Του Ι. Στ. Τσίγκα* –
Μία από τις κακές και αντιπαθείς συνήθειες του ανθρώπου είναι η αχαριστία προς τον ευεργέτη του. Για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για τον καλό που μας βοήθησαν, λέμε διάφορες ευχαριστίες και κάνουμε διάφορες παρακλήσεις για να έχουμε μια καλύτερη μεταχείριση στα προβλήματά μας.
Ακόμα και το Θεό επικαλούμεθα πολλές φορές να μας βοηθήσει σαν « γνωστό, φίλο, ή και συγγενή» λέγοντας το « Κύριε Ελέησον» ή το «Βοήθεια Παναγιά» και ζητάμε μια χάρη, ένα ρουσφέτι για την υγεία μας ή συγγενικού ατόμου ή προσφιλούς προσώπου ή να μας δώσουν δανεικά. Περίπου κάτι ανάλογο ισχύει και με την τύχη που την επικαλλούμεθα αρκετές φορές, να μας δώσει αυτό που ενδομύχως θέλουμε ή να βγάλουμε από μέσα μας έναν καϋμό ή να γίνει πράξη το άχτι μας.
Όλα τα παραπάνω γράφονται για να καταδείξουμε την αχαριστία κάποιων ανόητων διαιτητών μελών του Συνδέσμου Διαιτητών που ήταν άφρονες και φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων στη Διαιτησία.
Τους φταίνε οι διοικούντες και οι δομές της διαιτησίας που δεν τους πρόσεξαν, δεν τους αξιολόγησαν ή δεν τους άφησαν να κάνουν καριέρα και να παίζουν σε ανώτερη κατηγορία που είχαν σαν στόχο και σκοπό ώστε να γίνουν επώνυμοι και να αποκτήσουν προφίλ σπουδαίου διαιτητή.
Λένε και διατυμπανίζουν όπου καθίσουν και όπου σταθούν ότι αδικήθηκαν από τα όργανα και τους ανθρώπους της διαιτησίας. Ενώ θα έπρεπε να κάνουν αυτόκριτική για τον εαυτόν τους, να δοξάζουν τον κύριο, να ευχαριστούν την τύχη τους και να σέβονται τους αρμοδίους της διαιτησίας που τους έκαναν διαιτητές και έτσι όπου και όπως μπόρεσαν να παίξουν όπου ορίστηκαν να αγωνιστούν με αυτήν την ιδιότητα στα διάφορα γήπεδα.
Μηρυκάζουν, όπως τα πρόβατα την τροφή τους, διάφορες λέξεις και λένε δήθεν παραπονεμένα λόγια περί μεγάλης αδικίας, ενώ έπρεπε να έχουν την γενναιότητα να αναγνωρίσουν ότι δεν ήταν για μεγαλύτερη προβολή και χρήση, διότι δεν είχαν ούτε προσόντα ούτε το ταλέντο να αποδείξουν ότι ήταν μεγάλης αξίας «λύρα εκατό».
Όσων ικανοποιήθηκε σωστά ή όχι η επιθυμία τους να γίνουν φίρμες και όχι απλοί διαιτητές, λησμονούν τους πάντες, που συνέβαλαν στην επιτυχία τους, να βρεθούν σε ανώτερα σαλόνια της διαιτησίας και ξεχνούν όλους εκείνους που τους ανέδειξαν και επί πλέον πολλές φορές τους αγνοούν ή και τους βρίζουν αφού με το τρόπο αυτό εκδηλώνουν την αποστροφή τους και την αχαριστία τους σε αυτούς που τους βοήθησαν.
Αυτό γίνεται από άσχημη συνήθεια του κακού εαυτού τους και την απαράδεκτη συμπεριφορά του χαρακτήρα τους. Πολλοί διαιτητές πιστεύουν πεπλανημένα ότι η ανοσία μαζί με την αγνωμοσύνη σε κάνουν να νομίζεις ότι όλα είναι δεδομένα, όλα είναι εύκολα και η Διαιτησία τους χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της, ενώ αυτοί δεν πρέπει να κάνουν κάτι άλλο παρά μόνο να αναμασούν, όσο μπορούν χολερικές, πικρές, και στυφές κουταμάρες που μιζεριάζουν άδικα όλο τον κόσμο της διαιτησίας.
Η άποψή μας είναι ότι όλοι αυτοί οι ανεπαρκείς διαιτητές πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με την όποια πορεία τους και να απολαμβάνουν με ηρεμία και ευχάριστα τα όποια και όσα αποτελέσματα πέτυχαν στα γήπεδα με την στολή και την ιδιότητα του διαιτητή και όχι να γίνονται αχάριστοι και αγνώμονες.
Ολοι οι διαιτητές μετά την αποστρατεία τους, ανεξάρτητα από στόχους, κατηγορία, αξιολόγηση και αποτυχίες ή επιτυχίες, πρέπει να είναι ευχαριστημένοι διότι 1/ φόρεσαν την στολή του Διαιτητή, 2/ πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο άθλημα λίγο ή πολύ και 3/ έγιναν επώνυμοι.
Συνεπώς δεν πρέπει να είναι δυσαρεστημένοι, αγνώμονες και αχάριστοι σε όλους αυτούς που τους δίδαξαν, τους ανέδειξαν και θυσίασαν πολλά για να τους δώσουν την ευκαιρία να σταθούν όρθιοι και να φοράνε την στολή του διαιτητή. Πρέπει να μη λησμονούν τους ευεργέτες, την τύχη τους και κυρίως τον Θεό που τους αξίωσε να κάνουν καριέρα στη Διαιτησία.
Ίσως σε ορισμένους να αρέσει η άγνοια και η αχαριστία. Ίσως να μην έχει γίνει κατανοητό ότι η αχαριστία και η αγνωμοσύνη είναι βλαπτική συνήθεια για όλους. Είναι όμως χρήσιμο για τους νέους διαιτητές να διατηρούν την πίστη τους στο καθήκον, στις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που επωμίζονται για να φέρουν το δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν στα γήπεδα, να το φέρουν σωστά και σε αίσιο τέλος, όταν λήξει ο αγώνας.
Ειδάλλως αν αυτή η πίστη της ευγνωμοσύνης κλονιστεί, φθαρεί και σιγά – σιγά εκλείψει, ιδίως όταν ο διαιτητής έχει προσόντα, είναι έξυπνος, ικανός, αξιόλογος και έχει ταλέντο, τότε το κακό είναι διπλό τόσο για το διαιτητή και τη διαιτησία όσο και για το άθλημα, που μεταφράζεται σε απαξίωση και αχαριστία, του Έλληνα Διαιτητή.
Η διαπίστωση αυτή προκύπτει από την επί πολλά χρόνια ενασχόληση μου με τον κλάδο της διαιτησίας και την αποκτηθείσα εμπειρία μου.
*Παλαίμαχος διαιτητής Σ.Δ.Π.Αργολίδας
Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News
