεια καλλιεργείται στις τάξεις των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αναφορικά με την κατάσταση που θα αντιμετωπίσουν όταν κληθούν να επιστρέψουν στο πόστο τους, δίχως να τους έχει δοθεί οποιαδήποτε διασφάλιση αναφορικά με τα μέτρα προστασίας που θα τους παρασχεθούν απέναντι στον ιό.
Εν κατακλείδι, «το βγαίνουμε έξω αλλά μένουμε ασφαλείς», είναι ένα εύηχο σύνθημα που δεν σημαίνει τίποτε από μόνο του, αν δεν συνοδεύεται από ένα επαρκώς οργανωμένο σχέδιο το οποίο όμως θα προσαρμόζεται στις ανάγκες της κάθε υπηρεσίας και του εκάστοτε εργασιακού χώρου.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα αργήσουμε να επιστρέψουμε στο «ξαναμπαίνουμε μέσα», με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας.
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
