Η περίπτωση Ζαγαρίτη και ο Παναθηναϊκός που προσφέρεται για μεταγραφές “χαμηλού ρίσκου”

Print Friendly, PDF & Email

Η φάση  με την κόκκινη κάρτα που πήρε ο Ζαγαρίτης στον αγώνα με τον Απόλλωνα, έμελλε να είναι η τελευταία που είδαμε τον Βασίλη Ζαγαρίτη με την φανέλα του Παναθηναϊκού.

Ο ταλαντούχος αμυντικός ήρθε από το πουθενά στην “πράσινη” επικαιρότητα, όμως δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε, ήρθε για να μείνει, αλλά το ήρθε για να φύγει.

Με μονοψήφιο αριθμό παιχνιδιών ως βασικός (9 για την ακρίβεια) κατάφερε και πήρε μεταγραφή στην Πάρμα και το Ιταλικό πρωτάθλημα. Βέβαια κάποιος θα πει ότι εδώ το κατάφερε αυτό ο Βαγιανίδης με 2,5 παιχνίδια ως βασικός πηγαίνοντας στην Ίντερ, δεν θα το κατάφερνε ο Ζαγαρίτης;

Το λάθος του Τριφυλλιού σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι ότι τους δίνει την ευκαιρία και τους βάζει να αγωνίζονται στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου τους. Εκεί ο ποδοσφαιριστής ξέρει είτε πως θα πρέπει να φτάσει και αν γίνεται να ξεπεράσει το 100% των δυνατοτήτων του, αν θέλει να παραμείνει στον Παναθηναϊκό και να μην βρεθεί π.χ. στον Απόλλωνα (όπως ο Λαγός, ο Κότσαρης, ο Χουχούμης, ο Μουνιέ αλλά και τόσοι άλλοι σε άλλες ομάδες), χωρίς καμία μομφή στην “ελαφρά ταξιαρχία” που έχει φτιάξει φέτος εξαιρετική ομάδα.

Συνήθως οι παίκτες τα καταφέρνουν, κερδίζουν με το σπαθί τους και μια θέση βασικού και μόλις αντιλαμβάνονται ότι τον Παναθηναϊκό τον έχουν σίγουρο, μετά δεν τους φτάνει ούτε αυτό, θέλουν κάτι ακόμα καλύτερο, χωρίς να μπορεί να τους εγγυηθεί κανείς ότι το φαινομενικά καλύτερο θα αποδειχθεί και στην πράξη ή θα γυρίσει μπούμερανκ.

Όμως ας πάμε να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει…

Από την πλευρά του Παναθηναϊκού

Ο Παναθηναϊκός τον εμπιστεύτηκε στην βασική ενδεκάδα ελλείψει άλλου παίκτη. Μετά από το πρώτο πετυχημένο παιχνίδι, ο Ζαγαρίτης αγωνίστηκε άλλα επτά παιχνίδια ως βασικός. Πήρε τη φανέλα σπίτι του, που λέμε και εδώ ξεκινάει το λάθος. Μετά το πρώτο παιχνίδι και πριν χρησιμοποιηθεί ξανά ως βασικός, το τριφύλλι, από τη στιγμή που η εμφάνιση του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή ήταν θετική, θα έπρεπε να ζητήσει επέκταση του συμβολαίου. Θα μπορούσε να το καταφέρει εύκολα και με τα μισά χρήματα από αυτά που προσέφερε στον Ζαγαρίτη και αμυντικός του τριφυλλιού δεν τα δεχόταν.

Αν υπάρχει άμεση συμφωνία και ο αθλητής δεχτεί, συνεχίζει να παίζει. Αν δεν δεχτεί τότε όχι η Πάρμα, αλλά μια μεταγραφή σε άλλη ομάδα της Super League θα αποτελεί προσωπική επιτυχία. Και αυτό γιατί καμία σοβαρή ομάδα δεν θα πετάξει λεφτά (ακόμα και να της περισσεύουν) για ένα καλό επίσημο παιχνίδι.

Από την πλευρά των ξένων ομάδων

Οι ξένες ομάδες από την πλευρά τους, δεν θέλουν άλλο να δίνουν 15άρια εκατομμύρια για παίκτες που μόλις ολοκληρώνουν μια μεταγραφή μεγαλύτερη από το μπόι τους, τα 15 εκατομμύρια, εξατμίζονται και πέφτουν στα μισά και με διαρκή καθοδική πορεία. Θέλετε παραδείγματα; Ο Τσιμίκας της Λίβερπουλ που κάθεται μόνιμα στον πάγκο, ο Ρέτσος, η μεταγραφή του οποίου προκάλεσε σεισμό και δεν μπορεί να στεριώσει, για τον Μήτρογλου, που αν δεν είχε αγοραστεί τόσο ακριβά θα είχε ήδη ξαναγυρίσει στον Ολυμπιακό και για τόσους άλλους Έλληνες πρώην “ερυθρόλευκους” παίκτες για τους οποίους έχει δημιουργηθεί υπεραξία.

Αντίθετα ο Ποντένσε που αγόρασε η Γουλβς ή ο Ομάρ Ελαμπντελαουί που πήγε ελεύθερος στην Γαλατάσαράι, δε νομίζω ότι οι ομάδες που τους απέκτησαν μετάνιωσαν την επιλογή τους.

Έτσι λοιπόν προκειμένου να αποφύγουν τα 15άρια εκατομμύρια που ζητάνε οι “ερυθρόλευκοι”, βρίσκουν τα τελευταία χρόνια έτοιμη πηγή, από τον Παναθηναϊκό, προκειμένου να τους παίρνουν με ένα κομμάτι ψωμί και αν καταφέρουν και καθιερωθούν στην καινούρια τους ομάδα, η ομάδα αυτή θα έχει ένα παίκτη που θα τον πουλάει 15 εκατομμύρια και θα της έχει στοιχίσει μισό.

Αν ο παίκτης δεν τα καταφέρει, δεν έχασε κάτι για μισό εκατομμύριο, θα βρει εύκολα άλλη ομάδα να τον αγοράσει σε αυτή την τιμή. Άρα ομάδες με την αφέλεια του Παναθηναϊκού, είναι θησαυρός για τους αετονύχηδες ατζέντηδες των ομάδων.

Από την πλευρά του ποδοσφαιριστή

Ο επί της ουσίας πρώην αθλητής του Παναθηναϊκού δημιούργησε πάρα πολύ κακή εντύπωση με την στάση του. Λίγες μέρες πριν υπογράψει στην Πάρμα, είχε δηλώσει στο Mach Programme του Παναθηναϊκού, την ημέρα του εντός έδρας αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης ότι θέλει να μείνει στον Παναθηναϊκό…

Δηλαδή παίκτης χωρίς καμία συνέπεια στον λόγο του. Για να μην θυμηθούμε και τα υπόλοιπα, ότι όσο συνέχιζε και ήταν βασικός στον Παναθηναϊκό, άρχισε να ακούγεται έντονα η προοπτική μεταγραφής του στον Ολυμπιακό και ο Ζαγαρίτης προφανώς επειδή κολακεύτηκε, δεν βγήκε ποτέ να πει ότι δεν πρόκειται να πάω ποτέ στον Ολυμπιακό, αντίθετα άφηνε το θέμα να σέρνεται μέρα παρά μέρα από τους δημοσιογράφους με σκοπό να αυξήσει το κασέ του και της απαιτήσεις του λες και δεν πρόκειται για ποδοσφαιριστή 19 χρονών αλλά 29, που ψάχνει την τελευταία καλή μεταγραφή στην καριέρα του.

Όμως το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή, ένα – ένα ανεβαίνεις τα σκαλιά. Ειδικά όταν καλά καλά δεν έχεις κλείσει ούτε τα 20… Αν πας να ανέβεις πέντε σκάλες μαζεμένες το πιο πιθανό είναι ότι θα φας τα μούτρα σου. Και είναι πραγματικά κρίμα που δεν μαθαίνουν από τα παραδείγματα των άλλων. Και όταν λέω άλλων, εννοώ παίκτες όπως ο Βαγιαννίδης που είναι αναλώσιμος. Γιατί ο Τσιμίκας αν δεν πιάσει στην Λίβερπουλ, μπορεί να πάει στην Μπράιτον. 15 εκατομμύρια είναι αυτά, δεν θα τα αφήσουν να καούν όλα…

Για παίκτες όμως όπως τον Βαγιαννίδη, που είτε δεν έχουν περγαμηνές, είτε η ομάδα δεν μάτωσε οικονομικά για να τους αποκτήσει, η συνέχεια θα είναι είτε η Serie B, είτε η επιστροφή στο Ελληνικό Πρωτάθλημα.

Ακολουθήστε το SoccerPlus στο Google News

Καμία δημοσίευση για προβολή