Όλα στην ελεύθερη αγορά υπάγονται στο νόμο προσφοράς και ζήτησης. Και πλέον δεν είναι μυστικό ότι ο Παναθηναϊκός λειτουργεί με το σύστημα έσοδα και έξοδα. Όσα θα βγάζω, τόσα θα βάζω. Είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα που εφαρμόστηκε στο μπάσκετ και απέτυχε παταγωδώς, ωστόσο στην ΠΑΕ πιστεύουν ότι θα πετύχει, γιατί τα έσοδα σε περίπτωση μιας ευρωπαϊκής διάκρισης, είναι πολλάπλάσια από αυτά που δίνει η Ευρωλίγκα.
Αν βάλεις και τα εισιτήρια από τα οποία υπολογίζουν τα διπλάσια χρήματα σε σχέση με πέρυσι, τα παραπάνω χρήματα που πήραν από το συμβόλαιο με την Cosmote ως runner – up του περσυνού πρωταθλήματος και κάποιες γερές οικονομικά χορηγίες τις οποίες προσδοκούν, θα υπάρξουν λεφτά πάνω στο τραπέζι για να γίνουν περαιτέρω μεταγραφές.
Πως αλλιώς μπορεί να μεταφραστεί ότι ενώ ο Παναθηναϊκός ενώ τον περασμένο χειμώνα ήταν σχεδόν δέκα βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο και με δυο σημαντικούς παίκτες στα πιτς με χιαστούς δεν φρόντισε να ενισχύσει επαρκώς την ομάδα για να πάρει το πρωτάθλημα;
Πως αλλιώς εξηγείται ότι σε μισό μήνα ξεκινάνε οι ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις και ακόμα δεν έχει πάρει τρίτο αμυντικό;
Πως αλλιώς εξηγείται ότι αντί να πάρεις έναν παίκτη που θα έχει το εύκολο γκολ, προωθείς τον Μπιλάλ και τον Γερεμέγεφ και ελπίζοντας να σου βγουν;
Γιατί όσο καλός και αν είναι ο Ιωαννίδης, Ολιζαντέμπε δεν τον λες. “Ολιζαντέμπε” βαπτίζεις κάποιον όταν δεν θέλεις να ξοδέψεις χρήματα για να φέρεις έναν πραγματικό Ολιζαντέμπε.
Γιατί παρά την αγωνιστική βελτίωση του Έλληνα επιθετικού η οποία είναι εμφανής, ούτε τόσο γρήγορος είναι, ούτε τόσο γκολτζής…
Όλα αυτά γίνονται και εξηγούνται, όταν δεν θέλεις να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη γιατί λειτουργείς με έσοδα – έξοδα, ποτεί η τσέπη δεν έχει βάθος…
Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι μεμπτό. Αλλά όταν ζητάς περισσότερα έσοδα, πρέπει να δίνεις και κάτι. Και στο θέμα των ακριβών διαρκείας, ο Παναθηναϊκός, δεν δίνει τίποτα. Ούτε καν τους ευρωπαϊκούς αγώνες, οι οποίοι για όσους έχουν αγοράσει διαρκείας θα πρέπει να είναι ξανά έτοιμοι για αγορά των εισιτηρίων για τους συγκεκριμένους αγώνες.
Αλλά ακόμα και το θέμα με τα ευρωπαϊκά παιχνίδια θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν είχαν γίνει κάποιες μεταγραφές. Αμ δε… Αν το γήπεδο της Λεωφόρου είχε βελτιωθεί αισθητικά, όπως είχε προαναγγελθεί ότι θα γίνει εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Και από την στιγμή που όπως φαίνεται ξεκάθαρα, το θέμα του Βοτανικού, δεν κινείται με ικανοποιητική ταχύτητα, η Λεωφόρος θα είναι ένα γήπεδο το οποίο όλοι θα θέλουμε μέχρι την στιγμή που θα γκρεμιστεί να ζήσουμε μεγάλες στιγμές.
Ωστόσο δεν είναι μόνο το ότι η Λεωφόρος αν εξαιρέσεις την θύρα 13, θυμίζει ένα σχεδόν εγκαταλελειμένο γήπεδο (με τελευταίο παράδειγμα την πτώση της οροφής στους VIP), είναι και πως όταν περπατάς γύρω από το γήπεδο της Λεωφόρου, οι πλάκες του πεζοδρομίου που δεν είναι σπασμένες, μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Αφήστε δε, ότι με μια καλή βροχή, εύκολα κάποιος μπορεί να γλιστρίσει σε αυτό το άθλιο πεζοδρόμιο, πέριξ του γηπέδου. Ενώ όσοι “άτυχοι” έχουν πάρει εισιτήριο για την Θύρα 13 και την Θύρα 14, ειδικά στα ντέρμπι, θα πρέπει να περιμένουν να πέσουν τα πρώτα δακρυγώνα από πλευράς αστυνομίας για να μπορέσουν να μπουν στο γήπεδο, αλλιώς η αναμονή για να μπεις σε αυτές τις θύρες με τον τρόπο που γίνεται ο έλεγχος των εισιτηρίων, θυμίζει την αναμονή που υπήρχε από τους Άγγλους για να προσκυνήσουν την πριγκίπισα Νταϊάνα μετά τον θάνατο της.
Μετά το σοκαριστικό γεγονός με τη θωρακισμένη Mercedes του Αλαφούζου, είχα μια ελπίδα να γίνει μια μεγάλη μεταγραφή για να διακεδάσει τις εντυπώσεις, αλλά είπαμε: Έσοδα – έξοδα…
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
